Ξεπερνώντας την ηθική στενωπό την οποία επιβάλλει στον ακροατή η ομάδα των Αμνών από το Ρίτσμοντ εξαιτίας των δικαστικών μπλεξιμάτων του τραγουδιστή τους Randy Blythe, έρχεσαι αντιμέτωπος με έναν δίσκο που βάζει φωτιά στα πλατό, αλλά χωρίς να καίει τελικά τη βάτο.
Στην αμερικάνικη επικράτεια του metal, οι Lamb Of God είναι κάτι παραπάνω από υπολογίσιμη δύναμη –και είναι βέβαια ακόμα πιο κραταιά στον χώρο του παγκόσμιου heavy ήχου. Το ότι αυτό οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό στον ίδιο τον Blythe, δεν νομίζω ότι αμφισβητείται: η φωνή του διαθέτει και εκφραστικότητα και ερμηνευτικές δυνατότητες, μα και μεγάλο φάσμα, κάτι που εύκολα διαπιστώνει κανείς κι εδώ. Στο "512", για παράδειγμα, θα τον ακούσετε να περνάει από 4 τελείως διαφορετικές φωνητικές διεργασίες: βρυχηθμός, spoken word, ουρλιάζοντα φωνητικά, hardcore αποκόμματα. Σαφής η πείρα του, σαφής βέβαια και η πείρα της υπόλοιπης μπάντας.
Θα διαφωνήσω ωστόσο με όσα έχω διαβάσει περί του πόσο εκπληκτικός δίσκος είναι το VII: Sturm Und Drang –αν και θα συμφωνήσω στο ότι είναι δυνατός και ογκώδης. Δεν είναι όμως δουλειά που θα ορίσει εκ νέου το αμερικάνικο metal/core, απλά ξαναφέρνει τη μπάντα σε ένα σημείο όπου ήδη είχε ξαναβρεθεί και απείλησαν να την απομακρύνουν οι προηγούμενες περιπέτειές της. Στα συν πάντως της ηχογράφησης θα πρέπει οπωσδήποτε να βάλετε τη ρυθμική μηχανή των Αμνών: η μπότα χτυπάει κατευθείαν στο στομάχι και το τριγκάρισμά της είναι τέτοιο, ώστε το χαιρετίζουμε ως το καλύτερο που ακούσαμε στον χώρο αυτή τη χρονιά.
Την ίδια στιγμή το μπάσο είναι εκείνο που ουσιαστικά οδηγεί τις συνθέσεις, αφήνοντας στις κιθάρες εμφανή και ξεκάθαρο χώρο για τις πλοκές τους. Αλλά και οι τελευταίες έχουν επίσης τα ιδιαίτερα σημεία τους. Από το ανατολίτικο αρπέτζιο ως την αλανιάρα americana υπάρχει βέβαια ένας φαρδύς και τραχύς δρόμος, μεγάλου φάσματος, τον οποίον εντούτοις οι Lamb Of God καταφέρνουν να διαβούν. Κι ας δείχνει το άλμπουμ να τους πηγαίνει προς μια πλατφόρμα οπαδών που τη λογική τους την όρισε το Black Album των Metallica, όταν έπιανε τις πιο χαλαρές και μπαλανταδόρικες ηχητικές του ρίμες.
Να σημειώσουμε εδώ (επειδή πολλές εξηγήσεις ακούστηκαν) ότι ο τίτλος Sturm Und Drang έρχεται από το κίνημα του Ρομαντισμού, όπως υλοποιήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα στο γενικότερο πλαίσιο της γερμανικής κουλτούρας. Το ειρωνικό όμως είναι ότι το «Θύελλα και Ορμή» (όπως μεταφράζεται) κρατεί την καταγωγή του από ένα θεατρικό έργο που έχει ως σκηνικό την Αμερικανική Επανάσταση και εκδόθηκε το 1776 με την υπογραφή του Friedrich Maximilian Klinger.
Είπαμε, ο Blytrhe είναι διαβασμένος. Αλλά το ότι μετέφερε αποκλειστικά στη σφαίρα της προσωπικής του οδύνης όσα συναισθήματα έχουν να κάνουν με το βίαιο πέταγμα του 19χρονου Daniel Nosek από τη σκηνή κατά τη συναυλία τους στην Πράγα το 2010 (ο οποίος τελικά πέθανε από τα τραύματά του), αφήνει ηθικά μετέωρο το άλμπουμ –από τη στιγμή μάλιστα που ο Blythe δεν είναι απλά ο βασικός στιχουργός των Αμερικανών, μα έγραψε εδώ και τραγούδια εμπνευσμένος από τα όσα διαδραματίστηκαν τότε στην Τσεχία. Κάτι που εν τέλει μειώνει την απόλαυση του VII: Sturm Und Drang, καθώς, όσο κι αν είναι μεγάλη συζήτηση αυτό, δεν γίνεται σε περιπτώσεις απώλειας ανθρώπινης ζωής να αποφύγεις και μια ηθική ετυμολογία, όντας από τη μεριά του ακροατή.
{youtube}dulxbKkj9Wg{/youtube}
