Όσοι αναγνώστες παρακολουθούν την επικαιρότητα της διεθνούς δισκογραφίας, θα αναρωτηθούν ίσως τι δουλειά έχει το Salad Days, μια κυκλοφορία του Απριλίου, στις κριτικές του Δεκεμβρίου. Όσοι την παρακολουθούν ακόμα πιο στενά, όμως, θα έχουν προσέξει τις περίοπτες θέσεις που καταλαμβάνει αυτές τις μέρες η εν λόγω δουλειά στις λίστες περιοδικών και sites με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι το NME το έχει κατατάξει στη θέση #2, τα Slant, Entertainment Weekly και FasterLouder στη θέση #5, το Rolling Stone στο #9, ενώ φιγουράρει και στις εικοσάδες των Q, A.V. Club, American Songwriter, Paste και Pretty Much Amazing. Με αφορμή λοιπόν αυτήν τη σαρωτική πορεία στις ανασκοπήσεις του 2014, πραγματικά αξίζει να αφιερώσουμε μερικές γραμμές σε αυτό το τόσο αξιόλογο άλμπουμ.
Η ευρεία αναγνώριση του Salad Days δεν είναι τυχαία. Το δεύτερο πλήρες άλμπουμ του Mac DeMarco έπειτα από το ενδιαφέρον (μα περιορισμένης δυναμικής) προπέρσινο ντεμπούτο του, είναι οπωσδήποτε ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Πιστός στο ύφος που τον καθιέρωσε τα τελευταία 3 χρόνια, ο Καναδός έδωσε τώρα μεγαλύτερη έμφαση στις συνθέσεις αυτές καθ' αυτές, γράφοντας πιο στιβαρές μελωδίες. Πράγματι, το Salad Days περιέχει μόνο καλά κομμάτια, δεν ποντάρει σε αναλώσιμα fillers. Αντιθέτως, αφήνει χαραγμένα στο μυαλό πολλά από τα χαριτωμένα του riff, ακόμα και από την πρώτη ακρόαση. Και ό,τι μένει αρχικά σαν ένα ευχάριστο άκουσμα, με τον καιρό βρίσκει τον δρόμο του και γίνεται κάτι περισσότερο.
Οι συνθέσεις του DeMarco είναι αν μη τι άλλο χορταστικές. Οι δύο κιθάρες βρίσκονται σε ρόλο πρωταγωνιστικό, σκαρώνοντας «ηλιόλουστες» μελωδικές φρασούλες και γλυκές τετράφωνες (κυρίως) συγχορδίες, που προσδίδουν στα κομμάτια μια διακριτική soul πνοή, κάνοντάς τα να ξεφύγουν από τα indie rock στερεότυπα. Το δε μπάσο και τα ντραμς συνεργάζονται υπέροχα στην υπηρεσία των ρυθμικών μοτίβων, ενώ η παραγωγή, αν και όχι τόσο lo-fi πια, δίνει μια underground χροιά, η οποία συνάδει με την εποχή μας. Μέσα από την tracklist ξεχωρίζουν τα "Blue Boy", "Goodbye Weekend" και "Passing Out Pieces", αν και όλα τα τραγούδια κινούνται λίγο-πολύ στο ίδιο ύφος· γεγονός που αποτελεί και το μοναδικό τρωτό σημείο του δίσκου.
Ο DeMarco, πάντως, απλός αλλά ουσιαστικός, παρουσιάζει στο Salad Days εμφανή καλλιτεχνική εξέλιξη, καταθέτοντας μια ξεχωριστή indie rock πρόταση, η οποία ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται. Διαθέτει ξεκάθαρη και συνεπή αντίληψη του ήχου που θέλει να υπηρετήσει, γεγονός που λειτουργεί σαν φίλτρο για τους ακροατές: κρατάει λίγους και καλούς. Όσοι λοιπόν αγαπούν τη laid-back αμερικανιά, τον ψυχεδελικό ήχο των προαστίων από τις καλές στιγμές των Deerhunter και τις «μαύρες» αποχρώσεις της κιθαριστικής φρασεολογίας, καλά θα κάνουν να μην αφήσουν αυτόν τον δίσκο να διαφύγει της προσοχής τους.
{youtube}c9Ljg1-gMRw{/youtube}
