Προς τους μη υποψιασμένους: μείνετε μακριά από το Pom Pom (και από οποιονδήποτε βασικά δίσκο του Ariel Pink) εάν είστε από εκείνους που δεν συμπαθούν τις αναβιώσεις. Μην κάνετε καν τον κόπο να ασχοληθείτε με τα single αυτού του δίσκου, εάν σας κακοφαίνεται το γεγονός ότι δεν θα ακούσετε την παραμικρή σύγχρονη πινελιά. Διότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης είναι μία από τις πλέον ρετρολάγνες φιγούρες της σύγχρονης εναλλακτικής σκηνής, ευρισκόμενος –στην καλύτερη περίπτωση– 25 χρόνια πίσω από την εποχή μας.
Κι όμως, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι o Ariel Pink ανήκει σε αυτούς που έχουν ξεχωρίσει ανάμεσα στην πολυπληθή μάζα των αναβιωτών. Το στοιχείο που τον διαφοροποιεί δεν είναι άλλο από την τάση του να αναπαράγει τις αναφορές του μέσα από ένα έντονα ιδιοσυγκρασιακό πρίσμα. Περισσότερο ίσως από ποτέ, στο Pom Pom οι ηχογραφήσεις του διακρίνονται για τη χιουμοριστική, παιχνιδιάρικη –στα όρια του γελοίου– διάθεση, σήμα κατατεθέν της εκκεντρικής καλλιτεχνικής του φύσης.
Η εκτενέστατη tracklist του δίσκου μοιάζει σαν μια vintage παρέλαση, η οποία ξεκινάει από τη late-1960s ψυχεδέλεια, περνάει απ' το glam rock και τη ντίσκο των 1970s και καταλήγει στη synth pop εξτραβαγκάντζα των 1980s. Πάντα, βέβαια, με τη στυλιζαρισμένη lo-fi παραγωγή, που σε αντίθεση με τους δύο προηγούμενους, «καθαρότερους» δίσκους, κάνει τον ήχο να μοιάζει περασμένος από το ρετρό φίλτρο κάποιου «μουσικού Ιnstagram». Το παραπάνω αφενός ανεβάζει αισθητικά το αποτέλεσμα προσδίδοντάς του ιδιαίτερη προσωπικότητα, από την άλλη όμως μάλλον αδικεί τις συνθέσεις, αφού κουκουλώνει όμορφες λεπτομέρειες των φωνητικών και της ενορχήστρωσης, οι οποίες συχνά ακούγονται μετά βίας στο βάθος.
17 ολόκληρα τραγούδια περιέχει το Pom Pom, αριθμός που δεν λειτουργεί υπέρ του. Τα περισσότερα είναι μεν από πολύ καλά έως εξαιρετικά, αλλά δεν είναι και λίγα όσα βρίσκονται στη σφαίρα του αδιάφορου, τραβώντας τον μέσο όρο προς τα κάτω. Έτσι, ανάμεσα στις εξαιρετικές μελωδίες των "Plastic Raincoats In The Pig Parade", "Put Your Number In My Phone", "Picture Me Gone" και "Dayzed Inn Daydreams", παρεμβάλλονται χρυσές μετριότητες που δεν έχουν να προσφέρουν κάτι στο σύνολο. Παραμένουν, όμως, ισχυρή μειοψηφία.
Εντοπίζουμε και σημεία βέβαια στα οποία ο Ariel Pink δεν αρκείται στην στιλιστική αναβίωση, αλλά πιάνεται να αντιγράφει αυτούσιες μουσικές φράσεις, παραλλάσσοντάς τις ελαφρώς. Η εισαγωγή του "Sexual Athletics", για παράδειγμα, θυμίζει έντονα εκείνη του "In The Sunshine Of Your Love" των Cream. 'Η, σε πιο κραυγαλέο βαθμό, στο "Black Ballerina" ακούμε στην εισαγωγή μια μελωδία που μοιάζει εντυπωσιακά σε αυτήν του "Blame It On The Boogie" των Jacksons. Μικρά παραπτώματα ίσως πει κανείς, που όμως δεν τιμούν τον καλλιτέχνη.
Η συνολική εικόνα του δίσκου, πάντως, αποβαίνει ξεκάθαρα θετική. Είναι πλούσιος σε καλό υλικό, με την προσωπικότητα του Ariel Pink να αφήνει το αποτύπωμά της σε κάθε δευτερόλεπτο της ηχογράφησης. Από εκεί και πέρα, είναι καθαρά υποκειμενικό ζήτημα το κατά πόσο αυτή η αισθητική θα γίνει αποδεκτή ή όχι.
{youtube}TYoQ6WLuMq4{/youtube}
