Φανταστείτε πώς θα επιχειρούσε να διοργανώσει μια κονσεπτική φιέστα, προορισμένη για ολονύχτιο χορό και εξαλλοσύνες, ένα πρώην party animal που δεν έχει βγει από την έπαυλή του τα τελευταία 20 χρόνια και θέλει τώρα να ρεφάρει για τις χαμένες κραιπάλες και τις απουσίες του από τα λουσάτα gala. Μετά από 37 χρόνια καριέρας, ο καλλιτέχνης-σύμβολο κυκλοφορεί λοιπόν τον 37ο δίσκο του, που διαρκεί 37 λεπτά. Σαν να θέλει να γιορτάσει την επαλήθευση αυτής της παράλογης, νουμερολογικής προφητείας, ο Prince υπόσχεται ένα πάρτυ άλμπουμ, το οποίο διανέμει μέσω της αμφιβόλου ποιότητος υπηρεσίας streaming του Jay-Z, το Tidal.
Αυτό που τελικά προκύπτει είναι ένα μοντερνίστικο και άμουσο μαϊμούδισμα του πιο εμπορικού και εξωστρεφούς παντρέματος ποπ και R'n'B που ακριβοπληρώθηκε στη δεκαετία του 1990. Είναι η αμήχανη στιγμή που ο Prince θεωρεί ότι οσμίζεται το «παρόν» των club hits από τον μακρινό «πλανήτη Prince», στον οποίο κατοικεί μόνιμα, αυτοεξορισμένος. Και προσπαθεί να το ξαναλανσάρει, σαν επίτιμος πιουρίστας της soul/funk, στοχεύοντας σε ένα κοινό που δεν είχε καν γεννηθεί όταν ο ίδιος πρωτοβγήκε στη δισκογραφία.
Για την ιστορία, φυσικά και κανείς δεν έχει απαιτήσεις από τις μεταγενέστερες καταθέσεις του Prince να πιάνουν χώρο πλάι στη σεισμικής σημασίας δουλειά του κατά τη δεκαετία του 1980, η οποία τράβηξε μέχρι και το Diamonds And Pearls του 1991. Ωστόσο, κάπου ανάμεσα σε φλύαρα άλμπουμ και σε «αδούλευτους, over-produced» δίσκους (ναι, μόνο στον πλανήτη Prince υπάρχει και αυτός ο συνδυασμός) ξεπετάγονται και ενδιαφέροντα έργα, όπως λ.χ. το 3121 του 2006 ή το Lotusflow3r του 2009. Όμως το HITNRUN Phase One μπαίνει άνετα και με αξιώσεις στο top-10 των χειρότερων δειγμάτων γραφής του πρώην σούπερ σταρ. Είναι ένα άλμπουμ βολεμένο στην ανεμελιά και τον παλιμπαιδισμό του clubbing, το οποίο κάνει μια επιδερμική βουτιά στις πιο mainstream ιδέες που είχε ποτέ στο στούντιο ένας τόσο πολυσχιδής καλλιτέχνης –όπως για παράδειγμα συμβαίνει στο “FALLINLOVETONITE”.
Η τσίγκινη και υπολογισμένη παραγωγή του 25χρονου Joshua Welton ξεπουλάει κάθε υποψία λυγερής και ανθρώπινης μελωδίας (αυτής που θέλει να σου επικοινωνήσει κάτι, τέλος πάντων), χάριν της εμπορικότητας. Ο δίσκος διαθέτει αγέλαστη ένταση και είναι γεμάτος κομμάτια με τρομερές αδυναμίες στη σύνθεση, που αδυνατούν να διεκδικήσουν έστω τον τίτλο τιμής του ευάκουστου. Ξεχωρίζει μόνο το “1000 X’s Αnd O’s”, το οποίο έχει όμως ανασυρθεί από το συρτάρι. Ακόμα και η ενδιαφέρουσα περσινή μπαλάντα “This Could Be Us” σερβίρεται με αχρείαστο dubstep πανωφόρι: χωρίς συναισθηματική ραγάδα, χωρίς μια κάποια εξερευνητική διάθεση.
Ας μη ρίξουμε ωστόσο όλο το βάρος της ευθύνης στον πιτσιρικά και άπειρο Welton. Τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο που δεν μαζεύτηκαν τα ασυμμάζευτα έχει ο Prince και το εμφανές του πρόβλημα να εντοπίσει ταλέντα, αξιοποιώντας τα σε συνεργασίες. Θυμάται κανείς τη ζημιά που του είχε κάνει ο νεοσσός παραγωγός Kirky J στην άστοχη για εκείνον δεκαετία του 1990; Θυμάται κανείς τον ράπερ Tony M., στον οποίον είχε επενδύσει ή μήπως την Tamar Davis, την Ingrid Chavez ή τη Bria Valente; Την ίδια μοίρα θα έχουν λοιπόν κι αυτά τα νέα τραγούδια του HITNRUN Phase One.
Το αποτέλεσμα είναι τόσο προϊοντικά συσκευασμένο, ώστε ν' απορείς γιατί μεταξύ των τραγουδιών (ή ακόμα και από πάνω τους) δεν ακούγεται ηχητικό μήνυμα του χορηγού ή της υπηρεσίας streaming που ψάχνει για συνδρομητές.
