Μπορεί ο Jim Kerr και η παρέα του να ονομάζουν εμφατικά τον νέο τους δίσκο Big Music, αλλά τα αποτελέσματα σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούν τον τίτλο. Ούτε καν το εξώφυλλο τολμώ να πω, μιας και η εμφανώς παρωχημένη (1990s) αισθητική του προσπαθεί να δείξει μια παγκόσμια σφαίρα όπου η μουσική των Simple Minds ακούγεται πανταχού.
Όχι ότι απουσιάζει ο πάντα μεγάλος ήχος των Σκωτσέζων. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα από τον 3ο δίσκο της πορείας τους και πέρα (Empires And Dance/1980), τους έφερε πολλές φορές σε παράλληλη πορεία μα και σε σύγκριση με τους U2· εξάλλου στα πρώτα βήματα αμφότεροι μοιράζονταν τον Steve Lillywhite ως παραγωγό, μόνο που οι Simple Minds συνέχισαν και στο υπόλοιπο της καριέρας τους αυτό το αναγνωρίσιμο άνοιγμα, ειδικότερα στα τύμπανα και στις κιθάρες. Και εξακολουθούν η αλήθεια είναι –όπως πιστοποιεί το Big Music– να έχουν μερικά από τα καλύτερα περάσματα πλήκτρων που μπορεί κανείς να βρει στην αγορά. Τα οποία βέβαια μάλλον πεπερασμένα θα ακούγονται σε νεότερες ηλικίες, εξακολουθούν ωστόσο να κερδίζουν την προσοχή του ακροατή με την έξυπνη δομή που χτίζουν μέσα στις συνθέσεις.
Και το έχουν ανάγκη κάτι τέτοιο οι νέες συνθέσεις των Simple Minds, γιατί προσωπικά περισσότερο ενορχηστρώσεις άκουσα εδώ, παρά συγκροτημένα τραγούδια. Η φωνή επίσης του Jim Kerr έχει υποστεί αλλοιώσεις, με αποτέλεσμα να ανεβαίνει πια μέχρι ένα ορισμένο σημείο –γίνεται εμφανές ήδη από το "Blindfolded", που τοποθετείται στην έναρξη του άλμπουμ και είναι γενικά ένα από τα καλύτερα κομμάτια του. Αναγνωρίζω βέβαια πως το γκρουπ το έριξε στη δουλειά για τον συγκεκριμένο δίσκο, δεν έκαναν κάποιο πρόχειρο πασάλειμα ιδεών δηλαδή. Όμως το αποτέλεσμα ηχεί πολύ αναμενόμενο.
Και γράφω «αναμενόμενο» ακριβώς διότι οι Simple Minds έχουν έναν συγκεκριμένο ήχο. Αν λοιπόν σου αρέσει, τότε όχι μόνο θα τον βρεις στο Big Music αγαπητέ ακροατή, μα τολμώ να πω ότι θα ξενερώσεις κιόλας όταν ξεφύγει από το μαντρί, όπως καλή ώρα επιχειρεί το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι: παραπέμοντας σε προσπάθειες που ακούσαμε και τα προηγούμενα χρόνια σε singles των Εδιμβουργιανών, χαρακτηριζόμενες από ένα ελαφρό pop beat, με το οποίο και επιχείρησαν να ακούγονται κάπως πιο επίκαιροι. Γενικώς, τα σχεδόν βιομηχανικά τύμπανα του Mel Gaynor (δεν έγραψα industrial, μην προτρέχετε), τα λυρικά αρπέζ της κιθάρας του Charlie Burchill είναι πάντα εδώ. Η φλόγα, όμως, δεν είναι εδώ. Η πιστοποίηση της εκτελεστικής δεινότητας είναι εδώ. Τα στοιχεία που τους έκαναν γνωστούς επίσης είναι εδώ. Το μεγάλα σινγκλ, όμως, δεν είναι εδώ. Οι νεόκοποι ακροατές, επομένως, ΔΕΝ θα είναι εδώ. Οι παλαιότεροι θα εντρυφήσουνε, αλλά ακόμα κι εκείνοι δεν θα βρουν στη συγκεκριμένη δουλειά τίποτα παραπάνω από μια αξιοπρέπεια.
Οι Simple Minds του 2014 ποζάρουν σε μερικές εντυπωσιακές φωτογραφίες που έρχονται παρέα με τον νέο δίσκο, σε έναν (υποτιθέμενο) χώρο συναυλιών. Αλλά και μόνο η επιλογή των ενδυμάτων των δύο κοριτσιών εκατέρωθεν του Jim Kerr φανερώνει μια παλαιομοδίτικη εταιρεία ήχου: όχι μεν παλαιοροκάδικης λογικής, μα σίγουρα αμήχανης για το πού να τοποθετήσει εαυτόν εν 21ο αιώνα. Με μακρυμάνικο t-shirt ο Kerr στη μία φωτό, με σακάκι α-λα-Bryan Ferry στην άλλη (με ολίγον από βερολινέζικη πούλια). Δύσκολο πράγμα για έναν new waver να περνάει στην τρίτη ηλικία...
{youtube}1XcVxv0WTSU{/youtube}
