Οι Rökkurró είναι ισλανδικό συγκρότημα με έδρα το Ρέικιαβικ, που κάποιοι από εσάς ίσως γνωρίζετε από τη συνεργασία της ερμηνεύτριάς του Hildur Kristín Stéfansdóttir με τους δικούς μας Film στο σινγκλ “Harmur Fuglsins” (2010). Ξεκίνησαν δισκογραφικά το 2007 με το Pað Kólnar Í Kvóld.., για να ακολουθήσει το Í Annan Heim 3 χρόνια μετά (το οποίο είχε διανεμηθεί και στη χώρα μας, σε CD μέσω Recordisc, σε βινύλιο μέσω της Inner Ear). Το φετινό βήμα τούς βρίσκει να χρησιμοποιούν για πρώτη φορά αγγλικό στίχο, χωρίς εντούτοις να εγκαταλείπουν εντελώς τη μητρική γλώσσα.
Η επιλογή αυτή, σε συνδυασμό με μια αλλαγή στον ήχο, έχει πιθανόν να κάνει με τη διάθεση του γκρουπ να ανοιχτεί στην ευρύτερη ευρωπαϊκή και αμερικανική αγορά. Εδώ λοιπόν οι Rökkurró αφήνουν πίσω την ακουστική κιθάρα, το τσέλο και τα υπόλοιπα ακουστικά όργανα που έδιναν τον τόνο στις μέχρι πρότινος folk pop εξορμήσεις τους και αγκαλιάζουν τα σύνθια, ακολουθώντας μια πιο μοντέρνα προσέγγιση. Αλλά και η φωνή της Hildur κινείται κάπως διαφορετικά: ανεβαίνει πιο ψηλά, ενώ συνάμα ακούγεται πιο απόμακρη. Εν ολίγοις, οι Rökkurró ντύνουν τα νέα τους τραγούδια με έναν ήχο πιο «ψυχρό» –πιο εγκεφαλικό αν θέλετε.
Ομολογουμένως, τους πάει αρκετά το νέο ηχητικό οικοδόμημα. Δεν ξέρω μάλιστα αν ευθύνεται αυτό και για το ότι τα τραγούδια του Innra είναι λιγότερο «στρογγυλά». Αποφεύγουν δηλαδή εδώ οι Ισλανδοί να στήσουν οτιδήποτε το πιασάρικο, ακολουθώντας μελωδικές γραμμές που μοιάζουν ασύμπτωτες, οι οποίες όλο πάνε να αγγίξουν κάτι το οικείο, αλλά οριακά το αποφεύγουν τελικά. Όπως και να 'χει, στήνουν μερικές ιδιαίτερα μυσταγωγικές στιγμές, όπως στο “White Mountain”, στο “Blue Skies” ή στο “Hunger”. Ακόμα και τα λίγα κομμάτια στα οποία η Hildur τραγουδάει στα ισλανδικά ακούγονται ωραία, ασχέτως αν προσωπικά δεν κατάλαβα Χριστό από όσα προσπαθούν να μεταφέρουν.
Είναι, εν ολίγοις, ενδιαφέρον άλμπουμ το Innra. Αν και άποψή μου είναι ότι οι Ισλανδοί δεν κάνουν εδώ κάτι τρομερό ή ιδιαίτερα πρωτότυπο, η τόλμη τους να πάνε κάπου αλλού και δικαιώνεται και καρποφορεί. Παρά δηλαδή την απόμακρη αίσθησή του μα και την κάπως μονόπαντη εξέλιξή του, το άλμπουμ τούτο δεν σε διώχνει: σε καλεί να το ξανακούσεις. Το λυπηρό της υπόθεσης έχει σχέση με το ότι τα συγκροτήματα της πατρίδας τους που τραγουδούν στα ισλανδικά (μια γλώσσα που τραγουδιστικά τουλάχιστον ακούγεται πολύ όμορφα) αποτελούν είδος προς εξαφάνιση –το ομολογούσαν άλλωστε και οι ίδιοι σε συνέντευξή τους στο Clash πριν μερικά χρόνια. Η επιλογή τους λοιπόν να την αφήσουν κι εκείνοι (προσωρινά ή όχι, παραμένει άγνωστο) αποτελεί σημαντικό χτύπημα. Κάτι δεν σας θυμίζει αυτό και για τα δικά μας τα μέρη;
{youtube}7x3wO3Ul0fg{/youtube}
