Ο δρόμος μεταξύ της ώριμα επιθετικής τραγουδοποιίας της PJ Harvey και της συναισθηματικής, θηλυκής άποψης της Feist έχει ήδη διανυθεί και μάλιστα διεξοδικά. Όμως οι κλίμακες ποιότητας ανάμεσα στην ενήλικη θλίψη της Cat Power και στο μανικιούρ-κατράμι της Siouxsie είναι τεράστιες κι εκεί ανάμεσα χωράνε ορδές από κοριτσόπουλα με μια κιθάρα στο πλάι, που έχουν κάθε δικαίωμα να δισκογραφούν, εκφράζοντας μέσα από lo-fi τραγούδια μια προεπιλεγμένη, επεξεργασμένη κατήφεια.
Για κάποιον λοιπόν προσωπικό της λόγο (είτε ζωτικό, είτε ματαιόδοξο) η Karen O ένιωσε την ανάγκη να τοποθετηθεί κι εκείνη σε αυτόν τον χάρτη, τον οποίον οριοθετούν τα γυναικεία ορόσημα και οι αρχετυπικές ντίβες.
Ίσως οι Yeah Yeah Yeahs να βαρύνανε λίγο την πλάτη της μετά τη διάκριση του "The Moon Song" στα Όσκαρ (από την ταινία Her του Spike Jonze) και μετά την απήχηση της διασκευής της στο "Immigrant Song" (στο soundtrack του Girl With The Dragon Tatoo). Και ίσως να ήταν μια εξαιρετική ιδέα, αν η συμπαθέστατη Karen άρθρωνε λόγο συγκεκριμένο και ανάστημα –κάτι βέβαια που θα απαιτούσε κι ένα επίπεδο κομψευόμενης αντίληψης στον ακουστικό ροκ ήχο. Αλλά, περιέργως, δεν τα πολυκαταφέρνει. Και μένουμε έτσι μ' ένα μάτσο από προσχέδια τραγουδιών και μάλιστα σε χρόνους πυροτεχνήματος: την 25λεπτη διάρκεια τη διαχωρίζαμε κάποτε, ως EP.
Είναι πραγματικά να αναρωτιέται κανείς για ποιον λόγο να επιδοθεί η Karen O στο αυτάρεσκο παιχνίδι συρραφής παγιωμένων έντεχνων πρακτικών σε τραγούδια όπως το "King" και το "Visits", όταν δεν υπάρχει η προοπτική να απηχήσουν κάπου συναισθηματικά. Θα πρέπει άραγε η ακρόαση να συνοδεύεται από ανάγνωση των στίχων για να αποδώσει τα δέοντα, προκειμένου δηλαδή να οικειοποιηθούμε τις ακουστικές μπαλάντες που μας προσφέρει ενδεδυμένες με βασανισμένο περιτύλιγμα;
Όμως –ακόμα κι έτσι– δεν υπάρχει τελικά οργανική χημεία στο καλοσχεδιασμένο μεν, κρύο δε και μονοκόμματο Crush Songs. Πουθενά η υποψία ιδεών που θα έδιναν ευπρόσωπη ταυτότητα σε ένα ροκ ιδίωμα για μελαγχολικές συντροφιές, οι οποίες κάνουν cocooning παρέα με τους σκελετούς στη ντουλάπα τους, σε μικρά διαμερίσματα στην καρδιά του τσουχτερού χειμώνα. Δεν υπάρχει επίσης καμία χάρη, καμία ιδιαιτερότητα: τραγούδια ειδικά όπως το "Ooo" ή το "Body" ακούγονται σχεδόν διεκπεραιωτικά· σαν να έπρεπε να τα πει από υποχρέωση, για να φύγει από πάνω της.
Πιθανότατα η Karen Lee Orzolek νιώθει υπέροχα με τον εαυτό της όταν μετεωρίζεται σε πυκνά νεφελώματα αποξηραμένου αισθησιασμού. Αλλά στα δικά μου τουλάχιστον αυτιά ακούγεται αγέλαστη και αδρή στο Crush Songs. Σαν να υπογράφει έναν χίπικο ορυμαγδό, ιδανικό για τη γαλαρία σε εκδρομές κολεγίων θηλέων.
{youtube}oTvqMfvVWYQ{/youtube}
