Θα πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε να μην συμπεριφερόμαστε σαν παιδιά που δεν μπορούν να χωνέψουν τον χωρισμό των γονιών τους, συνηθίζοντας να συναντάμε τον καθένα μόνο του. Το κεφάλαιο Sonic Youth έκλεισε για καλό. Και μετά την εξερευνητική folk για συννεφιασμένους καιρούς του πρώτου σόλο άλμπουμ του Thurston Moore και τον αμήχανο avant-gard πειραματισμό της Kim Gordon στο Bοdy/Heat, ήρθε ξανά το Σαββατοκύριακο που θα περάσουμε με τον μπαμπά. Ο οποίος μας υπόσχεται μάλιστα την «καλύτερη μέρα».
Στο δεύτερο σόλο άλμπουμ του, ο Moore θέλει πολύ να αποδείξει ότι βρίσκεται ένα βήμα μετά. Ακούγεται πράγματι περισσότερο αρμονικός στην ηχητική ύφανση και έχει τραγούδια πιο… όμορφα –ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Όμως υπάρχουν κομμάτια όπως το "Forevermore", που μοιάζουν ξεσηκωμένα από κάποιο τσαλακωμένο ασκησιολόγιο της εποχής του Sister (1987). Σαν να ανέτρεξε δηλαδή με τη λαχτάρα του εξερευνητή στον κάλαθο των δικών του αρχείων, από τις θολές, year zero εποχές όταν οι Sonic Youth δεν μπορούσαν καλά-καλά να μαζέψουν τις συμφωνίες από πυκνό κιθαριστικό ηλεκτρισμό τις οποίες παρήγαγαν.
Όπως και να έχει, η αυτοαναφορικότητα σαν πηγή έμπνευσης δεν αποτελεί πρόβλημα καθότι το The Best Day παραμένει στη ρίζα του ένα πωρωμένο κιθαριστικό άλμπουμ με κεφαλαία γράμματα και με μια ιδέα οπτιμισμού, χωρίς ποτέ να γίνεται συνειδητά συναισθηματικό. Εδώ ο Moore έχει ξεκάθαρο όραμα και έχει και γνώση του πώς θέλει να ακούγεται. Αυτός δεν είναι ο ήχος ενός παλιού punk rocker που στα 56 μαλάκωσε, αλλά μία ακόμα ηχητική μετάφραση του θορύβου που αισθάνεται γεννημένος να υπηρετεί.
Όμως ο Αμερικανός μουσικός δεν φόρεσε τα παράσημα του no wave ήχου που θεσμοθέτησε και ευτυχώς δεν λησμόνησε να συμπεριλάβει το ειδικό κιθαριστικό φίλτρο το οποίο κληρονόμησε από τους Led Zeppelin και τους Velvet Underground. Άφησε έτσι κάποια οριακά ψήγματα του ενστίκτου του να μεγαλουργήσουν, κυρίως σε 2 τραγούδια: στο λυγερόκορμο και σαρωτικό θόρυβο του single "Detonation" και στη διονυσιακή τελετουργία κιθαριστικής αύρας του "Grace Lake".
Το οξυδερκές πνεύμα του Moore, όταν βρισκόταν σε πλήρη σύμπνοια με την «ιέρεια» Kim, έφερε στο μουσικό συντακτικό τον όρο alternative προτού κανείς προλάβει να τον αντιληφθεί σαν ιδέα. Πλέον τον βρίσκουμε να εκφράζει την –καθαρά ερωτική– σχέση του με τις κιθάρες εξοστρακίζοντας τον οργανωμένο ψυχεδελικό πάταγο από κιθαριστικούς λαβύρινθους για ένα πιο δομημένο περιβάλλον, με αρμονίες και πολύπλοκα ακόρντα. Ίσως προτιμάει να απευθύνεται στη μερίδα των ορφανών παιδιών των Sonic Youth που έχουν μάθει να ακούνε τη μουσική σιωπηλά και στοχαστικά.
Σίγουρα πάντως είναι απεξαρτημένος από άγχη και διανοουμενίστικα συμπλέγματα, όχι όμως απεγκλωβισμένος κι απ’ το στρες να αποδείξει ότι είναι ο καλύτερος «γονιός του Σαββατοκύριακου», ώστε να εκνευρίσει ανταγωνιστικά τον άλλον. Τελικά μπορεί και να μην έχουμε εμείς το πρόβλημα. Ας μάθουν αυτοί να χωρίζουν πιο ώριμα...
{youtube}y3bzjkznU0g{/youtube}
