Λένε πως δεν μπορείς να κάνεις καινούριους «παλιούς φίλους». Όπως και δεν μπορείς να κάνεις και καινούριους «παλιούς αγαπημένους» καλλιτέχνες. Και είναι έτσι πάντα ξεχωριστό συναίσθημα να υποδέχεσαι νέα δουλειά τους. Ο Tom Petty κυκλοφόρησε λοιπόν το 13ο του άλμπουμ και ο κώδικας της συζήτησης μαζί μας (αντί για τις ιστορίες από το παρελθόν με τους παλιούς φίλους) είναι η αναπόληση της χαμένης ροκ μελωδίας.
Ο Tom Petty δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα –ούτε τεχνικά, ούτε αισθητικά– από την πορεία που έχει χαράξει. Ακούγεται όμως απολαυστικά αφηγηματικός και με μια γκάμα εμπειριών να σιγοβράζει στα τραγούδια του. Το βασικότερο δε είναι πως έχει πλήρη επίγνωση ότι η country βρωμάει τραγόμαλλο και ζέχνει από βουνίσια βλαχιά, όταν απουσιάζει το συστατικό του garage rock, των ψυχεδελικών μπλουζ ή του πατροπαράδοτου ροκ εν ρολ.
Αν και μετά από σχεδόν 4 δεκαετίες συνέπειας, σκληρής δουλειάς και σπάνιας αξιοπρέπειας η χροιά της φωνής του ακούγεται ελαφρώς «σταφιδιασμένη» από τον χρόνο, ο Petty παραμένει γοητευτικός καθώς χτίζει ένα αρσενικό σύμπαν, εξακολουθώντας να αποφεύγει απαρέγκλιτα την αστεία macho μανιέρα των ομοίων του. Βλέπεις λ.χ. τον τίτλο "Sins Of My Youth" και φαντάζεσαι κάτι αντρο-αγορίστικο, για τα κακά χρόνια των 1970s όπως θα έλεγε και ο Kid Rock, αλλά βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια υπέροχη ερωτική εξομολόγηση («I love you more than the sins of my youth»). Εκεί ακριβώς είναι η διαφορά του, γι’ αυτό και τον αγαπώ περισσότερο. Ο Tom Petty δεν υπήρξε ποτέ το βαρύ μπέρμπον των μπλουζ: ήταν περισσότερο ρούμι με κόκα-κόλα· άνηκε σε μια ξεχωριστή λίστα μουσικών (όπως ο Warren Zevon και μερικοί ακόμα) που δεν τους πολυκαταλάβαινε το ευρωπαϊκό κοινό, ακόμα κι εκείνο που αγαπούσε το αμερικάνικο προφίλ του ροκ.
Το Hypnotic Eye είναι γεμάτο ωραίες ιδέες, πλαισιωμένες με κεφάτο μπλουζ πνεύμα και γάργαρο garage ήχο, στοιχεία που προσδίδουν συναισθηματικό ψήγμα σε κάθε γωνία. Όμως, αν και τα 11 νέα αυτά κομμάτια μένουν τυφλά αφοσιωμένα στο ροκ εν ρολ αρχέτυπο, ακούγονται κάπως... τεμπέλικα στην ανάπτυξή τους. Τουλάχιστον σε σχέση με το προηγούμενο, αρτιότατο σε κάθε επίπεδο άλμπουμ του Petty, το Mojo του 2010. Κανένα πρόβλημα, βεβαίως. Οι Heartbreakers ακούγονται γκαζωμένοι και αχαλίνωτοι στο χωράφι τους και ο ίδιος ο Petty είναι ακόμα ικανός να σου προκαλέσει ψιλορίγος, παρά τα εμφανή χρόνια του. Επιπλέον έφτιαξαν και μερικά τραγούδια που θες και να πάρεις αγκαλιά, όπως το "Red River", το οποίο περιγράφει μια αλαφροΐσκιωτη γυναίκα πριν καταλήξει σε ένα κλασικό «Σπρινγκστινικό» ρεφρέν, ή το "Full Grown Boy" που ακούγεται σαν Dylan –σταθερή αναφορά και αξεπέραστη αρρώστια του Tom– στα πιο jazzy και απλοϊκά του.
Μακάρι όλη η γκαζωμένη πιτσιρικαρία του σημερινού ροκ να είχε έστω τη μισή από την πληθωρική σοφία του Tom Petty, ο οποίος πλέον και να θέλει, δεν μπορεί να ακουστεί κακός.
{youtube}-9yuTCfI5NM{/youtube}
