Το ζωώδες σεξουαλικό ένστινκτο του Adam Levine ξυπνάει για τα καλά στο V, αν υποθέσουμε δηλαδή πως υπήρξε ποτέ οτιδήποτε άλλο από υπερ-διεγερμένο, όπως υποδηλώνει και το single-ύμνος στη χαρά του κάθε ανώμαλου θηρευτή, "Animals". Έχει άλλωστε κι έναν τίτλο να υπερασπιστεί, ως ο πιο θελκτικός άρρεν του πλανήτη –κατά το περιοδικό People. Φαίνεται λοιπόν πως η πέρα ως πέρα μετροσέξουαλ αισθητική του πρωτόπλαστου Levine, με τον μηδενικό δείκτη βαρβατίλας που κουβαλάει από φυσικού του, αποτελεί εν έτει 2014 τον χρυσό λαχνό της επιτυχίας. Αρκεί μια συγκάλυψη με μπόλικο μελάνι, που να προσδίδει μια εσάνς κακού παιδιού, και άλλος τόσος αέρας δήθεν αλητείας. Μια ματιά στο βιντεοκλίπ του "Animals" (βλέπεις και στο τέλος του κειμένου), όπου πρωταγωνιστεί μαζί με τη γυναίκα του Behati Prinsloo, είναι αρκετή για του λόγου το αληθές.
Το χιτάκι μάλιστα αυτό είναι η πιο χαρακτηριστική και συνάμα δυνατή στιγμή του 40λεπτου δίσκου, μαζί με το εναρκτήριο "Maps": εξοπλισμένο με ένα εκνευριστικά εθιστικό ρεφραίν, δείχνει προορισμένο να απασχολήσει τις ποπ συχνότητες των ραδιοφώνων σε heavy rotation για λίγες εβδομάδες πριν ξεχαστεί δια παντός. Και δεν πρέπει να προκαλεί καμία εντύπωση η διεισδυτικότητα τέτοιων τραγουδιών στο ευρύ ακροαστικό κοινό, κάτι που δικαιολογεί τη συνεχιζόμενη επιτυχία των Maroon 5· η οποία μετριέται πλέον με πωλήσεις δεκάδων εκατομμυρίων αντιτύπων, έστω κι αν δεν διατηρείται στα επίπεδα του προ δεκαετίας-και-βάλε Songs About Jane.
Έχοντας πλέον απολέσει οριστικά και αμετάκλητα(;) τον funk rock χαρακτήρα του, το καλιφορνέζικο συγκρότημα δείχνει απόλυτα παραδομένο στους αυτοματισμούς της κονσόλας και των ηλεκτρονικών ήχων του σωρού που δημιουργούν για χάρη του επαγγελματίες παραγωγοί τυποποιημένων επιτυχιών. Το V είναι μια απόλυτα ξενερουά συλλογή τραγουδιών με διαμπερή ενορχήστρωση και παλιμπαιδίστικα χαζολογήματα μισογυνίστικου περιεχομένου. Και αν τα τελευταία είναι ζητήματα που απασχολούν περισσότερο τους χαζο-πουριτανούς κατοίκους της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, η παντελής έλλειψη μιας κάποιας προσπάθειας για άξια επικρότηση –πέραν του electropop highlight "It Was Always You"– αφορά ένα ενιαίο ποιοτικό αισθητήριο, το οποίο επουδενί ικανοποιείται εδώ.
Έτσι, το ελλιποβαρές one-man boy band βρίσκεται στο V ένα βήμα πάνω από το ναδίρ της μέχρι σήμερα δισκογραφικής του πορείας: τον τίτλο της ντροπής κρατάει σθεναρά το προπέρσινο Overexposed. Μάλιστα, με τη συνεργασία/μπίζνα με τη Gwen Stefani για το "My Heart Is Open" στο κλείσιμο του δίσκου –μοναδική χρηστική αξία του οποίου είναι η ζωντανή του αναπαραγωγή στο The Voice, όπου μετέχουν και οι δύο ως κριτές– μπαίνει και η οριστική αρτίστικη ταφόπλακα στο όλο ατόπημα. Κι αν δεν ήταν για την ηχητική του αρτιότητα, θα μπορούσε να καταβαραθρωθεί κι άλλο βαθμολογικά.
{youtube}qpgTC9MDx1o{/youtube}
