Τα νέα τραγούδια των Brand New Heavies έχουν κατασκευαστεί επικουρικά και με ακρίβεια, για να τα χαρούμε και να τα χορέψουμε χαμογελαστοί. Μάλιστα είναι τέτοια η ανάγκη τους να κάνουν τα πρόσωπά μας να λάμπουν από την ευδαιμονία της φωτεινής πλευράς της ντίσκο την ώρα που τα ακούμε, ώστε όταν πατάς το stop φαντάζεσαι ότι νιώθουν τρομερή μοναξιά.
Το βρετανικό μουσικό σχήμα, το οποίο έχει διαγράψει αξιοπρεπέστατη πορεία από της αρχές των 1990s, κάνει τη φετινή του δισκογραφική προσφορά με μια vintage εκμετάλλευση της συλλογικής ντίσκο μνήμης. Το Sweet Freaks δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα καθ' όλα καλοσχεδιασμένο πάρτι: από αυτά που οι διοργανωτές θέλουν τόσο πολύ να πετύχει, ώστε αγνοούν την αξία της κλιμάκωσης στη μουσική. Και προκειμένου να κάνουν τους καλεσμένους να αρχίσουν να χτυπάνε ρυθμικά τα δάχτυλα και να χορεύουν από νωρίς με το στανιό, παίζουν μόνο ανεβαστικά σούπερ hits, με τον δείκτη κεφιού να είναι χειροκίνητα ρυθμισμένος, μόνιμα στα κόκκινα. Με αυτόν όμως τον τρόπο αδυνατούν τελικά να ταυτιστούν με οποιαδήποτε ρεαλιστική διάθεση των καλεσμένων και στοχεύουν αποκλειστικά στον βεβιασμένο χορό και στην εξωστρέφεια σε άνετα λίβινγκ ρουμ.
Τα 11 νέα τραγούδια των Brand New Heavies κυοφορούν μια παράδοση δεκαετιών μελιστάλαχτης ποπ/ντίσκο με έντονα funk δάνεια, από τους Chic μέχρι και τους Kool & The Gang· και νοσταλγούν την εποχή που τα Σαββατόβραδα στις ντισκοτέκ ήταν πυρετώδη και πάλλονταν από ανέμελες κραυγές. Αλλά οι Βρετανοί δεν έχουν την ικανότητα να φτιάξουν ένα "Get Lucky", παρ' όλο που το θέλουν διακαώς. Το Sweet Freaks προκύπτει σαλονάτο, βολεμένο στην ανεμελιά και κάνει μια ακίνδυνη και επιδερμική βουτιά στα πιο ζουμερά κομμάτια της αστικής ντίσκο. Είναι τίγκα στα γκρουβάτα soul τραγουδάκια με «γιορτινή» ενορχήστρωση –μόνο μην ψάχνετε για συναισθηματική ραγάδα ή για εξερευνητική διάθεση.
Οι Brand New Heavies διασκευάζουν εδώ το "Sledgehammer" του Peter Gabriel και το "Don't Let Go" των En Vogue χωρίς σαφήνεια στα κίνητρα των επιλογών τους, πέρα από την αναγνωρισιμότητα και το «εύπλαστο» των αυθεντικών. Τραγούδια πάντως σαν το "95 Tonight" διαθέτουν μια κάποια λικνιστική αύρα, η οποία πατινάρει στους κληρονομημένους χυμούς της ντίσκο. Επιπλέον, η βοκαλίστριά τους Dawn Joseph τραγουδάει με νατουραλισμό στη φωνή, χωρίς δείγματα υψηλής εκφραστικότητας μεν, αλλά με κύρος.
Όμως το πάρτι χτίστηκε «συνειδητά» για να πετύχει, χωρίς το αυθόρμητο λάκτισμα που έχουν όσες βραδιές μείνανε χαραγμένες στη μνήμη μας. Είναι από αυτά τα πάρτι στα οποία μπούχτησες τη χαριτομενιά, τη χαμογελαστή πόζα και τη ζάχαρη. Φεύγοντας, στον δρόμο για το σπίτι, δεν μουρμουρίζεις τα τραγούδια που άκουσες, αλλά βάζεις στο αυτοκίνητο μια ακουστική μπαλάντα ή χαλαρή τζαζ για να αποφορτιστείς από τις φωνές και να ηρεμήσεις απ’ τον πακτωλό χαχάνων που άντεξες.
{youtube}yTyxIFas9Ls{/youtube}
