Η συνεργασία των Σκωτσέζων Franz Ferdinand με τους Καναδούς Sparks είναι επόμενο να αναβιώνει τον όρο «supergroup». Από τη στιγμή, μάλιστα, που δεν έχουμε να κάνουμε απλά με μια συνεργασία μεταξύ κάποιων εκ των μελών των δύο γκρουπ, αλλά με τη σύμπραξη των πλήρων συνθέσεών τους, οι συζητήσεις έδωσαν και πήραν και οι προσδοκίες εκτοξεύθηκαν. Είναι απολύτως αναμενόμενο κάτι τέτοιο, παρότι τη στιγμή της συνάντησής τους και οι δύο οντότητες δεν βρίσκονται σε κορυφές των εκατέρωθεν τροχιών τους.
Το αποτέλεσμα της FFS σύντηξης είναι τέτοιο που να μπορούμε να πούμε αρκετά εύκολα ότι αυτή άξιζε τον κόπο. Υπάρχουν εδώ, δηλαδή, αρκετά τραγούδια που προσφέρουν απόλαυση και βρίσκουν τους 6 μουσικούς να «κουμπώνουν» μεταξύ τους. Η έναρξη, για παράδειγμα, με το “Johnny Delusional” είναι ιδανική, ιδιαίτερα ορεξάτη και πολλά υποσχόμενη, ενώ το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για το “Piss Off”, το οποίο κλείνει την απλή έκδοση του δίσκου. Στο ενδιάμεσο τα πράγματα κυλούν επίσης με ενδιαφέροντα τρόπο, ως επί το πλείστον, όμως στα 4 επιπλέον τραγούδια που υπάρχουν στη deluxe έκδοση τα πράγματα κάπως λιμνάζουν, με εξαίρεση το “A Violent Death”.
Μια άξια στιγμή στην οποία αξίζει να σταθεί κανείς ιδιαιτέρως είναι η εξάλεπτη art pop εξόρμηση του “Collaborations Don’t Work”. Η ειρωνεία και το χιούμορ που φαντάζομαι θα ανιχνεύσατε στον τίτλο της όχι μόνο δίνει το παρών και σε αρκετά άλλα σημεία της στιχουργικής και μουσικής εξέλιξης τούτου του δίσκου, μα –σε συνδυασμό και με την ενίοτε περιπετειώδη μελωδική νοοτροπία– αρμολογούν και μια γενικότερη «fun» αίσθηση που είναι, νομίζω, εκείνη που επικρατεί τελικά από την όλη ακρόαση.
Υπάρχουν εντούτοις και κάμποσα ευδιάκριτα ψεγάδια. Κάποιες συνθέσεις εκεί μετά τη μέση (“So Desu Ne”, “The Man Without A Tan”, “Things I Won’t Get”), ακούγονται κουρασμένες και δεν στέκονται ιδιαίτερα καλά μέσα στο σύνολο. Σε άλλα σημεία, πάλι, ένιωσα ότι η ιδιοσυγκρασία του ενός γκρουπ κατάπιε εκείνη του άλλου (οι «παλιοί» επικρατούν των νεότερων, αν αναρωτιέστε), με αποτέλεσμα να εξασθενεί το στοιχείο εκείνο της «κόντρας» που διέπει τις καλύτερες στιγμές του FFS. Και υπάρχει, βέβαια, και ο αστερίσκος της μη ουσιαστικής ρήξης με οτιδήποτε χαρακτήρισε και χαρακτηρίζει τους συγκεκριμένους μουσικούς.
Δεν θα έλεγα, εν κατακλείδι, ότι ο καρπός της σύμπραξης των αδελφών Mael με την παρέα του «δικού μας» Alex Kapranos προκαλεί σεισμό ή ρίγη συγκίνησης. Αποτελεί, όμως, μια απόλυτα καλοδεχούμενη πρόταση, η οποία έχει να προσφέρει στιγμές διασκέδασης και ψυχαγωγίας στον ακροατή, κυρίως επειδή εκπέμπει μια αίσθηση παιχνιδιού –έστω ασφαλούς και χωρίς πολλά ρίσκα.
{youtube}rCxLpte5loY{/youtube}
