Τα δύο πρώτα άλμπουμ του Damien Rice (το Ο του 2002 και το 9 του 2006) σηματοδότησαν την έλευση ενός ορμητικού Ιρλανδού τροβαδούρου, ο οποίος μπορούσε να χωρέσει τον ρομαντισμό του σε αυτάρκη τραγουδιστικά σύνολα. Μέχρι όμως να φτάσει στη φετινή του δουλειά, μεσολάβησε μια μακρά, υποβλητική σιωπή.
Δεν θέλω να με απασχολήσει τι έκανε αυτά τα 8 χρόνια ο Damien Rice. Ίσως διανυκτέρευε κάθε βράδυ σε διαφορετικούς καναπέδες φίλων, με την κιθάρα του για μαξιλάρι. Ίσως να ζούσε το δράμα του στα πατώματα, μετά τον (σκληρό) χωρισμό με τη Lisa Hannigan. Το ζητούμενο είναι αν από τη μία θα δικαίωνε τις προσδοκίες της επιστροφής του και αν από την άλλη θα επιμήκυνε το αισθητικό του φάσμα. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι θα τα καταφέρει στο πρώτο. Στο δεύτερο είναι που δεν έδωσε πολλή σημασία, όμως πραγματικά δεν πειράζει.
Ο Rice γράφει μελωδίες για παρέες από μορφωμένους 30-something ακροατές που, όταν δεν διασκεδάζουν, τους αρέσει να οδηγούν σε νυχτερινούς αυτοκινητόδρομους με μια μελαγχολία στις καρδιές τους. Το My Favourite Faded Fantasy αποτελείται από 8 τραγούδια τα οποία τραγουδιούνται με μισόκλειστα, συνοφρυωμένα μάτια. Είναι όμως το ιδιαίτερο στυλ του που χαλυβδώνει τις αντιστάσεις του απέναντι στην πολυφορεμένη folk εντεχνίλα. Ο «πονεμένος» Damien είναι δηλαδή μοναχικός, αλλά όχι απομονωμένος. Είναι προσωπικός, μα ποτέ εγωιστής στη διάθεση.
Σε τραγούδια όπως το "I Don’t Want To Change You" εκφράζει μια ζηλευτή τρυφεράδα, την οποία εισπράττουν όσοι συνεχίζουν να αισθάνονται ρομαντικοί και αντιστέκονται στην ψυχική τους πολτοποίηση. Σε εξομολογητικές ακουστικές μελωδίες όπως το "The Greatest Bastard", διακηρύσσει τον δυναμισμό του χωρίς να σοκάρει. Στο υπερδραματοποιημένο "The Box" θα ξηλώσει τις χορδές προκειμένου να ανταποκριθεί στο αίτημα να μας βουρκώσει με ρεαλιστικό σπαραγμό, ενώ το "Long Long Way" προσφέρεται για βοήθημα απολογισμού ή καταμέτρησης λαθεμένων επιλογών· για τις στιγμές εκείνες που παίζουν στο μυαλό σου σε λούπα οι προσωπικές σου στιγμές.
Μετά λοιπόν τα παραπάνω τραγούδια, δικαιολογώ να μην κάνει το έξτρα εξελικτικό βήμα. Ας μένει απαράλλαχτος, όσο στην πορεία μας χαρίζει τέτοιες αποτοξινωτικές μελωδίες, από αυτές που δεν γράφονται εύκολα (είτε λόγω ανικανότητας, είτε λόγω αντιεμπορικότητας), τις φυλάς όμως κρυφά στο συρτάρι για να τις χρησιμοποιήσεις όταν μπουχτίσεις την κακοφωνία και την κακογουστιά γύρω σου. Οι θιασώτες της ποπ φαντασμαγορίας ας αποχωρήσουν.
{youtube}FnzHOsiaJns{/youtube}
