Αν νομίζατε ότι δεν είχαμε ανάγκη ακόμα ένα άλμπουμ των Chemical Brothets φορτισμένο με ένταση και φασαρία, ξανασκεφτείτε το. Στο Born In The Echoes όλοι οι δείκτες της κονσόλας είναι ρυθμισμένοι στο τέρμα –στο στούντιο πρέπει να συνέβαινε ένα χάος από χιλιάδες καλώδια και συνδεδεμένα βύσματα. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι μια αναζωογονητική εξαπόλυση ενέργειας.
Το θρυλικό ντουέτο ξέρει από τα μέσα και τα έξω τη χορευτική κουλτούρα, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν και βρισκόταν στις επάλξεις της acid house σκηνής του Μάντσεστερ, ζώντας τις ένδοξες μέρες της Hacienda. Αν και έχουν περάσει 20 χρόνια από το Exit Planet Dust και δικαίως επομένως συγκαταλέγονται στους «παλαίμαχους» της γενιάς του 1990 (Θεέ μου, πόσο χρονών είμαστε;), οι Chemical Brothers δεν διακατέχονται από ανάγκη για ακαδημαϊκές αναφορές στο παρελθόν όπως οι Duft Punk, ούτε καίγονται να αγγίξουν πρώτοι τους ηλεκτρονικούς ήχους που έπονται. Ο Ed Simons και ο Tom Rowlands δεν έπαψαν ποτέ να είναι απολαυστικοί, όμως στη δεύτερη δεκαετία της καριέρας τους είναι αλήθεια πως εγκλωβίστηκαν στην προβλεψιμότητα. Με το Born In The Echoes, ωστόσο, κάνουν μετά από καιρό την παρέμβασή τους στην electronica να ακούγεται απαραίτητη και όχι απλά ευπρόσδεκτη. Το ζητούμενο του 8ου άλμπουμ τους είναι δηλαδή η εξωτερίκευση της αδρεναλίνης και η επανεκκίνηση του καθαρόαιμου dance attitude στη συλλογική συμπεριφορά των clubbers.
Στο άγραφο μανιφέστο τους, η σχέση DJ και ακροατή είναι πρωταρχική και απόλυτη. Στα νέα τραγούδια των σεβάσμιων πατεράδων της aggressive electronica, έχουμε έτσι ένα σπιράλ από πατημένα beats, παραμορφωτικά εφέ, funky πλήκτρα και επιθετικά μοτίβα, που όλα μαζί σχηματίζουν ένα καλοδιατηρημένο dance ‘n’ roll. Η προτεραιότητά τους, ευδιάκριτη: να οργανώσουν τις χαοτικές δονήσεις των γιγαντιαίων club σε ρυθμικά τετράλεπτα εργαλεία για μανιασμένο χορό, στοχεύοντας στο απόλυτο fun. Πάνω σε αυτό το σκαρί χτίστηκαν οι ψυχεδελικοί ρυθμοί του "I’ll See You There" (το οποίο αναμοχλεύει το "Tomorrow Never Knows" των Beatles), του “Go”, όπου ο Q-Tip χτίζει ένα άμεσα καταληπτό κομμάτι, στην παράδοση του "Galvanize", καθώς και η μεστή δομή του “Sometimes I Feel So Deserted”.
Το πρώτο κύμα νεαρών φανατικών των Chemical Brothers έφυγε πια από τα εφηβικά του δωμάτια, αφήνοντας πίσω τα κουρελιασμένα από μπογιές backpacks και τις χαοτικές μουτζούρες στα τετράδια. Το Born In The Echoes μπορεί να μην είναι τόσο δυνατό για να αρπάξει τους σημερινούς πιτσιρικάδες-θιασώτες της dance σκηνής από τα χέρια του κάθε Skrillex και του κάθε Avicii. Όμως, όπως η φωνή του Noel Gallagher στο "Setting Sun" έθρεφε εκείνους τους ακροατές του 1997, έτσι και η St. Vincent –σαν εξαϋλωμένη, ψυχεδελική Debbie Harry στο υπέροχο "Under Neon Lights"– μπορεί να τους ξαναβρεί και σήμερα· ακόμα και αν ανήκουν πια σε παρέες που πιο σπάνια ξενυχτάνε, χωρίς να καταρρέουν κάθε ξημέρωμα.
{youtube}J8NUoavtgXY{/youtube}
