Ήθελα πολύ να μου αρέσει ο νέος δίσκος των πολυαγαπημένων Βορειοϊρλανδών, για μια σειρά συναισθηματικών (και βαθιά εγωιστικών) λόγων. Έτσι δηλαδή για να ξανανιώσει ο fan μέσα μου περηφάνια για μια μπάντα την οποία έχει ακολουθήσει πιστά, για να ξορκιστεί η αμηχανία που σκόρπισε εκείνο το Twilight Of The Innocents το '07 –μάλλον και στους Ash τους ίδιους, αν σκεφτούμε πόσα χρόνια σιωπής μεσολάβησαν από τότε– έτσι για ένα ακόμα «βάπτισμα» στα τιμημένα νάματα του 1977 (1996) και του Free All Angels (2001).
Αλλά δεν συνέβη. Το Kablammo!, χωρίς ακριβώς να σε πικραίνει, αφήνει τη γεύση της απογοήτευσης και την αίσθηση των «πεσμένων φτερών».
Και είναι εύκολο να βρεις τι φταίει. Ό,τι κάποτε φάνταζε ως ανάγκη για τον Tim Wheeler, τον Mark Hamilton και τον Rick McMurray (η Σάρλοτ, θυμίζω, μας έφυγε ήδη από το 2006), ως μουσική προέκταση μιας φλογισμένης νιότης, τώρα δείχνει στεγανοποιημένο στην ασφάλεια της φόρμας. Οι Ash ηχούν γνώριμοι, διατηρούν μια ραδιοφωνική δυναμική για την οποία θα σκότωναν πολλά alternative συγκροτήματα της Βρετανίας του σήμερα, πού και πού στα σκάνε με τις κιθάρες τους και μ' αυτόν τον αέναα 20-something αέρα των ερμηνειών του Wheeler ("Machinery", "Terraform", "This Time Tomorrow"). Αλλά, πίσω απ' όλα αυτά, δυσκολεύεσαι πραγματικά να βρεις τη μπάντα που με τόση ξενοιασιά «περπάταγε ξυπόλητη κατά μήκος της αμμουδιάς» ή τον μπροστάρη που με τόση νεανική αναίδεια αποζητούσε κάποτε την «παγκόσμια κυριαρχία».
Εμπρός στο όριο των 40, οι Ash παρουσιάζονται μαγκωμένοι. Σε μια έξαρση ειλικρίνειας, ο Wheeler τραγουδάει στο "Juvenilia": «Memories, I try to retain / Vanished paths, I can't find my way». Και ίσως θα ήταν καλύτερα για όλους μας αν έγραφαν περισσότερα κομμάτια στη βάση του τι βιώνουν πλέον, στο νυν ηλικιακό φάσμα, όπου το πνεύμα παραμένει σίγουρα πρόθυμο, η καρδιά δηλώνει σίγουρα 20 (και 18, μη σου πω...), όμως κάτι βαθύτερο φαίνεται ν' αδυνατεί. Κάθε πράγμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο, λέει μια ντόπια παροιμία –όμως οι Ash του 2015 δεν πιάσανε φρέσκα ψάρια κι έτσι τροφοδοτούν το Kablammo! με υλικό διατηρημένο στη βαθιά κατάψυξη, με δημιουργική χρονολογία μια δεκαετία πίσω.
Είναι ασφαλώς υπέρ τους που, και έτσι ακόμα, κρατάνε μια πρόσοψη αξιοπρέπειας, ένα μικρό τσικ ενδιαφέροντος –αν όχι για νεότερα αυτιά, για τους παλιούς τουλάχιστον fans. Μάλλον όμως όλα τελείωσαν γι' αυτή τη μπάντα εκεί πίσω στο Meltdown του 2004.
{youtube}ietufIxAXzQ{/youtube}
