Σίγουρα θα τρακάρετε κάπου το ινδιαλτέρνατιβ τυπάκι που θα σας πει ότι άξιζε ν' ακούσετε αυτούς τους Δουβλινέζους «στα πρώιμα χρόνια» (ποια;!)· εγώ τον πέτυχα πάντως, παραληρούσε για τα όσα «χάθηκαν» στην πορεία από τα "Busy At Maths" και "You're A Dog" προς τούτο το ντεμπούτο. Κατά τα λοιπά, μόνο καλά λόγια θα διαβάσετε για το Holding Hands With Jamie. Στους Irish Times γιατί είναι «δικά μας» παιδιά, άρα θα πάρουν το 5άστερο –δεν κατάλαβα, όταν το κάνουν τα βρετανικά κι αμερικάνικα μέσα για τα «δικά τους» παιδιά, γιατί δεν γελάτε; Και σε διάφορες άλλες πηγές ενημέρωσης της παγκόσμιας ινδοαλτερνατίβας γιατί, λέει, οι Adam Faulkner, Daniel Fox, Dara Kiely & Alan Duggan είναι μοναδικοί, ανεπανάληπτοι, μουσικοί επαναστάτες (και διάφορα άλλα, ανάλογα).
Σαχλαμάρες.
Στο Holding Hands With Jamie δεν υπάρχει τίποτα τοποθετούμενο σε «μοναδικές» ή «επαναστατικές» κλίμακες. Το άλμπουμ είναι ένας θρίαμβος του στυλ επί αναιμικών συνθέσεων, άτσαλα κατασκευασμένων πάνω σε ευδιάκριτα δάνεια, με ορισμένες καλούτσικες ιδέες να χάνονται στην αμετροέπεια παράλογων χρόνων –σαν τα παραλίγο 7 λεπτά του "Paul" και τα παρακάτι 8 του "Fucking Butter".
Η αφήγηση θέλει τους Ιρλανδούς να βρίσκουν εδώ τη φωνή τους μετά από τριετή αναρώτηση για το πώς (και από πού) πιάνεις το νήμα της θρυμματισμένης punk κληρονομιάς. Πώς γίνεται όμως να αποκτάς «τη δική σου φωνή» θέτοντας στον εαυτό σου ένα ερώτημα ήδη απαντημένο από μια προηγούμενη κιθαριστική γενιά, 25 με 30 χρόνια πριν; Κι έστω, ότι υπάρχουν περιθώρια και για σένα. Πώς τα υπερασπίζεις, εφόσον το μόνο που κάνεις είναι να πακετάρεις όπως-όπως τις παλιές απαντήσεις, σερβίροντας ως «νέο» το πνεύμα του νεοϋορκέζικου no wave, τις ανησυχίες των Butthole Surfers, την τεράστια παρακαταθήκη του Steve Albini με τους Big Black; Θέλετε μια πικρή, σκληρή αλήθεια; Πάρτε το Songs About Fucking των τελευταίων και θα ξεχάσετε τους Girl Band πιο γρήγορα και απ' ότι λησμόνησαν την Ιθάκη οι σύντροφοι του Οδυσσέα, σαν επισκέφθηκαν τους Λωτοφάγους.
Έχω τεράστια συμπάθεια για την ανάγκη να χειροκροτηθούν νέοι ροκ ήρωες, από μια γενιά η οποία (δικαιολογημένα) θέλει τις δικές της αναφορές, αντί να κάθεται βουβός δέκτης στις ατέρμονες διηγήσεις 40άρηδων για τα ανδραγαθήματα παλιών κιθαρωδών. Αλλά δεν γίνεται ρε παιδιά, αν δεν τους βρίσκουμε, να τους επινοούμε ντε και καλά. Δεν πάει δηλαδή έτσι Σαιξπηρικά το θέμα, τι να κάνουμε τώρα...
Το μόνο που σώζει τους Girl Band, διατηρώντας τους σ' ένα δραματικό cliffhanger στην άκρη του γκρεμού, είναι το μοναχικό πυροτέχνημα του "Pears For Lunch" και η υποψία πως, ίσως, τα όσα υπόσχεται το κομμάτι και το συνοδευτικό βιντεοκλίπ να έπαιζαν γενικά στο Holding Hands With Jamie και απλώς να μη μπόρεσαν να αναδυθούν.
Αν δηλαδή το rock 'n' roll ανακτήσει αυτόν τον προκλητικό, ζωώδη και αναιδή μαγνητισμό με τον οποίον τρώει τη μπανάνα ο Dara Kiely, μπορεί να ξαναβρεί τον δρόμο για να γίνει αληθώς επικίνδυνο και κοφτερό. Τραβώντας την εναλλακτική, κόκκινη γραμμή απέναντι στα ακίνδυνα πανηγύρια (νεο)ψυχεδέλειας, στους δευτεροκλασάτους αναβιωτές και στις στρατιές κλαψιάρηδων indie τρουβέρων, όσων απαιτούν να τους χαρίσουμε προσοχή επειδή άκουσαν και λίγο folk και είναι, μωρέ, ευαισθητούληδες.
{youtube}Zgi3ZvolkRQ{/youtube}
