Μία ακρόαση, δύο το πολύ: τόσο θέλει το Edge Of The Sun για να αποκαλύψει τα «μυστικά» του, καθώς –όπως και τα προηγούμενα άλμπουμ των Calexico– δεν έχει να κρύψει κάτι· δεν διαθέτει, δηλαδή, κάποιο άλλο επίπεδο πλην του επιφανειακού.
Στο πόσο εύκολο είναι να πιάσεις αυτό που κάνουν, βρίσκεται και η εξήγηση για τη δημοφιλία τους, κατά την άποψή μου. Το σεξτέτο από την Αριζόνα σου δίνει δηλαδή στο πιάτο τα –διόλου ευκαταφρόνητα– θέλγητρα της μουσικής του: προσιτές μελωδίες, βατοί και «ταξιδιάρικοι» στίχοι, άρτια οργανοπαιξία και ηχοκατασκευή. Μόνο μυστήριο στο αμάλγαμα της τραγουδοποιίας τους το «σκονισμένο» τοπίο, η αύρα των spaghetti western και των λάτιν επιρροών τους και το αμερικάνικο φόντο που περιβάλλει τις ιστορίες τους, ξυπνώντας στο μυαλό του ακροατή μνήμες από πρότερες αρτίστικες εμπειρίες. Με λίγα λόγια, συνταγή ακαταμάχητη για τον μέσο μουσικόφιλο το χαρμάνι των Joey Burns, John Convertino και των συνεργατών τους.
Για να είμαι δίκαιος, είναι αλήθεια ότι οι Calexico έχουν προσπαθήσει αρκετές φορές στην πορεία των χρόνων να ανακατέψουν την τράπουλα και να ανανεώσουν τη μουσική τους προσωπικότητα. Έτσι κι εδώ: και ενορχηστρωτικές αποκλίσεις επιχειρούνται, αλλά και ένα παιχνίδι με διάφορα είδη και διάφορους καλεσμένους στήνεται (Neko Case, Amparo Sanchez, Ben Bridwell των Band Of Horses, μα και οι δικοί μας Takim, μεταξύ άλλων). Όλα όμως βαλμένα με υπερβολική προσοχή, πολύ διακριτικά και τελικά χωρίς ουσιαστική παρεμβατικότητα. Είναι η χλιαρότητα το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της τραγουδοποιίας του γκρουπ στο Edge Of The Sun, κι αυτό σε ελάχιστες στιγμές καταφέρνουν να το υπερβούν.
Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν στο άλμπουμ αρκετές καλές στιγμές ώστε να δικαιολογείται η ύπαρξή του. Το “Bullets & Rocks” είναι νομίζω το καλύτερό του τραγούδι, όμως και το “Beneath The City Of Dreams” ακολουθεί από κοντά με αξιώσεις. Από εκεί και κάτω, παρότι τίποτα δεν είναι για πέταμα, υπάρχει μια επίπεδη λογική, η οποία δεν επιτρέπει να ξεχωρίσεις κάτι με την καρδιά σου. Και είναι κι εκείνο το ισχυρό déjà vu σε διάφορα σημεία, που νερώνει ακόμα περισσότερο την όλη αίσθηση: στο “When The Angels Played”, π.χ., ακούγονται σαν τον Dylan, ενώ στο “Woodshed Waltz” σαν τους Crowded House.
Είναι καλή μπάντα οι Calexico, ενίοτε. Αλλά δεν υπήρξαν ποτέ κάτι παραπάνω –κι ας χτυπιούνται όσο θέλουν οι οπαδοί τους για το αντίθετο. Αν μη τι άλλο, το Edge Of The Sun αποτελεί απόδειξη αυτής ακριβώς της πραγματικότητας. Και λίγη σημασία έχει, τελικά, αν αξιολογικά πρέπει να τοποθετηθεί ένα τσικ πιο πάνω ή ένα τσακ πιο κάτω σε σχέση με το Algiers και τις προηγούμενες καταχωρήσεις στον δισκογραφικό τους κατάλογο. Πρόκειται, εν ολίγοις, για τυπικό άλμπουμ της μπάντας, μα σε καμία περίπτωση ένα από εκείνα που «πρέπει οπωσδήποτε» να ακούσει κανείς.
{youtube}Cgw0FAC3Bko{/youtube}
