Αν νομίζετε πως η καλλιτεχνική ελευθερία είναι ένα εύκολα διαχειρίσιμο αγαθό, τότε μάλλον θα πρέπει να δώσετε ιδιαίτερη βαρύτητα στο τελευταίο – επιστροφή στις ρίζες– δισκογραφικό εγχείρημα του Kurt Vile. Από τη στιγμή δηλαδή που με το Wakin On A Pretty Daze (2013) δημιούργησε κάτι κοντά στον δικό του crossover «δίσκο καριέρας», η έμφυτα αυτοσαρκαστική περσόνα από τη Φιλαδέλφεια φαίνεται να σκηνοθετεί έναν ανοιχτό μονόλογο. Μέσα στο υπαρξιακό του άγχος, ο Vile μετρά εσωτερικές απώλειες και επαγγελματικά λάφυρα, περισσότερο όμως αναρωτιέται πού βρίσκεται πλέον ο ίδιος· το κάποτε παιδί της εργατικής τάξης, που έφτασε να θεωρείται ένας από τους κύριους (σύγχρονους) εκφραστές της αμερικάνικης ροκ κληρονομιάς.
Δεν χρειάζεται έτσι επιστημονική εμβάθυνση για να κατανοήσει κανείς πως το b’lieve I’m goin down… είναι ένας έντονα εσωστρεφής δίσκος. Όλες εκείνες οι αρετές που αναδείχθηκαν στις προηγούμενες δουλειές του Kurt Vile βρίσκονται εδώ, αλλά πρώτη φορά περνάνε με τέτοια επιμονή από απολογιστικό και διερωτηματικό κοσκίνισμα. Περισσότερο, όμως, το άλμπουμ μοιάζει με το δικό του Smoke Ring For My Halo (2011), τόσο σε επίπεδο σκελετού, όσο και στον τρόπο εκτέλεσης των ιδεών. Η μόνη βασική διαφορά είναι πως εδώ η παραγωγή δεν αποπνέει αυθορμητισμό στη σύλληψη των κομματιών –αντίθετα, κυριαρχεί μια παρηγορητική, νωχελική ζεστασιά. Αυτή μάλιστα αποτελεί και το βασικό μέσο έκφρασης των προβληματισμών του πρωταγωνιστή μας: ανάμεσα στους στίχους των "Life Like This" και "Kidding Around" διακρίνεται το δίπολο νοσταλγίας/απόδρασης του εργατικά σκληρού μα και λιτότερου παρελθοντικού του βίου.
Επίσης, ο στιχουργικός λόγος του τραγουδοποιού από την Πενσιλβάνια έχει αρχίσει να εμπλουτίζεται και με εικονοπλαστικά στοιχεία, τα οποία επικοινωνεί σημαδεμένα με μοναδικό ηχητικό στίγμα κάθε φορά. Στο "Οutlaw", λ.χ., ξεθάβει το σκονισμένο απαλλάχιο μπάντζο του για να αποδώσει μία μοναχική, γαλήνια εικόνα χειμωνιάτικης περιπλάνησης («in my walkman/in a snow globe/goin’ nowhere slow»), ενώ στο "That’s Life, Tho (Almost Hate To Say)" ούτε οι στάχτες των καμένων τοπίων που επισκέπτεται τον θολώνουν για την έγχορδη αναζήτηση της αλήθειας που τσουρουφλίζει μέσα του: «From Host Point, I hang glide into the Valley of Ashes».
Βέβαια, ο σωστός φιλόδοξος συνθέτης δεν αφήνει τον δίσκο του να πνιγεί στον αργόσυρτο, ραδιοφωνικά ανελκυστικό ρυθμό ούτε στις πιο μαλθακές του ημέρες. Έτσι, τα βγαλμένα από τα χρόνια άνθησης του Tom Petty “Pretty Pimpin” και “Dust Bunnies” αναδεικνύονται σε φανοστάτες κλασάτου 1970s ροκ, οι οποίοι κονταρομαχούν άνισα με την υποθάλπουσα μονοτονία που απειλεί τον δίσκο στο δεύτερο μισό του. Γίνεται μάλιστα εμφανές πως, μέσω τέτοιων στιγμών, ο Kurt Vile φαντασιώνεται (δειλά, όσο και φανερά) ένα μελλοντικό, διαχυτικότερο crossover. Όχι, δεν τον κατηγορώ ως ονειροπόλο τον εφευρητικό Αμερικάνο. Άλλωστε σε διαφορετικές εποχές, αυστηρά τηρουμένων των αναλογιών, θα βρισκόταν ανάμεσα στo stardom των συνθετών που επικαλείται ως κυριάρχα ερεθίσματα: τον Neil Young, τoν Bob Dylan, αλλά και τον Nick Drake.
Την ουσία όμως του b’lieve I’m goin down… ο ακροατής μπορεί τελικά να τη γευτεί στο πιο αντι-Kurt Vile κομμάτι του, το "Wheelhouse". Μόνο σε αυτό φαίνεται να ανθούν οι σπόροι της επάξια κατακτημένης καλλιτεχνικής του ελευθερίας, σαν περικοκλάδες που διαθέτουν το θράσος και τη φιλοδοξία να αναρριχηθούν σε νέες παλέτες. Το τραγούδι ρέει λοιπόν σαν πλωτό ποτάμι, όπως και όλος ο δίσκος: δεν σε παρασέρνει ούτε με την αδάμαστη ροή του, ούτε και εντυπωσιάζει με τους φανταχτερούς του καταρράχτες. Αυτή τη φορά ο Vile θέλει να μπει κάτω από το δέρμα του ακροατή, να τον παιδέψει και να τον ανταμείψει πολλαπλάσια, αν εκείνος ακολουθήσει τελικά τον ηχητικό σφυγμό που του προτείνει.
Υπό μια τέτοια λοιπόν έννοια, το b’lieve I’m goin down… φαίνεται πως ανήκει σε εκείνη την κατηγορία άλμπουμ που βγάζουν νόημα μόνο αν βιωθούν ως συνολική, αναπόσπαστη εμπειρία. Δεν σε ενθαρρύνει δηλαδή να ξεκλέψεις στην άκρη δύο-τρία διαφορετικά τραγούδια, καθώς το καθένα από αυτά θα είναι μόνο ένα διαθλασμένο, θρυμματισμένο μέρισμα της συνολικής πράξης. Έτσι, αν έχετε ξεχάσει πόσο εύγευστη είναι η ικανοποίηση από τη μεθοδική και ολική κατάκτηση ενός δίσκου, κοπιάστε. Ο μεροκαματιάρης Kurt έχει μελετήσει καλά το σχέδιό του για εσάς.
{youtube}659pppwniXA{/youtube}
