Άντε να ψυχολογήσεις ή/και να κατηγοριοποιήσεις έναν τύπο σαν τον Steve Aoki... Με ρίζες στην punk και hardcore κουλτούρα, με αμέτρητα λάιβ που (κάποτε) μπλέκανε το indie με τη dance και τώρα αποτελούν πια την επιτομή ενός «essential EDM» σετ –με διάφορα τρικ όπως π.χ. το να πετάει τούρτες στους θεατές ή να μπαίνει σε φουσκωτές βάρκες και να διασχίζει τα πλήθη επάνω στα υψωμένα χέρια τους– με δική του δισκογραφική εταιρία (Dim Mak), μα και με μια θέση στη δεκάδα των top 100 DJs του DJ Mag τις τελευταίες δύο σαιζόν. Σε μια μάλιστα πιο προσωπική ανάμνηση, δεν θα ξεχάσω πριν μερικά χρόνια σε φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής του εξωτερικού ότι την ώρα που εμφανιζόταν ο Αμερικανός όλες οι άλλες σκηνές θύμιζαν σκορποχώρι, ενόσω στο δικό του stage η έκφραση «γίνεται το αδιαχώρητο» αποκτούσε καινούργια ερμηνεία.
Ως μουσικός, βέβαια, ο Steve Aoki δεν κατέχει ανάλογα υψηλή θέση, σε σύγκριση με τη ντιτζεϊκή του ιδιότητα· τον συναντάγαμε μάλιστα αραιά και που στη δισκογραφία, με κανά μεμονωμένο single –συνήθως σε συνεργασία με άλλους καλλιτέχνες. Μέχρι φέτος μας είχε παραδώσει μόλις έναν ολοκληρωμένο δίσκο κι ένα ΕΡ, και τα δύο το 2012, παρ' όλο που δραστηριοποιείται στη μουσική βιομηχανία (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) πάνω από 15 χρόνια. Μόλις δεύτερο λοιπόν άλμπουμ το Neon Future, το οποίο και μοιράστηκε σε δύο μέρη: το part I είναι αυτό που έχουμε στα χέρια μας, το δεύτερο είναι προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει τον χειμώνα του '15, περιέχοντας πιο εσωτερικά, σκοτεινά και συναισθηματικά κομμάτια.
Στο παρόν δισκίο, πάντως, το κλίμα είναι ενιαίο και έκδηλο: πάρτυ, χορός, ξεφάντωμα και ξεκάθαρη στόχευση στα club, μα και στα pop charts. Μόνο που αυτό γίνεται με έναν τρόπο εντελώς ανέμπνευστο και κοινότοπο, καθώς ο Aoki μας σερβίρει τραγούδια τα οποία μοιάζουν με εκατοντάδες άλλα που λανσάρονται στο ραδιόφωνο τελευταία· ως «επιτυχίες του σήμερα», έχοντας (συνήθως) μέγιστη διάρκεια ζωής τους 2 με 3 μήνες. Η track list αναγράφει 10 τραγούδια, συνολικής διάρκειας 40 λεπτών, μόνο που και τα δύο νούμερα αποδεικνύονται παραπλανητικά, αφού το πρώτο και το τελευταίο κομμάτι λειτουργούν ως intro και outro, στερούμενα εντελώς μουσικής κατεύθυνσης ή γενικότερου σκοπού. Δρουν λοιπόν περισσότερο ως άλλοθι για να επεκταθεί λίγο ο –ούτως ή άλλως μικρός– χρόνος διάρκειας του Neon Future Ι.
Στα εναπομείναντα 8, τώρα, συναντάμε τις περισσότερες τάσεις στη μαζική dance μουσική του σήμερα. Τουτέστιν, τη συνθετική γραφή του Avicii, την club pop του Calvin Harris, του David Guetta και του Afrojack, τη σύγχρονη εκδοχή της τραγουδοποιίας του Will.i.am (συμμετέχει κιόλας) και φυσικά όλα μα όλα τα διαφορετικά κόλπα περί του πώς να κατασκευάσετε μια πιο-συνηθισμένη-πεθαίνεις EDM παραγωγή. Προκύπτει έτσι σαν κακέκτυπο ή ξεπατίκωμα το Neon Future I: ως ένα ασχημόπαπο που κολυμπάει σε μια λίμνη ανάμεσα σε πολλά άλλα παπιά, δίχως καμία ελπίδα να μεταμορφωθεί σε κύκνο. Θα μπορούσα να αναφέρω αρκετά ξεχωριστά παραδείγματα ως προς αυτό, καθώς υπάρχουν ποιοτικά σκαμπανεβάσματα στο άλμπουμ, όμως θα είχε κάποια σημασία; Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος λέει το γνωμικό και δυστυχώς για τον Steve Aoki το φετινό του πόνημα με δυσκολία το συγκαταλέγεις στην κατηγορία των «μονόφθαλμων».
Όσο οξύμωρο πάντως κι αν ακούγεται, το Neon Future I πετυχαίνει απόλυτα στον σκοπό του. Να δώσει δηλαδή μερικά φεστιβαλικά anthems στους απανταχού εμπορικούς DJs, κρατώντας στην επικαιρότητα το όνομα του Aoki, αλλά και δημιουργώντας τη χρυσή αφορμή για μία ακόμα ανελέητη περιοδεία –από εκείνες που τον έχουν φέρει στις πρώτες θέσεις των εσόδων για τους δισκοθέτες αυτού του κόσμου. Κανένα λοιπον περιθώριο για ό,τι λέμε «καλλιτεχνική ανησυχία» ή (έστω) για ένα άρτιο μουσικό αποτέλεσμα. Και δεν οφείλεται σε απερισκεψία η απουσία τέτοιων πραγμάτων, απλά κανένα από τα δύο δεν αποτέλεσε εξ αρχής ζητούμενο για τον Αμερικανό. Ασφαλώς, για τις αχανείς αρένες που θα κληθεί να γεμίσει, τούτα εδώ τα άσματα έχουν λόγο ύπαρξης. Για ενιαία αισθητική πρόταση, όμως, ούτε λόγος. Να περάσει ο επόμενος παρακαλώ...
{youtube}U1b5HEIv5sY{/youtube}
