Συμφωνούμε ότι η κατάθεση δίσκων, η ίδια η κυκλοφορία τους δηλαδή, είναι κάτι παραπάνω από μουσική παράθεση συχνοτήτων; Ότι αποτελεί εννοιολογική συντεταγμένη;
Συμφωνούμε ότι η εννοιολογική πλευρά των δίσκων μπορεί να ανιχνευθεί τόσο στον Πάνο Κιάμο, όσο και στους Pet Shop Boys ή στους Slayer, αφού ουσιαστικά μεταφέρει την τοποθέτηση του καλλιτέχνη απέναντι σε αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία, είτε με τη συμφωνία του, είτε με την αντιπαράθεσή του;
Συμφωνούμε ότι η πολιτικότητα του καλλιτέχνη δεν ορίζεται από τσιτάτα δημιουργικότητας και εύκολης αλιείας οπαδών, αλλά από την ανίχνευση της πόλης/κωμόπολης, της φύσης, της αστικής δομής, του ανθρώπου μέσα στους στίχους του;
Συμφωνούμε ότι τα λεχθέντα περί αναγκαιότητας της χαμηλής ποιότητας ήχου στον πειραματισμό θα έκαναν ακόμα και τους οπαδούς των Doobie Brothers να γελάνε με τη γραφικότητα που κουβαλούν –μιας και αποκαλύπτουν μια εστετοποίηση των ακουσμάτων, αλλά και τον φόβο μήπως το είδος που επιλέγουν πάρει διαστάσεις πέρα από τα φροϋδικά σύνδρομα τα οποία κουβαλούν;
Συμφωνούμε ότι μερικοί δίσκοι πηγαίνουν πέρα από τη μουσική αποτίμησή τους, οπότε και το βλέμμα μας πέφτει κατ' ευθείαν στο πόσο καλά αποτυπώνουν την καταβαράθρωση ή την ανύψωση μιας κοινωνικής συνισταμένης;
Συμφωνούμε ότι, αν η εννοιολογική πλευρά της κατάθεσης έχει να δώσει χρωματισμό στα αυλάκια του δίσκου, στα τσακίδια να πάει μετά το ότι παίζει να μην ακούσεις μήτε μισή κανονική νότα;
Συμφωνούμε ότι, αν σε συνθέσεις μονόχνωτου θορύβου καταφέρεις να εμπεριέχεις μικρές, αχνές γέφυρες εν είδει τραγουδοποίιας, αυτό αποτελεί αναμφίβολη επιτυχία –η οποία επ' ουδενί δεν πιστώνεται σε μια χίπστερ πλευρά του noise;
Συμφωνούμε ότι, όταν διαπιστώνεις πως ο δίσκος κολλάει απόλυτα με τον βρυχηθμό του μετρό όπως αυτό εξέρχεται από το αρουρικό (εκ του αρουραίου) τούνελ –ή και με τον μεταλλικό τριγμό του υπέρκορμου, περονοφόρου γίγαντα που διέρχεται τη βιτριολικά (μετα)βιομηχανοποιημένη λεωφόρο Θηβών– σημαίνει πως η ηχοαρμόνιση του πονήματος έχει γίνει όχι ως παράγωγο του αστικού τοπίου, μα ως παράλληλη δοκός της πραγματικότητας;
Συμφωνούμε ότι η ερμηνεία του performer δεν υπάγεται σε καμία αρμονικότητα, ενώ την ίδια στιγμή ισούται με την υπογραφή της κοινωνίας μέσα στην/στον ερμηνευτή (είτε μιλάμε για τη μελωδική ανάπτυξη μιας μπαλάντας, είτε για το ξεσκισμένο ουρλιαχτό του κάθε μπλακμεταλλά από προάστιο του Όσλο); Και συμφωνούμε, επιπλέον, ότι όσα μηχανήματα και να πέσουν πάνω, η ερμηνεία δεν μετρήθηκε ποτέ ούτε από το delay στη λούπα του ουρλιαχτού, ούτε από το αν λειτουργεί σωστά το harmonizer;
Συμφωνούμε ότι το πλήρες πρόσωπο μιας καλλιτεχνικής κατάθεσης έχει να κάνει και με το αισθητικό μιας κυκλοφορίας –όποτε το παρόν κτηνώδες των εντοσθίων πάνω στο καλλίπυγο του γυναικείου σώματος μπορεί να φέρει μια αντίθεση (ένεκα και της σωστής φωτογράφησης), η οποία δείχνει το γιν και το γιανγκ κάθε ανθρώπινης ύπαρξης ή, γενικότερα, την άρρηκτη συνύπαρξη του έρεβους και του φωτός;
Συμφωνούμε ότι, άμα χρειαστεί να ηχογραφήσεις αυτό που συμβαίνει εκεί έξω, ίσως χρειαστεί να πας στην καταβόθρα των ανθρώπινων πεπραγμένων; Εκεί δηλαδή όπου ο εμετός και ο σύελος, το άδειασμα των σωθικών και το ουρλιαχτό της μοναξιάς απέναντι στη οδοντοστοιχία του μπετονικού λόφου της καθημερινότητας στοιχειοθετούν μεγάλο μέρος της τραγικής αλήθειας;
Εφόσον συμφωνούμε στα παραπάνω, ακόμα και με μικρές αποκλίσεις, τότε καλωσορίσατε στα ενδότερα ενός από τους πλέον συγκλονιστικούς δίσκους του 2014. Η Pharmakon υπερέβη εαυτόν και προηγούμενο δίσκο με το Bestial Burden, ρίχνοντάς μας τον καθρέπτη όχι απέναντι στα μούτρα μας, αλλά στα πόδια μας και σπασμένο. Όσα υπόλοιπα καταφθάσουν με τον ίδιο ηχητικό και κοινωνικό σχηματισμό στόχευσης ίσως και να αποδειχθούν απλώς/απλά πλασίμπο.
{youtube}7vORXpw7AhU{/youtube}
