To Duluth της Μινεσότα δεν φημίζεται για τον καιρό του. Το 2007, μάλιστα, οι κάτοικοι αυτής της βορειότατης πόλης των Ηνωμένων Πολιτειών έγιναν μάρτυρες μιας τρομερής χιονοθύελλας καταμεσής της άνοιξης –κυριολεκτικά «Μάρτης, γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης», δηλαδή! Η πόλη όμως έχει γεννήσει τον Bob Dylan, γέννησε και το slowcore τρίο των Low. Το οποίο, παρ' όλο που μας έχει συνηθίσει σε μια οικεία θέρμη, μια γλυκιά δωρικότητα και μια απέριττη εσωτερική φλόγα, επιστρέφει φέτος με ένα μάλλον ψυχρό άλμπουμ.
Κι έτσι, ενώ δεν απουσιάζουν ούτε οι ποτισμένες με βαρέα εφέ βαρύτονες ηλεκτρικές κιθαρωδίες, ούτε οι σφιχταγκαλιασμένες φωνητικές αρμονίες μεταξύ του ζεύγους Alan Sparhawk & Mimi Parker, μα ούτε και οι σχεδόν doom ρυθμικές αγωγές, να σου κάνουν την εμφάνισή τους τα –έστω και αναλογικά– synthesizers, όσο και λογιών λογιών drum machines, προσθέτωντας μια παγωμάρα ατσαλιού, μια αισθητική τύπου Ultravox κι ένα μπετόν αρμέ συναίσθημα, το οποίο και πλημμυρίζει τελικά το άλμπουμ.
Βέβαια, το Ones And Sixes διαθέτει και συνθέσεις με αμιγώς ευδιάκριτη δομή, όπως το πρώτο «ας το πούμε single» "No Comprende", το "DJ" με το άψογο κλείσιμο και τους θαυμάσιους στίχους ή το υπέροχο "What Part Of Me", άσμα που θα μπορούσαν να είχαν εναποθέσει και οι Kings Of Convenience, ακόμα-ακόμα και οι Stereolab, εάν είχαν ανδρωθεί στην αμερικάνικη ύπαιθρο, υπό ιδιότροπες χριστιανικές ανησυχίες. Τέτοια τραγούδια συνυπάρχουν εδώ με πιο αποδομημένες στιγμές όπως τα "No End" και "Landslide", που φανερώνουν διάθεση για δημιουργία ηχητικών τόπων και εναλλακτικών drones, παρά εστιάζουν στην τραγουδοποιία. Συνυπάρχουν όμως και με τις χαρακτηριστικές «gospel» στιγμές των Low, στις οποίες η Mimi Parker αποδεικνύεται και πάλι μανούλα: τα "Congregation" και "Into You" λειτουργούν ως άλλες επικλήσεις στο θείο, το οποίο μπορεί άλλωστε και να κατοικεί στις πιο απρόσμενες περιστάσεις και γωνιές των πόλεων που περιδιαβαίνουμε.
Συγκρινόμενο ωστόσο με το C'mon του 2007 ή με το Drums & Guns του 2011, το άλμπουμ προκύπτει υποδεέστερο, ενώ οι Low δεν δείχνουν να έχουν προχωρήσει πέρα από το αμέσως προηγούμενό τους πόνημα, το Invisible Way του 2013 –ένας σχετικά αδύναμος δίσκος, που πέτυχε πάντως ν' αφήσει κάποιες όμορφες στιγμές, τις οποίες απολαύσαμε μάλιστα και στη μοναδική μέχρι στιγμής (και προεκλογική!) εμφάνιση των Αμερικανών στη χώρα μας, στις 24 του Γενάρη στο Fuzz. Για να μην αδικούμε όμως τη συνέπεια του γκρουπ σε ήχο και εργατικότητα, το επίπεδο παραμένει σταθερό. Ίσως λοιπόν διανύουν μια μεταβατική φάση, καθώς η ηλικία και ο χρόνος αποδεικνύονται αμείλικτοι, ενώ η επικαιρότητα τρέχει. Και δεν φτάνει ένας κύκλος τραγουδιών για να τα πει και να τα παίξει κανείς όλα, κυρίως σε σχέση με την επιθυμητή ατμόσφαιρα και τη στόχευση του περιεχομένου.
Αλλά αυτό που τελικά μένει ως αίσθηση, είναι μια έκδηλη κούραση, μία οκνηρία. Και τούτο το τελευταίο, αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα. Έννοιες που αποτελούν «σήματα κατατεθέντα» των Low –όπως η ειρωνεία, η στωϊκότητα, ο σαρκασμός, αλλά και η ευλάβεια, η εμμονή, η αναχωρητικότητα, ακόμα και οι διάφορες συναισθηματικές φορτίσεις και εξάρσεις– συνεχίζουν να υπάρχουν στο έργο τους, μα ξεθωριασμένες σε σχέση με την αιχμηρή διεισδυτικότητα που διατηρούσαν ως και 10 χρόνια νωρίτερα. Μπορεί έτσι να φανερώνουν μια σχετική εξέλιξη σε σύγκριση με τον ήχο που όλοι ξέρουμε, χάρη στα καινούργια «παιχνίδια» του τεχνολογικού τους εξοπλισμού, όμως αυτό δεν αρκεί. Εκτός κι αν το Ones And Sixes αποδειχθεί έργο μιας ανάπαυλας για περισυλλογή και απολογισμό.
Θα μου πείτε, καλό δεν είναι να ακούς και κάτι διαφορετικό, ιδιαίτερα από ένα τόσο συνεπές τρίο, το οποίο δεν θα περίμενες να παρεκκλίνει;
Μπορεί και να 'ναι. Έχω πάντως την αίσθηση πως οι περισσότεροι προτιμούν τους Low για εκείνο που τόσο απλόχερα προσφέρουν εδώ και περίπου 20 χρόνια: βορειοαμερικάνικη χαρμολύπη, alt-gothic ευλάβεια, καθώς και μια υμνώδη θρησκευτικότητα, η οποία είναι αδύνατον να απουσιάζει λόγω του μορμονικού δόγματος που ασπάζεται το ηγετικό δίδυμο Parker & Sparhawk.
{youtube}exxRz-iVBlc{/youtube}
