Τον μπαγάσα τον Jimmy τον Pursey, δεν ξέρω αν θέλω να τον αρχίσω στα μπουνίδια ή να τον πιάσω από τον ώμο και να κατηφορίσω μαζί του γελώντας στην πλησιέστερη παμπ για μπύρες.
Αν μη τι άλλο, τον βρίσκω ένα χαριτωμένο, χαρισματικό λαμόγιο και ξέρω ότι θα λυπηθώ όταν μάθω μια μέρα πως δεν θα τριγυρνάει πια στο ανατολικό Λονδίνο, πασχίζοντας να κρύψει τα τρομακτικά λάθη της νεότητάς του κάτω από την «if the kids are united» μπουρδολογία. Στο μυαλό μου, θα είναι πάντα ένας από τους αφανείς ήρωες του βρετανικού πανκ: ένα παιδί της εργατικής τάξης που με τα λίγα που ήξερε –και με τα ακόμα πιο λίγα που καταλάβαινε– όρμησε ενστικτωδώς σε μια υπόθεση μεγαλύτερη από το ανάστημά του, δίχως να διαθέτει τη ματιά των Sex Pistols (και την ευστροφία ενός McLaren στα μετόπισθεν) ή την αντίληψη του Joe Strummer για το εύρος των πραγμάτων. Φυσικά κι έφαγε τα μούτρα του· καταλήγοντας, κάπως δίκαια/κάπως άδικα, στις υποσημειώσεις της πανκ ιστορίας.
Στο νέο αυτό άλμπουμ, ο Pursey –παρέα με τους Dave Parsons, Dave Treggunna & Robin Guy– περιφέρει για άλλη μια γύρα την προίκα του με τους Sham 69, σε μία ακόμα από τις αμέτρητες ζωντανές εμφανίσεις στις οποίες επιμένει να επιδίδεται. Εδώ, συγκεκριμένα, βρισκόμαστε στο περσινό Rebellion Festival και ακούμε το σετ που έπαιξαν στο Empress Ballroom στις 11 Αυγούστου του '13, ως headliners μιας μέρας η οποία περιλάμβανε (μεταξύ άλλων) τους GBH, τον Jello Biafra με τους Guantanamo School Of Medicine, μα και τους Fucked Up. Επειδή όμως μάλλον δεν ήθελε να επιστρέψει στη δισκογραφία με ένα ακόμα live album (έχουν χάσει το νούμερο πια ακόμα και οι καταταχθέντες στον Sham Army), ο Pursey διάνθισε το σετ με μερικές νέες στούντιο ηχογραφήσεις. Και περιέργως, πολύ περιέργως, δεν είναι κακές... Το "Stockwell" ειδικά είναι αρκετά ωραίο και με το κοινωνικό του μήνυμα φάτσα φόρα, ενώ κεφάτο (αν και τυπικούρα, καταλαβαίνετε τώρα) είναι κι εκείνο το "One Faith" στην έναρξη.
Αλλά και η ζωντανή υπόθεση διαθέτει παλμό, ανάταση κι ένα κάποιο σφρίγος. Όχι συνολικά, αφού σε μερικά πράγματα οι Sham 69 παραμένουν εξαιρετικά κακοί –επιμένουν λ.χ. να διασκευάζουν το "White Riot" με τον ίδιο χάλια τρόπο που το διασκεύαζαν και στα 1980s· ή εξαιρετικά καιροσκόποι: έξω από τη setlist το απολαυστικό "Hersham Boys", μην και φύγει κανά μπουκάλι προς το κεφάλι τους όταν θα αυτοθαυμάζονται ως «cockney cowboys», συνοδεία κραυγών για ξεπουλημένους στα Top of the Pops πάνκηδες. Κι ούτε κουβέντα φυσικά για τις Oi! διασυνδέσεις των πρώτων χρόνων, έτσι; Δεν θα χαλάσουμε τώρα ένα διορθωτικό προφίλ που συντηρούμε τόοοοσο καιρό, τόσο μεθοδικά... Ρίξε λοιπόν για άλλη μια φορά το "If The Kids Are United" να ξορκίσουμε το Oi! κακό, κι ας είναι το ευχολόγιό μας πιο αφελές και από τα καλέσματα για ένωση της ελληνικής Αριστεράς.
Παρά ταύτα, μένει μια σπίθα από αυτό το λάιβ. Κι ας μην ξεσπά πια σαν φουσκοθαλασσιά το "Borstal Breakout", κι ας γδύνεται το "Ulster Boy" από την τραχιά, νεανική του οργή (τουλάχιστον διατηρεί τον σαρκασμό του). Κάτι πάντως το "What Have We Got", κάτι το "George Davis Is Innocent", κάτι η ερμηνεία του Pursey στο "I Don't Wanna", στοιχειοθετούν μία από τις πιο καλοβαλμένες ζωντανές ηχογραφήσεις των Sham 69 –την πρώτη μάλιστα εδώ και πολλά χρόνια φριχτών λάιβ καταγραφών (σε ήχο, σε απόδοση, σε ό,τι μπορείτε να βάλετε κατά νου).
Τίποτα περισσότερο, μα και τίποτα λιγότερο, από μια μπάντα που έγραψε κάποτε πιο πολλά καλά τραγούδια από όσα της αναγνώρισαν οι πανκ φωστήρες και επιμένει να υπάρχει χάρη κυρίως στο μουλαρίσιο πείσμα του ηγέτη της. Cheers λοιπόν ρε Τζίμυ, είδες βέβαια τι καλός είμαι κι εγώ, ε; Κουβέντα δεν έγραψα για τον τίτλο...
(κατηφορίζοντας για εκείνες τις μπύρες που λέγαμε)
- Μα, The Evolution Of Punk;! Καλά, τσίπα δεν έχεις πια ρε παιδί μου;
{youtube}sue0uEonY1Q{/youtube}
