«I've been saving all my summers for you, like froot»
Δεν ξέρω αν η ραστώνη του ελληνικού καλοκαιριού και εκείνη η γνωστή αίσθηση ανεμελιάς που δεν μπόρεσαν να φρενάρουν ούτε οι εξελίξεις του Ιουλίου '15 προσδίδει πιο ...φρουτώδη γεύση στον παραπάνω –αδέξιο, πάντως– στίχο, αλλά είναι γεγονός ότι το "Froot" αρέσει σε κάμποσο κόσμο εκεί έξω. Μερικοί βέβαια προτιμούν περισσότερο το μικρού μήκους δράμα χωρισμού "I'm A Ruin", εμένα πάλι μου γουστάρει το ανερυθρίαστο ποπ ρεφρέν του "Savages", όμως συμπέρασμα ένα: για όλους έχει ο μπαξές της Μαρίνας.
Της Μαρίνας Διαμάντη, όπως τη λέμε εδώ στην Ελλάδα –για να μην πιάσω τα πιο ένθερμα «Μαρινάκι» ή «Μαρινάκι της καρδιάς μας»– άσχετα αν η 29χρονη τα ελληνικά τα μιλάει μονάχα σπαστά και ως ιδιαίτερη πατρίδα της δεν επικαλείται κάποιο εγχώριο ορεινό ή παραθαλάσσιο τοπίο, μα το χωριό Pandy, στις ουαλικές εξοχές. Η οποία, επί 3ο συνεχόμενο δίσκο, κατορθώνει και απασχολεί την κοινή γνώμη ημεδαπής και αλλοδαπής. Μπορεί τώρα να είδε τη βρετανική της αίγλη να ξεθωριάζει, με το Froot να σταματάει στο #10 των charts δίχως να βγάλει ούτε top-75 single, όμως την ξελάσπωσαν (ανέλπιστα) οι Η.Π.Α., όπου το άλμπουμ έπιασε το θριαμβευτικό #8.
Αλλά, ως σύνολο, το Froot είναι κι αυτό αναιμικό, λίγο· όπως και οι προκάτοχοί του. Μόλις δηλαδή ξεχωρίσεις τα 2-3 singles που πρωταγωνιστούν, μόλις βρεις και καμιά ακόμα στιγμή να σταθείς (το "Forget" ας πούμε ή το ήσυχο, πιανιστικών διαθέσεων "Happy"), το άλμπουμ απλά χάνεται από τη μνήμη σου. Θα μπορούσα να δείξω το δάχτυλο της ευθύνης στις ασφαλείς, ρετρό, δίχως αιχμή παραγωγές του David Kosten, πιστεύω εντούτοις ότι δεν βρίσκεται εκεί το ζήτημα.
Νομίζω δηλαδή ότι περισσότερο φταίει το πόσο τα έχει μπερδέψει η Μαρίνα Διαμάντη στο κεφάλι της, για το ότι κρατιέται σταθερά σε μια μικρομεσαία κλίμακα. Ταλέντο ασφαλώς και εντοπίζεται, υπάρχουν πάντα τα singles να το αποδεικνύουν. Όμως αυτή η διαρκής απόπειρα να είναι λίγο Kate Bush, λίγο Florence, λίγο Bat For Lashes, λίγο Karen O και λίγο Taylor Swift μέσα στα πλαίσια ενός και μόνο δίσκου, δεν λειτουργεί. Ούτε και υποδηλώνει κάποιο εκκεντρικό προσωπικό στυλ, όπως λένε ορισμένοι –μάλλον για δείκτη ενός νεανικού αχταρμά πρόκειται. Παρεκτός και είσαι το νέο φαινόμενο της ποπ κουλτούρας. Επειδή όμως στην περίπτωση της Μαρίνας δεν υπάρχει κάτι με ...φαινομενικές διαστάσεις, έχει φτάσει νομίζω ο καιρός να πάρει αποφάσεις.
Κατά τη γνώμη μου, τις indie καταβολές και τα σχετικά ακούσματα θα πρέπει να τα αφήσει σπίτι της, για προσωπική χρήση. Αυτό το παιχνίδι μπορεί να την κρατά επίκαιρη στις χίπστερ φιλολογίες, όμως αν υπάρχει μια αληθινή, μετρήσιμη δυναμική στην υπόθεση Marina & The Diamonds, εστιάζεται στην ποπ. Είναι βέβαια αληθινός ο φόβος της, ότι η indie κοινότητα δεν θα ακολουθήσει σε ένα τέτοιο μονοπάτι –εδώ δεν χαρίστηκε στη Florence, τη Μαρίνα θα λυπηθεί; Αλλά, εάν θέλει να καταχωρηθεί στη μουσική ιστορία των '10s ως κάτι παραπάνω από μια καλλιτέχνιδα με την οποία η δισκοθήκη μας θα ξεμπερδέψει κάποια στιγμή με ένα καλό The Singles Collection, είναι πια η ώρα να δει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.
Εμένα βέβαια, αν με ρωτήσετε να σας πω ειλικρινά, πάντα μου άρεσαν οι καλλιτέχνες των Singles Collection. Η καλή ποπ, άλλωστε, λίγες φορές διακρίθηκε για τις άλμπουμ καταθέσεις της...
{youtube}WZzcY7ASQno{/youtube}
