Αυτές οι άτιμες «σκληρές αγάπες» είναι που έθρεψαν το σύνολο της πονεμένης pop/soul, ειδικότερα της πιο σοφιστικέ. Είναι όμως εύκολο να χαρακτηρίσεις «σοφιστικέ» το δεύτερο άλμπουμ της Jessie Ware. Λες και το να εκφράσεις απτά, κανονικά συναισθήματα μέσα από μια καλόγουστη ποπ, είναι καμιά λαμπρή διανοουμενίστικη κατάκτηση, ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη της κάκιστης ποπ σοδειάς της δεκαετίας που διανύουμε. Με το εθιστικό ντεμπούτο της Devotion (2012), πάντως, η Λονδρέζα έπεσε στη δισκογραφία σαν σωτήριος μετεωρίτης με τη μορφή σύγχρονης μικρής ντίβας, για να μας υπενθυμίσει τα αυτονόητα σε επίπεδο αισθητικής. Το φετινό της Tough Love λειτουργεί σαν αναπαυτικό σύννεφο ρομαντισμού, εκ μέρους μιας soul ερμηνεύτριας με ακαταμάχητη προίκα, η οποία εννοεί όσα τραγουδάει και εξευγενίζει τον παράγοντα «ποπ».
Με το νέο της λοιπόν άλμπουμ, η συμπαθέστατη και κυρίως «κανονικότατη» Jessie Ware καταρρίπτει το λούσο και το στολίδι, τονίζοντας με μια ενδοφλέβια ένεση σοβαρότητας τη λευκή, ορθόδοξη pop/soul με μελαμψό ερωτισμό. Tα συναισθήματα εκφράζονται με υπερφυλετική μελωδικότητα, σε σοκολατένιο soul περιτύλιγμα, ενώ ακόμα και οι πιο εξωστρεφείς synth συνθέσεις (όπως το "You & I Forever") ακούγονται καλύτερα με κλειστό φως, ώστε να διεισδύουν σαν φρέσκος αέρας στα πνευμόνια, προκαλώντας ταχυπαλμίες με τη μορφή ατμοσφαιρικού ονείρου.
Όλες όμως οι αναλύσεις καταρρέουν μπροστά στην καθαρή εκφραστικότητά της. Η μουσικότητα αυτής της ψυχής αποδεικνύεται ήπια ευγενής και καμωμένη από αριστοκρατική στόφα. Η Jessie ερμηνεύει σαν εκλεπτυσμένο θηλυκό με διακριτική αβεβαιότητα, που δεν εκλιπαρεί για έρωτα, αλλά αισθάνεται ότι αξίζει περισσότερα απ’ όσα έχει. Η Jessie τοποθετεί επίσης την αριστεία στον τρόπο με τον οποίον υποδύεται μια ερωτευμένη γυναίκα που ζητάει την αγάπη ενός άνδρα· και πλέον παίζει μόνη της στη συγκεκριμένη «κατηγορία», ειδικά τώρα που η Alicia Keys βρίσκεται σε προσωρινό λήθαργο.
Τα νέα της τραγούδια δεν είναι ούτε future pop –αφού η κονσόλα δεν καίγεται να ανανεώσει το τεχνολογικό τοπίο της μοντέρνας αισθητικής– αλλά ούτε και retro pop, αφού δεν αγγίζει τις συνήθεις εύκολες αναφορές στο χθες. Για την ακρίβεια, δεν είναι ούτε «σημερινή pop», αφού προτιμά να είναι εσωστρεφής και καλαίσθητη παρά επίκαιρη. Είναι όμως η κατανυκτική θετικότητα της Ware που τελικά ξεδιπλώνει τα ενισχυμένα στρώματα παραγωγής και όχι το αντίθετο. Πραγματικά, τέτοια απελευθέρωση θετικών δονήσεων όπως στο "Want Your Feeling" δεν έχει καταφέρει κανένας, εδώ και πολλά χρόνια. Κάτι δε οι μακρινοί απόηχοι της Annie Lennox (στο "Keep On Lying"), κάτι η βελούδινη ευγένεια της Sade (στο "Sweetest Song"), κάτι η αθωότητα της Tracy Thorn (στο "Say You Love Me"), κάτι η 1980s ντίσκο με αναθυμιάσεις από Roberta Flack (στο "All On You"), κάτι οι ψιλές στα μεγέθη της Minnie Riperton (στο "Desire"), ακόμα και οι ηλεκτρονικοί ήχοι στο "Pieces" –ακούγεται όπως θα τραγουδούσε η Florence όταν θα ήθελε να μιμηθεί τη Lisa Stansfield– όλα δένουν με τo φανταχτερό ενορχηστρωτικό ραβδί των BenZel (Benny Blanco & Two Inch Punch), που στην κονσόλα πλέκουν γιρλάντες.
To Tough Love προσφέρει σπάνια μελωδική νηνεμία και είναι ένα μικρό ευεργετικό θαύμα. Ναι, η μουσική μπορεί να είναι και απαιτητική και ευάκουστη. Μας το λέει μια νέα πριγκηπέσα του τραγουδιού μαζικής κατανάλωσης, η οποία σε κάνει να θες να ανοίξεις μια διάπλατη αγκαλιά και να τη βάλεις μέσα.
{youtube}DAMM8JVbr8g{/youtube}
