Δεν έχει περάσει καιρός από τότε που παρουσιάσαμε τους Killer Be Killed του Max Cavalera με τους Troy Sanders (Mastodon), Greg Puciato (Dillinger Escape Plan) & Dave Elitch (Mars Volta), σε ένα project που είχε κάποιο ενδιαφέρον, δίχως όμως να είναι και κάτι το συγκλονιστικό (δες εδώ). Με τον ρυθμό δε που δουλεύει ο Βραζιλιάνος κιθαρίστας/τραγουδιστής, σύντομα θα γράψουμε και για το νέο άλμπουμ των Soulfly.
Μέχρι τότε, ο Max με τον αδερφό του Igor ξαναφέρνουν στην επιφάνεια τους Cavalera Conspiracy και κυκλοφορούν την 3η τους δουλειά. Κάποιες τώρα δηλώσεις του πρώτου, του στυλ «πίεσα και έπεισα τον αδελφό μου να παίξει ντραμς όπως στο Arise των Sepultura: βγες από το groove, γάμα το groove, παίξε ξανά γρήγορα» μας είχαν προϊδεάσει για την κατεύθυνση του Pandemonium, το οποίο πραγματικά μας πάει προς το Arise, μα και σε ακόμα παλιότερες εποχές από αυτό. Ηχητικά μάλιστα βρίσκεται κοντά στα μονοπάτια του grindcore, σε συνδυασμό με ένα ξεχασμένο προτζεκτ του Max Cavelera –τους Nailbomb.
Το γιατί το πράγμα δεν λειτούργησε, μπορείτε να το διαπιστώσετε και μόνοι σας, ακούγοντας (παρακάτω) το “Babylon Pantemonium”. Ναι, είναι όντως γρήγορο, ο Igor Cavalera πραγματικά χτυπάει με μανία το drum kit του, ενώ και τα φωνητικά του Max Cavalera έχουν αφήσει πίσω την όποια «μελωδία»: τραγουδάει όπως στις εποχές πριν από το 1991. Και σε τέτοιες ταχύτητες κινείται κι όλο το Pandemonium, πέφτουν λίγο μόνο στο “Not Losing The Edge”, το οποίο θυμίζει περισσότερο τους Nailbomb –και είναι παρεμπιμπτόντως και το καλύτερο τραγούδι του δίσκου· το δεύτερο καλύτερο είναι το bonus track "Deus Ex Machina", που κι αυτό αποτελεί μίξη Sepultura/Nailbomb.
Εάν λοιπόν οι Cavalera Conspiracy ήθελαν να αποδείξουν ότι ακόμα μπορούν να παίξουν γρήγορα, το κατάφεραν. Εάν ήθελαν όμως να αποδείξουν ότι μπορούν να παίξουν γρήγορα + να γράψουν και κάτι καλό, συγγνώμη, αλλά έκαναν μια τρύπα στο νερό... Αυτό που ακούει κανείς εδώ δεν είναι παρά μια σειρά από επαναλαμβανόμενα ριφ, με γκαρίσματα του Max και κάτι άκυρα σόλο του Marc Rizzo. Μένεις έτσι με την αίσθηση πως μπήκαν απλά στο στούντιο για να γράψουν κάτι γρήγορο, στα γρήγορα –και να τελειώνουν.
Δεν κρύβω ότι είχα ενθουσιαστεί με το ντεμπούτο τους Inflikted (2008), αν και στη συνέχεια πέρασε γρήγορα ο αρχικός ενθουσιασμός, ενώ βρήκα την επόμενη δουλειά τους Blunt Force Trauma του 2011 –το λιγότερο– μέτρια. Αλλά το Pandemonium είναι απλά κακό, με τραγούδια που ούτε για αστείο δεν θα έβρισκαν θέση στο θεόκουλο μα γεμάτο έμπνευση άλμπουμ το οποίο κυκλοφόρησαν κάποιοι πιτσιρικάδες πίσω στο μακρινό 1985/1986.
{youtube}PQYEZO-Dr-A{/youtube}
