Τώρα που κατακάθισε η σκόνη από παρωδίες και αυτοσχέδιες διασκευές, τώρα που τα μηχανάκια τα οποία μετράνε views και clicks σταμάτησαν να είναι είδηση (επιτέλους!), μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι η δισκογραφική επιστροφή της Adele προσφέρει μια αίσθηση ευρωστίας, η οποία διαπερνά απ’ άκρη σ’ άκρη τα νέα της τραγούδια.
Το hype έφτασε βέβαια στη στρατόσφαιρα, αλλά πρόκειται για την εκδίκηση του «ανθρώπινου στοιχείου» απέναντι στη μοντέρνα «ρομποτική ποπ»· από μια τραγουδίστρια που τουλάχιστον έχει την ικανότητα να εκφράζει απτά, κανονικά συναισθήματα, πατώντας σε μια παραγωγή η οποία εξευγενίζει τον παράγοντα «entertainment». Στο 3ο της αυτό άλμπουμ, παρουσιάζει 11 αυτάρκη τραγουδιστικά σύνολα –αποτέλεσμα συγκερασμού γαλανομάτας soul και καλόγουστης ποπ. Από το εναρκτήριο "Hello", που θα συντροφεύει μια φοιτήτρια στα ακουστικά της στο λεωφορείο καθώς θα κάνει τρυφερό texting με το αγόρι της, μέχρι το φινάλε του "Sweetest Devotion", το οποίο φιλοδωρεί με ολιγόλεπτο ηχητικό μασάζ μια νοικοκυρά που θα κάνει ολιγόλεπτο διάλλειμα για τσιγάρο, μετά από μια κουραστική μέρα στο σπίτι.
Το "I Miss You", πάλι, δείχνει έτοιμο να απορροφηθεί σε νιοστές ακροάσεις από μια μοντέρνα γυναίκα που αφήνεται σε ολονύχτιες ταβανοθεραπείες, λίγο πριν το καθιερωμένο ραντεβού με τα δάκρυα στο μαξιλάρι της. Το "Million Years Ago" θα χρωματίσει τη στιγμή ενός πρωτοχρονιάτικου απολογισμού ή μιας αυθόρμητης καταμέτρησης λαθεμένων επιλογών κάποιου περιπατητή στο κέντρο της πόλης, τις στιγμές που θα παίζουν στο μυαλό του (σε λούπα) οι προσωπικές του στιγμές. Τα μελωδικά αναπτύγματα του "Remedy" θα ακουμπήσουν τον μεσόκοπο άνδρα, που –στις ελάχιστες στιγμές στις οποίες δεν τον κοιτάει κανείς– θα χρειαστεί μια μελωδία για να κάνει daydreaming σε φανταστικές στιγμές ευτυχίας, για κάποιον ανομολόγητο έρωτα. Και το "Water Under Τhe Bridge" θα λειτουργήσει σαν ρυθμικό παυσίπονο για την απελπισία ενός πρωινού τύπου σκαλωμένου στην κίνηση στη μέση της λεωφόρου, ο οποίος θα δυναμώσει ελαφρά το volume των ηχείων του αυτοκινήτου για να μην παραδοθεί στον εκνευρισμό.
Το "When We Were Young" θα γίνει επιλογή μιας κατάκοπης καριερίστας, που στην επιστροφή της στο σπίτι θα γκαζώσει βουρκωμένη στον αυτοκινητόδρομο, ώστε να εκτονώσει την πίεση της ημέρας (δεν θα βιάζεται καθόλου να επιστρέψει στην οικογένεια). Το "River Lea" θα δώσει ενέργεια στο ζευγάρι που θέλει να περάσει ένα κυριακάτικο, τεμπέλικο πρωινό στα σεντόνια. Το στιλάτο groove του "Send My Love (To Your New Lover)" θα αγαπηθεί από μια νεανική παρέα που αναζητά ένα φιλικό μπαρ υποσχόμενο αξιοπρεπή λικνίσματα –και όχι κραιπάλη. Το "All I Ask", παρά την corny μελαγχολία, θα καταφέρει να χαλυβδώσει τις αντιστάσεις ακόμα και των πιο κυνικών, κάνοντάς τους να τραγουδούν με συνοφρυωμένα μάτια. Την πιανιστική δε τρυφεράδα του "Love In The Dark" θα την εισπράξουν ευγνώμονες όσοι άνθρωποι ψάχνουν μια μουσική ασπιρίνη για να καλμάρει τις ταχυπαλμίες τους.
Γενικά, οι πάντες μπορούν να βρουν μελωδίες μέσα στο 25, για να τις οικειοποιηθούν. Βοηθάει και η αβίαστη δεξιοτεχνία της Adele στο μικρόφωνο, χάρη στην οποία αποφεύγει οτιδήποτε παρωχημένο. Διαθέτει μάλιστα κάτι μακρινούς απόηχους από την πειθώ της Annie Lennox, κάτι από τη βελούδινη ευγένεια της Jesse Ware, κάτι από τη soulful συναισθηματική τόλμη της Amy Winehouse, κάτι από τη μεγαλόστομη, λαϊκότροπη στόφα της Barbra Streisand… Όλα συνδράμουν έτσι σ' ένα σύνολο από ρομαντικές –και ενίοτε υπέρ το δέον δακρύβρεχτες– μελωδίες, οι οποίες τουλάχιστον αντιστέκονται στην auto tune πολτοποίηση που επιτάσσουν τα digital charts της εποχής. Μια χαρά δηλαδή.
{youtube}YQHsXMglC9A{/youtube}
