Είναι πολύ εύκολο να φτιάξεις folk μουσική, αλλά πολύ δύσκολο να φτιάξεις καλή folk μουσική. Γιατί είναι τέτοια η φύση του είδους, που μοιραία φέρνει τη σύνθεση στο κέντρο βάρους, απογυμνωμένη και εκτεθειμένη, με τις δυνάμεις και τις αδυναμίες της απόλυτα εμφανείς. Και επιπλέον, χρειάζεται μεγάλη δημιουργικότητα για να ξεχωρίσεις σε μια μουσική φόρμα προ πολλού κορεσμένη, η οποία έχει γεννήσει αμέτρητα αριστουργήματα τα τελευταία 55 χρόνια. Όσο εύκολα μπορεί λοιπόν να αγγίξει κάποιον η folk λόγω της αναπόφευκτης οικειότητας που δημιουργεί, τόσο δύσκολα μπορεί να τον κρατήσει αγκιστρωμένο σ' αυτήν, εάν δεν έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης.
Ο τέταρτος σόλο δίσκος του 42χρονου Adam Cohen, υιού του Leonard, είναι θεμελιωμένος σε μια βαθιά αντιφατική βάση. Υποφέρει δηλαδή από το πρόβλημα των περισσότερων σύγχρονων singer/songwriter δίσκων: την αδυναμία των συνθέσεων να σταθούν στο ύψος των απαιτήσεων, παρά το ιδιαίτερα «φιλικό προς τον χρήστη» ηχητικό περιβάλλον.
Τα κομμάτια που βρίσκονται στο We Go Home είναι από ηχητικής άποψης «βελούδινα». Η πεντακάθαρη, κρυστάλλινη παραγωγή και οι εύστοχες ενορχηστρώσεις (ούτε φτωχές, αλλά ούτε και φορτωμένες), δημιουργούν στον ακροατή μια θαυμάσια προδιάθεση για να αφιερώσει τον χρόνο του στον Adam Cohen και στις εξομολογήσεις του. Η λεπτεπίλεπτη, κομψή ακουστική κιθάρα ηχεί εναρμονισμένη με τα υπόλοιπα όργανα, μεταξύ των οποίων συναντάμε πλήκτρα, βιολί και τσέλο. Παράλληλα, τόσο τα φωνητικά, όσο και τα διακριτικά ντραμς είναι ηχογραφημένα και τοποθετημένα κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να συμβάλλουν στη ζεστή και φιλόξενη ατμόσφαιρα του όλου ακούσματος. Σε μια πρώτη ανάγνωση, λοιπόν, όλα λειτουργούν ρολόι στο ηχητικό μωσαϊκό των ηχογραφήσεων.
Καθώς περνούν ωστόσο τα δευτερόλεπτα, ξεκινούν και τα προβλήματα. Διότι τα τραγούδια του Adam Cohen αποδεικνύονται τόσο φτωχά σε ιδέες και πολλές φορές τόσο νερόβραστα μέσα στη χαριτωμενιά τους, ώστε καταλήγουν έως και απωθητικά (σε μερικές περιπτώσεις). Ο τροβαδούρος φαίνεται εγκλωβισμένος σε μια λογική «πολιτικής ορθότητας», η οποία δεν του επιτρέπει να μπει σε καμία δημιουργική τροχιά. Απεναντίας: αναλώνεται σε τετριμμένες μελωδικές φόρμες, σε παλαιομοδίτικα τραγουδιστικά κλισέ και σε μια αφελή στιχουργική αμεσότητα, η οποία συχνά προκαλεί αμηχανία.
Όσο συμπαθής κι αν γίνεται ο Cohen λόγω της απτής θεματολογίας του, όσο εύηχο κι αν είναι το νέο του πόνημα, εντέλει δεν παρέχει επαρκείς λόγους για να επιστρέψει ο ακροατής σε αυτό. Λείπουν οι συνθέσεις από το We Go Home, του λείπει η φαντασία, του λείπει η προσωπικότητα· παραείναι λείο και ανώδυνο για να γίνει με κάποιον τρόπο απαραίτητο. Κι αυτό το τελευταίο θα έλεγα πως είναι και το κυριότερο.
{youtube}4o3UvJCvxAg{/youtube}
