Πέντε χρόνια απουσίας από τη δισκογραφία είναι πολλά για τον οποιονδήποτε. Η Joanna Newsom, βέβαια, είχε αφήσει μπόλικο υλικό για «χώνεψη» με το δίωρο, τριπλό Have One On Me του 2010, υλικό με το οποίο δεν ξεμπέρδευες μάλιστα εύκολα. Από την άλλη, η πενταετία ήταν κι ένα εύλογο διάστημα για την καλλιτέχνιδα ώστε να αποστασιοποιηθεί και να ανανεωθεί, παρουσιάζοντας τώρα ένα άλλο πρόσωπο.
Πράγματι, με το Divers η Newsom εμφανίζεται αρκετά διαφορετική. Κατ'αρχάς, φτιάχνει μια συλλογή τραγουδιών πολύ πιο προσβάσιμη, με ευδιάκριτα σημεία για να πιαστεί ακόμα και ο πιο «άβγαλτος» (σε σχέση με το έργο της) ακροατής. Είναι πιο άμεση λοιπόν η επικοινωνία της προς τα έξω, πιο συμπυκνωμένη η φόρμα, αλλά και πιο ευθεία η γλώσσα. Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίον ερμηνεύει, έχει αλλάξει: έχει γίνει πιο ζυγισμένος ή και πιο υπολογισμένος, θα μπορούσε να πει κανείς.
Στο Divers η 33χρονη μουσικός εξερευνά θέματα όπως η αγάπη, η απώλεια και ο χρόνος, μέσα από 11 κομμάτια τα οποία διέπονται από ευδιάκριτη μελαγχολία. Οι συνθέσεις της κυμαίνονται σε ένα μεγάλο φάσμα τρόπων και ενορχηστρωτικών προσεγγίσεων, έτσι ώστε, εντός του δίσκου, να συναντά κανείς τραγούδια απλά σε μορφή και οργανικότητα (“The Things I Say”, “A Pin-Light Bent”) μα και άλλα, πιο μεγαλεπίβολα και επιμήκη –όπως το πολύ όμορφο "Divers". Σε κάθε περίπτωση, τα πάντα λειτουργούν πολύ καλά: η δουλειά που έχει γίνει ως προς τη σκηνοθεσία της συλλογής είναι άψογη, η ακρίβεια με την οποία έχουν τοποθετηθεί όλα δείχνει σε στιγμές τρομακτική.
Κι όμως, υπάρχει μια βαριά σκιά που πλανάται πάνω από το Divers. Μια σκιά την οποία δεν μπορείς να αγνοήσεις, παρά μόνο σε λίγες στιγμές. Μια σκιά κανονικός «ελέφαντας στο δωμάτιο»: εκείνη της Kate Bush.
Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να το καταλάβεις. Και, από τη στιγμή που έρχεται η συνειδητοποίηση, όλα τα ωραία και θαυμαστά που ανιχνεύεις, ξαφνικά φωτίζονται αλλιώς. Γίνεται δηλαδή προφανές ότι η Newsom δείχνει πιο προσιτή, ακριβώς επειδή έχει γύρει επικίνδυνα προς το ύφος και τις στοχεύσεις της ηρωίδας της –σε σημείο που, αν αφεθείς, να νομίζεις ότι ακούς το νέο πόνημα της (ημί)θεάς Βρετανίδας. Κάπως έτσι, από εν δυνάμει αριστούργημα το Divers μετατρέπεται σε φόρο τιμής: σε βωμό πάνω στον οποίο θυσιάζονται πολλά από τα χαρακτηριστικά τα οποία έκαναν την Joanna Newsom μια φωνή όχι μόνο ικανή, αλλά και ξεχωριστή.
Μ' αυτά και μ' αυτά, βρίσκεις τον εαυτό σου σε μια περίεργη θέση. Από τη μία να θαυμάζεις, να χάνεσαι στις κρυφές γωνιές μέσα στα αυλάκια του Divers και να χαζεύεις το υπέροχο artwork· κι από την άλλη να κάνεις αναγωγές, να συναντάς πράγματα που σε πάνε στη Bush (ή στην Joni Mitchell κάποτε), με τρόπο έντονο. Όσο κι αν θες, ως ακροατής, να υπερθεματίσεις λόγω του πρώτου σκέλους, ως δισκοκριτικός δεν μπορείς με τίποτα να αγνοήσεις το δεύτερο. Κάπως έτσι, καταλήγεις ότι τούτο είναι ένα μάλλον μη χαρακτηριστικό άλμπουμ για τη δημιουργό του: παρουσιάζει μεν την πιο προσπελάσιμη πλευρά της, εξαφανίζοντας, όμως, αρκετά από εκείνα τα στοιχεία που βρίσκονται στον πυρήνα του ποια είναι και τι μπορεί να κάνει.
{youtube}48xlgXqQKLA{/youtube}
