Το πρώτο πράγμα που τράβηξε την προσοχή μου στο παρόν, 3ο άλμπουμ των Αυστραλών rockers ήταν το εξώφυλλο. Η αισθητική, η εκτέλεση καθώς και το τελικό προϊόν μου θύμισε τη δουλειά του Austin Dickinson –γιου του μεγάλου Bruce– και της μπάντας του, Rise Τo Remain, στο ντεμπούτο τους στη δισκογραφία. Το City Οf Vultures είχε βλέπετε κι εκείνο λευκό φόντο απαλλαγμένο από περιττές λεπτομέρειες, ένα μέλος του ζωϊκού βασιλείου στο προσκήνιο και γραμματοσειρά όχι και πολύ μακριά από αυτήν του Raise Τhe People. Σκέφτηκα λοιπόν συνειρμικά πως καλό θα ήταν να μην υπάρχουν συγγένειες και στο ηχητικό κομμάτι, γιατί τότε θα μαζεύονταν πολλές συμπτώσεις ώστε να χαρακτηριστούν τυχαίες.
Το mainstream rock των Calling All Cars αποδείχθηκε βέβαια πως ουδεμία σχέση έχει με το metalcore των Rise Τo Remain, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν φέρνει στο μυαλό άλλα πράγματα. Για την ακρίβεια, είναι πολλά αυτά που ξεπετάγονται στο μυαλό σου κατά τη διάρκεια του Raise Τhe People, από όλο το φάσμα του ευρύτερου κιθαριστικού ήχου: και μάλιστα όχι απλά ως σημεία αναφοράς, μα ως απροκάλυπτες κόπιες. Αν σας φαίνονται σκληρά τα παραπάνω λόγια, μπορούμε να κάνουμε ένα τεστ. Βάλτε να ακούσετε το “Running On The Sun” των Αυστραλών και πείτε μου ότι δεν σας φέρνει στο μυαλό τους Kasabian. Σας προκαλώ!
Να ήταν όμως μόνο αυτό το παράδειγμα, θα ήταν καλά. Γιατί δεν σταματάνε εδώ οι συγκρίσεις, ούτε και αφορούν πάντα μεγάλα συγκροτήματα σαν τους Άγγλους αστέρες. Στο αποχαιρετιστήριο “Looking Through Your Window”, ας πούμε, εκλύεται μια έντονη early '00s αύρα, θυμίζοντας συγκροτήματα που προσπάθησαν να κάνουν το πέρασμα στα charts με μερικές παραμορφώσεις για ξεκάρφωμα. Ξέρετε πού κατέληξαν εκείνες οι μπάντες; Ακριβώς: στα αζήτητα! Διότι έλειπε η έμπνευση και η επιμονή από μέρους τους, κάτι που οδηγούσε τελικά σε εύκολες λύσεις και σε ένα μέτριο μουσικό αποτέλεσμα.
Ακόμα και όσες στιγμές μπορούν εδώ να διεκδικήσουν κάποιον παραπάνω χρόνο παραμονής στον σκληρό δίσκο/tablet/κινητό σας τηλέφωνο –όπως για παραδειγμα το “Standing In the Ocean” ή το “Good God!”– έχουν κοντινή ημερομηνία λήξης επάνω τους· και φυσικά εξακολουθούν να θυμίζουν πολλά, προσφέροντας παράλληλα μια ελάχιστα ενδιαφέρουσα συνθετική δομή. Επιλέγουν μεν την αμεσότητα και τον ρυθμό ως δυνατά χαρτιά, πράγματα τα οποία ανά περιστάσεις και πετυχαίνουν, όταν όμως ο αρχικός ενθουσιασμός υποχωρεί, δεν υπάρχει το αναγκαίο μουσικό υπόβαθρο ώστε να διατηρηθεί το ενδιαφέρον σου.
Θεωρητικά, το πρότυπο των Calling All Cars θα έπρεπε να είναι συγκροτήματα της κατηγορίας των American Hi-Fi. Μπάντες δηλαδή με μετριοπαθείς ικανότητες και βλέψεις, οι οποίες καταφέρνουν να σκαρφιστούν τραγούδια που ιντριγκάρουν το αυτί (έστω και για μικρή χρονική περίοδο), χωρίς να διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας. Το ότι το Raise Τhe People δεν καταφέρνει να επιτύχει ούτε αυτό, λέει πολλά από μόνο του.
{youtube}FJTrofUsJHs{/youtube}
