Οι παλαιότεροι μάθαμε τον Yankovic στην Ελλάδα με εκείνη την παρωδία του στο "Thriller" του Michael Jackson, ενώ οι τώρα 35άρηδες με την –κλασική, πια– εκτέλεσή του στο "Smells Like Teen Spirit" των Nirvana. Σε γενικότερες βέβαια γραμμές ποτέ δεν έγινε μάχιμη αναφορά ανάμεσα στους μουσικόφιλους της ημεδαπής, πλην όσων ενδιαφέρονταν ως αναγνώστες/θεατές/ακροατές για το εσώτερο της αμερικανικής κοινωνίας και για το πώς αυτή αντανακλά τις νευρώσεις της στις τέχνες. Κι εκείνοι, βέβαια, είχαν πάντα καλύτερες περιπτώσεις ν' ασχοληθούν, σαν π.χ. τον Neil Hamburger (έχει επίσης βγάλει δίσκο φέτος) ή τους Negativeland.
Ο "Weird Al" Yankovic στέκεται στη μέση των προαναφερθέντων, αν δεχτούμε πως αμφότεροι εκπροσωπούν τα δύο άκρα του φάσματος: ο Hamburger δηλαδή την παραδεισιακή χιουμοριστική σχολή που διαμορφώθηκε στη stand-up comedy παράδοση των Η.Π.Α., οι Negativeland την κατάλυση κάθε ποπ έννοιας μέσα από τον ίδιο αγωγό που μας έφερε τους Residents. Το χιούμορ του 55χρονου Καλιφορνέζου, από την άλλη, δεν έχει καμία παρυφή στο σοφιστικέ και διακρίνεται από μια εμμονή με την εκάστοτε ποπ/ροκ πραγματικότητα: με μια φρασεολογία σχεδόν ενστικτώδη, παρωδεί σταθερά –από το 1983– τα εθνικά charts της Αμερικής.
Το πόσο mainstream είναι στις μέρες μας ο Yankovic αποδεικνύεται από το σοβιετικής απόχρωσης εξώφυλλο του Mandatory Fun, το οποίο βρίσκεται σε σύμπνοια με τον αντι-ρωσικό άνεμο που ξαναφυσά τελευταία στις Η.Π.Α. Ο ίδιος είναι σ' αυτό μια φιγούρα α-λα-Marilyn Manson, που όμως περισσότερο χιτλερίζει, παρά σταλινίζει· κάτι που, πολιτισμικά, λέγεται εκεί πέρα από τον Ατλαντικό «pushing the envelope»: ωθεί δηλαδή τα πράγματα προς ένα νέο επίπεδο, με τη διαφορά ότι στην περίπτωσή μας τα σπρώχνει προς τα πίσω.
Μα τι κάνεις Χριστιανέ μου; σας ακούω ήδη να φωνασκείτε. Σημειολογία του εξωφύλλου;
Μααααααααααα, το νόημα των κινήσεων του Yancovic δεν αποκωδικοποιείται δίχως τις συντεταγμένες της αμερικανικής κοινωνίας! Όταν λ.χ. είπε το "Smells Like Teen Spirit" θέλησε να δείξει ότι η νέα γλώσσα που είχε εισαγάγει ο Kurt Cobain στο mainstream των 1990s δεν είχε καμία σχέση με την καθομιλουμένη, αλλά εκπορευόταν από στρώματα τα οποία έδειχναν τα οπίσθιά τους στους γιάπηδες –και, σε περίπτωση που δεν το έχετε αντιληφθεί, ο Yankovic ήταν με τη μεριά όσων στηλίτευαν την κομπεϊνική περίπτωση... Και στο Mandatory Fun, επομένως, πρέπει και πάλι να ανιχνεύσουμε τα μικρά κυματάκια του κοινωνικού ασυνείδητου που το τροφοδοτούν, δημιουργώντας πλατφόρμες αυτοκριτικής και απορίας στον πολυπράγμονα, γιουγκοσλαβικής καταγωγής (διότι για τη δική του γενιά δεν υπήρχαν διαχωρισμοί σε Σέρβους, Κροάτες και τα λοιπά), Αμερικανό.
Το μουσικό λοιπόν υπόβαθρο του νέου του δίσκου αποδεικνύεται μοιρασμένο: από τη μια πλέει προς το εντελώς σημερινό ρεπερτόριο, παρωδώντας επιτυχίες του Pharrell Williams, της Lorde και της Iggy Azalea· και από την άλλη αναφέρεται στο παρελθόν, π.χ. στον Cat Stevens και στους Crosby, Stills & Nash. Εκεί ανάμεσα, ο "Weird Al" κάνει αυτό που τον έχουμε δει να κάνει ξανά και ξανά: διαστρέφει τα πάντα, με μια μικροαστική κατά κύριο λόγο λογική, η οποία φτάνει ως το κτηνωδώς χιουμοριστικό. Δεν μπορείς πάντως να μην εντοπίσεις και μια κάποια αγάπη για μερικά τουλάχιστον από τα συγκεκριμένα τραγούδια, κυρίως τα παλαιότερα. Δείτε λ.χ. το Billy Joel φινίρισμα και τη γενικότερη ενορχήστρωση που επιλέγεται για το "Jackson Park Express", όπου παρωδούμενος είναι ο Cat Stevens. Επίσης, ήταν έκπληξη η επιλογή του "Lame Claim To Fame" των Southern Culture On The Skids, το οποίο ναι μεν εξανδραποδίζεται ως προς τους στίχους, καθιστά πάντως και πάλι φανερό πως ο Yankovic το διασκεδάζει.
Κι εκεί κρύβεται και η γενικότερη επιτυχία του φετινού του άλμπουμ: δεν έχουμε να κάνουμε με μία ακόμα δόση από χιούμορ-παρανάλωμα, το οποίο ξεχειλώνει. Ακόμα δηλαδή κι όταν μερικές φορές ξεφεύγει από τα δικά μας δεδομένο, γενόμενο πολύ «αμερικάνικο», υπάρχουν κι άλλα πράγματα στο βάθος και έτσι δεν το θεωρώ τυχαίο που το Mandatory Fun χτύπησε το #1 των αμερικάνικων charts, για πρώτη φορά στην πολύχρονη καριέρα του. Όπως βέβαια δεν θεωρώ τυχαίο και το ότι, όταν ροκάρει ο "Weird Al", ακούγεται σαν τους όψιμους Offspring (γκούχου-γκούχου...).
{youtube}urglg3WimHA{/youtube}
