Μπορεί να προτείνει κάτι (άλλος) ένας δίσκος του Joe Satriani, στους φίλους της μουσικής;
Μπορεί, ναι.
Και παρακαλώ να μην εκληφθεί αυτό ως δήλωση φανατικού, που υποστηρίζει τον συγκεκριμένο κιθαρίστα από την απαρχή κιόλας της επαφής μαζί του, πριν δεκάδες πλέον χρόνια. Ως άνθρωπος/ακροατής/μουσικοκριτικός, μου αρέσει να βλέπω καλλιτέχνες να προσπαθούν ακόμα και όταν έχουν –αναμφισβήτητα– κατακτήσει την κορυφή στο είδος τους. Ας μην ξεγελιέστε όλοι εσείς οι πολέμιοι του κιθαριστικού heavy rock, περί της αξίας του Satriani και περί της ύψους Έβερεστ τεχνικής του, βραζόμενοι να τον κατατάξετε σε δεινοσαυρικές σέκτες. Διότι ο συγκεκριμένος κύριος παράγει συνθέσεις, όχι σιδηροδρομικές εκτελέσεις πανομοιότυπων μοτίβων και προπετασμάτων, μόνο και μόνο για να σολάρει στο διηνεκές. Το ότι έρχονται και κουμπώνουν πάνω στις ηχογραφήσεις του μόνιμα πια μέλη της μπάντας του Frank Zappa, μαρτυρά νομίζω πολλά.
Στο Shockwave Supernova, η παραγωγή επιλέγει μια πιο «ανοιχτή» ακρόαση για τον επισκέπτη των συνθέσεων –και θα το διαπιστώσετε άμεσα, είτε μέσω ακουστικών, είτε μέσω ηχείων δωματίου. Προτιμήθηκε δηλαδή αυτή τη φορά ένα drive μεγαλύτερο από εκείνα προηγούμενων κυκλοφοριών του Satriani, που σκόπευαν στη μετριόφρονα μεν, σαφή δε ανάδειξη της εκάστοτε μελωδίας. Εδώ επίκεντρο της παραγωγής γίνεται πλέον η μπάντα, η οποία στο σύνολό της αποδίδει χρώματα, δεν ακολουθεί απλώς τους διαδρόμους που χαράζει ο χαρισματικός κιθαρίστας. Έτσι, τα πλήκτρα δεν λαμβάνουν μεγάλο μερίδιο στη δημιουργία του ηχοθόλου, ενώ είναι σαφές ότι οι τυμπανισμοί στην pre-production έδωσαν ιδέες για την τελική διαμόρφωση των ενορχηστρώσεων. Η ρυθμική δε μηχανή σε μπάσο και ντραμς έρχεται από την καρδιά των Aristocrats, οπότε δεν θα μπορούσε παρά να είναι στιβαρή, με προσωπικότητα, αλλά και με ομόδική της τεχνοτροπία.
Κι εκεί κερδίζει τελικώς τα εύσημα και ο ίδιος ο Satriani. Αποδεικνύει δηλαδή για πολλοστή φορά πως στέκεται μακριά από το μοντέλο του μωροφιλόδοξου βιρτουόζου, ο οποίος τραβάει πεισματικά προς μια κατεύθυνση που, μετά από λίγο καιρό, θα αφορά μονάχα την εποχιακή του γκόμενα και τη θεία του από τα (όποια) αμερικάνικα Σούρμενα. Εδώ, αντιθέτως, έχουμε να κάνουμε με ένα αυτί ανοιχτό προς τις δυναμικές τόσο των καιρών, όσο και των συνεργατών.
Από την άλλη, φυσικά κι έχουμε στο Shockwave Supernova όλα τα κλασικά γνωρίσματα των δίσκων του: επιστημονική φαντασία σε αισθητική και θεματική τίτλων, ανάπτυξη ανά 3 (τρεις παραλλαγές του θεματικού ριφ και ακολουθεί ξεδίπλωμα της μελωδίας, για να επιστρέψει μετά η ενορχήστρωση στο βασικό της πεδίο, τουτέστιν κυκλικότητα με διαφοροποίηση στο κάθε κλείσιμο), ροές τραίνου και ποτέ σχεδόν εύκολα κόλπα τύπου «σταμάτα/ξεκίνα από άρση για να εντυπωσιάσουμε». Τα παραπάνω συμπυκνώνονται θαυμάσια στο με διαφορά επιφανέστερο κομμάτι του δίσκου, το "On Penegrine Wings", όπου τα πλήκτρα αχνίζουν μια κολασμένη ατμόσφαιρα, επιτρέποντας στον Satriani να χτίζει χωρίς να έχει πολλαπλές κιθάρες στην εγγραφή κάτωθι των αναπτύξεών του.
Μάλλον βέβαια πρέπει να είστε είτε μουσικός, είτε αφισιονάντο του master της εξάχορδης, είτε απλά οπαδός του prog rock για να ακούσετε αυτόν τον δίσκο. Μήπως όμως πρέπει να ρωτήσετε μερικούς από τους καλύτερους κιθαρίστες του καιρού μας (και δεν εννοώ metal shredders), για το ποιος ήταν ο –κυριολεκτικός και φυσικός– δάσκαλός τους; Κάτι τέτοιο ίσως σας πείσει να βυθιστείτε στον κοσμικό διαλογισμό που ποιεί με την κιθάρα του ο Αμερικανός.
Τέλος, το ότι ξαφνικά θα βρεθείτε σε κάτι μυστήριες reggae περασιές και σε τσαχπίνες αναφορές στα μπλουζ του Σικάγο, είναι μερικές μόνο από τις εκπλήξεις του Shockwave Supernova.
{youtube}c_6qqyS2jRw{/youtube}
