Jennifer Lopez - A.K.A.

Σε άβολη θέση βρίσκει την Jennifer Lopez το 8ο στούντιο άλμπουμ της –ως προς τη δισκογραφία τουλάχιστον, γιατί κατά τα άλλα οι μετοχές της ως σταρ παραμένουν ψηλά, λόγω και της συμμετοχής της ως κριτή στο American Idol. Η (ενίοτε και παταγώδης) εμπορική και καλλιτεχνική αποτυχία των τελευταίων της δίσκων απαιτεί πάντως από μέρους της μια ανατροπή: μια ρεβάνς από όσους τη βλέπουν ως κάποια που πρέπει να αναζητά άλλους, πέραν της μουσικής, τρόπους για να παραμένει στην επικαιρότητα. Όμως τα 10 αυτά τραγούδια δεν κατορθώνουν τελικά να επιτύχουν τον στόχο. 

 

Είναι ένας συνδυασμός παραγόντων που οδηγεί το A.K.A. στο ναδίρ. Πρώτα απ’ όλα ευθύνονται τα τραγούδια, τα οποία αναλώνονται σε στίχους τύπου «I feel good 'cause I don’t feel bad» και σε πολλές περιπτώσεις δεν διαθέτουν τα μουσικά εχέγγυα ώστε να κρατήσουν το ενδιαφέρον σε αποδεκτά επίπεδα. Επίσης, κάποιες από τις μπαλάντες που καλείται να ερμηνεύσει η Lopez είναι εντελώς ακατάλληλες για τις ιδιαίτερα περιορισμένες φωνητικές της δυνατότητες, με αποτέλεσμα να την εκθέτουν σφόδρα –χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το δραματικών τόνων “Let It Be Me”. Αλλά και η παραγωγή, κομβικός παράγοντας στον pop/dance/hip-hop κόσμο που θέλει να (ξανα)κατακτήσει η ερμηνεύτρια, αποδεικνύεται σε αρκετές περιπτώσεις ξεπερασμένη και δίχως φαντασία, χαντακώνοντας έτσι ακόμα περισσότερο τη συνολική εικόνα.

 

Το A.K.A. έχει πάντως και τις στιγμές του, κυρίως στο πρώτο μισό. Το ομώνυμο κομμάτι λ.χ. κάνει συμπαθητικό άνοιγμα, ενώ το “First Love” –με την υπογραφή του «πολύ» Max Martin– αποδεικνύεται κάπως προβλέψιμο μεν, πάντως δυνατό σινγκλ. Το έτερο σινγκλ “I Luh Ya Papi”, μέσα στη σάχλα του, προκύπτει παραδόξως ιδανική επιλογή για την J.Lo, καθώς τής ταιριάζει γάντι το παιχνιδιάρικο στυλ του. Αντίθετα υπάρχουν κομμάτια (όπως το “Never Satisfied” για παράδειγμα) τα οποία, παρότι διαθέτουν σαφή θέλγητρα, προσπαθούν να βάλουν την Αμερικανίδα στο κλίμα και στο ύφος ανταγωνιστριών της όπως η Rihanna, με αποτελέσματα που δεν την κολακεύουν. Όσο για το “Booty”, στην αυθεντική εκδοχή του άλμπουμ με τον Pitbull, μοιάζει με τραγούδι-ταυτότητα που άργησε χαρακτηριστικά να έρθει. Ήταν όμως τελικά το remix του με την Iggy Azalea στη θέση του ράπερ απ' το Μαϊάμι που χάλασε κόσμο (χάρη και στο περίφημο βιντεοκλίπ, βέβαια), δίνοντας στη Lopez τη μεγαλύτερη φετινή της επιτυχία. 

 

Δυστυχώς λοιπόν το σερί των μέτριων/κακών κυκλοφοριών δεν διακόπτεται για την J.Lo: το A.K.A. αποδεικνύεται ένα αρκετά αδύναμο δισκογράφημα, με τα αξιομνημόνευτα κομμάτια να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αυτή ήταν άλλωστε πάντα (με ελάχιστες εξαιρέσεις) η στάθμη της παραγωγής της, η οποία –πέραν ορισμένων δυνατών σινγκλ– δεν είχε συνήθως το υλικό για να διατηρήσει μια καριέρα με τον τρόπο που το έκανε λ.χ. η Madonna. Η ατυχία της τούτη τη φορά, βέβαια, είναι μεγαλύτερη, καθώς καλείται να υποστηρίξει μια σειρά τραγουδιών που μιλούν για ένα αμόρε το οποίο έκανε φτερά στο μεταξύ. Άμα δεν σε θέλει...