Είναι εύκολο να αντιπαθείς τους Tokio Hotel. Παρότι μετράνε σχεδόν 15 χρόνια καριέρας (πέρασαν τόσα, αλήθεια είναι) ποτέ δεν κατάφεραν να παρουσιάσουν κάτι αξιόλογο, ή έστω κάτι που θα τους έκανε να μην θεωρούνται συγκρότημα-ανέκδοτο για όσους έχουν υπερβεί ένα συγκεκριμένο όριο ηλικίας. Μέσα από τόνους μέικ-απ, ανεκδιήγητων κουρεμάτων και αφελών στίχων σε ένα σκοτεινό (και καλά) αμπαλάρισμα, στήσανε ένα πανηγυράκι που τους εξασφάλισε τεράστια επιτυχία, εκμεταλλευόμενοι βέβαια το μομέντουμ του emo κινήματος.
Αλλά από το 2009, όταν και μας δώσανε την τελευταία τους δουλειά (το Humanoid), τα παιδιά ενηλικιώθηκαν: αφαίρεσαν λίγο eyeliner, άλλαξαν κούρεμα, χτυπήσανε και μερικά τατουάζ, μετακόμισαν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Και τώρα, 5 χρόνια μετά –τώρα που οι ανήλικες θαυμάστριές τους ελπίζουμε να έχουν αλλάξει μουσικά γούστα, τώρα που τα παιδιά με τις κρεπαρισμένες φράντζες αποτελούν μια δυσάρεστη στιλιστική ανάμνηση– οι Tokio Hotel επιστρέφουν, προσπαθώντας να κερδίσουν το χαμένο έδαφος.
Στα πλαίσια λοιπόν της «ωρίμανσής» τους, το Kings Of Suburbia έρχεται να παρουσιάσει ένα νέο προφίλ, που όπως λένε οι ίδιοι επηρεάστηκε από τη νυχτερινή ζωή της πόλης των Αγγέλων. Προφανώς και οι τοίχοι των clubs του Λος Άντζελες θα έχουν να πουν πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες, όχι όμως όταν αποτελούν έμπνευση για αυτά τα κακομαθημένα, τα οποία μάλλον φύγανε από τις αγκαλιές των μαμάδων τους, ήπιαν λίγο παραπάνω και νομίζουν ότι το ζουν στα στενά. Και για suburbia ασφαλώς, ούτε λόγος: ούτε με το κιάλι δεν τα έχουν δει, εκεί στη βίλα τους στο Ελ Έι...
Οι Γερμανοί σερβίρουν εδώ ένα πρόχειρο συνονθύλευμα electro rock, χορευτικής ποπ και δεκαετίας του 1980, χωρίς πια να κρατάνε καν τα προσχήματα για τη «σκληρή» εφηβεία τους. Μαζί χώνουνε και τη σεξουαλική τους ωρίμανση, μιας και το σεξ, οι εφήμεροι έρωτες και τα –αηδιαστικά– υπονοούμενα βρίσκονται διάχυτα μέσα στο άλμπουμ. Κάτι που αποδεικνύεται ιδιαίτερα στο single “Love Who Loves You Back”, που είναι και παρεμπιπτόντως το μόνο καλό τραγούδι που έχουν γράψει στη μέχρι τώρα καριέρα τους: σοκαριστικά ποπ για τα δεδομένα τους, θα έλεγε κανείς· ευχάριστο στο άκουσμα και γκρουβαριστό, καμία σχέση δηλαδή με αυτά που μας έχουν συνηθίσει. Συνοδεύεται δε από ένα πανηδονιστικό βιντεοκλίπ, το οποίο μπορείτε να αναζητήσετε στο τέλος του παρόντος κειμένου για να γελάσετε με την ψυχή σας.
Γιατί το μόνο που ηδονίζεται με τον Bill Kaulitz είναι το autotune, που χρησιμοποιείται υπέρ το δέον στον δίσκο, κάνοντας τις ερμηνείες του ακόμα πιο ενοχλητικές. Από το εναρκτήριο “Feel It All” και το “Stormy Weather” η επιθυμία των Tokio Hotel να φύγουν από τα στάδια και να κατευθυνθούν στα dancefloors γίνεται εμφανής. Για κάτι δε μπαλάντες τύπου “Run, Run, Run” ας μη μιλήσουμε καλύτερα, γιατί δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς να ταυτιστεί με αυτήν την απαίσια κλάψα, που κάνει τους Nickelback να φαντάζουν μέχρι και ανεκτοί. Η ενόχληση στα αυτιά σας θα συνεχιστεί με το “Girl Got A Gun” –το επαναλαμβανόμενο ρεφρέν του οποίου τρυπάει τα τύμπανα– ενώ αν έχετε μαζοχιστικές τάσεις θα ακούσετε μερικά ακόμα euro-dance σκουπίδια παρακάτω, όπως π.χ. το “Never Let You Down”.
Το Kings Of Suburbia σηματοδοτεί όντως μια νέα κατεύθυνση για τη γερμανική μπάντα: είναι η προσπάθειά τους να παίξουν με τα μεγάλα παιδιά, να αλλάξουν ίσως ακροατήριο και να μας αποδείξουν ότι πρόκειται για εξελίξιμους καλλιτέχνες. Αλλά δεν είναι! Και το βασικότερο; Ούτε οι ίδιοι δεν το πιστεύουν, όσο και να το προσπαθούν. Τόσο αποστειρωμένες ερμηνείες, τόσο «αχ, να ακουμπήσω τη φωτιά αλλά μην χαλάσω και το μαλλί», τόσο ψεύτικα και κατασκευασμένα τραγούδια, μία και μόνο αντίδραση προκαλούν: το γέλιο.
{youtube}8HEvF8QLoYY{/youtube}
