Kele - Trick

Διαπιστώνοντας το δημιουργικό τέλμα των Bloc Party στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, ο τραγουδιστής τους Kele Okereke επέλεξε να βγει από τη «ζώνη ασφαλείας» στις σόλο δουλειές του. Να αποχωριστεί, δηλαδή, την κιθάρα του και να στραφεί προς περισσότερο ηλεκτρονικές κατευθύνσεις. Κάπως έτσι προέκυψε το The Boxer του 2010, ένας δίσκος με έντονη electro-pop χροιά. Ο οποίος εναντιωνόταν μεν στην κιθαριστική λογική, όντας βασισμένος σε synths, αλλά ουσιαστικά δεν έπαιρνε οριστικό διαζύγιο από τις indie καταβολές του καλλιτέχνη.

 

Στο Trick, το παραπάνω συμβαίνει στον υπερθετικό βαθμό. Ο Kele αναλαμβάνει τον ρόλο του βασικού παραγωγού και με τη συνεισφορά των Alex Brandy Epton και Tom Belton διεισδύει στη βρετανική παράδοση της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής. Υιοθετεί λοιπόν έναν ήχο που κινείται ανάμεσα στη house, τη dance και το UK Garage (ως άμεση προέκταση του σαρωτικού Settle των Disclosure), καταφέρνει όμως και προσαρμόζει τα ρεύματα αυτά στα μέτρα του, περνώντας τη δική του, λεπτή αισθητική. Πετυχαίνει έτσι να φτιάξει έναν ήχο κομψό και λεπτοκαμωμένο, προορισμένο για αυτιά που αποζητούν τα ηλεκτρονικά ακούσματα, αλλά αδυνατούν να αποδεχτούν την κακόγουστη πλευρά της σύγχρονης EDM.

 

Στην πραγματικότητα, βέβαια, πέρα από ένα «dance album» (ταμπέλα που ακολουθεί τον δίσκο σε πολλά κείμενα), το Trick είναι βαθιά εσωτερικό. Ο Kele ερωτεύεται και έρχεται αντιμέτωπος με όλο το φάσμα των συναισθημάτων που αυτό συνεπάγεται, μετουσιώνοντάς τα σε μουσική. Άλλοτε ακούγεται ερωτικός και σεξουαλικός, συνήθως όμως ευάλωτος ή παραπονεμένος. Σε πλήρη αντίφαση με τη χορευτική εξωστρέφεια της μουσικής, ο Kele περιγράφει την ανασφάλεια, την ερωτική μοναξιά και την προδοσία, με εντελώς ενδοσκοπικό τρόπο. Επιλέγει να αγνοήσει το πάρτι που γίνεται γύρω του, να καθίσει στον καναπέ και να βουλιάξει στις σκέψεις του. Η όμορφη αυτή αμφισημία είναι κι εκείνη που τελικά δίνει το στίγμα του δίσκου.

 

Όσο καλοστεκούμενο κι αν είναι πάντως το Trick, εντέλει δεν καταφέρνει να γίνει συναρπαστικό. Η εξαιρετική παραγωγή μάλλον επισκιάζει τις συνθέσεις, οι οποίες –αν και άνω του μετρίου– απέχουν από το να κάνουν τη διαφορά. Μπορεί στις πρώτες θέσεις της tracklist να κατοικοεδρεύουν ορισμένα πολύ αξιόλογα κομμάτια, αλλά στην πορεία ο δίσκος κάπου στερεύει από καλές μελωδίες. Έτσι, ως μεγαλύτερο ατού αναδεικνύεται η ηχητική του καλαισθησία, με τα ίδια τα τραγούδια να μένουν συχνά σε δεύτερη μοίρα. Η κατεύθυνση που ακολουθεί ο Kele μπορεί βέβαια να τον οδηγήσει σε πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα, όμως το Trick δεν είναι ο δίσκος που θα ξεχωρίσει στη φάση αυτήν της καριέρας του.