Κάτι συμβαίνει όταν μια 18χρονη που θέλει να κάνει ποπ καριέρα ξεκινάει το ντεμπούτο της με τον στίχο «I keep going to the river to pray», πόσο μάλλον αν τον έχει γράψει και η ίδια. Η παραπομπή είναι gospel, το σκηνικό σε απομακρύνει (νοητά, έστω) από τη σύγχρονη πόλη, ενώ στο τραπέζι πέφτει ένα ζήτημα πίστης, ανακατωμένο με έναν φουλ εφηβικό έρωτα· σε καιρούς, σημειωτέον, που η ποπ των μεγάλων εταιρειών και των πρωτόβγαλτων κλαδεύει οποιαδήποτε αναφορά μπορεί να ακουστεί ως «όχι cool», επικροτώντας το ουδέτερο και το ανώδυνο. Και η θρησκεία είναι σίγουρα «όχι cool» για την πιτσιρικαρία της Αλβιώνας, μην τα μπερδεύετε με την Ελλάδα των μητροπολιτών.
Βέβαια, κάτι συνέβαινε ήδη με την Ella Henderson. Πίσω από το σαξές στόρι 2014, το οποίο της επιτρέπει να μας κοιτάει από την κορυφή των βρετανικών charts, υπάρχει μια αφήγηση (τηλεοπτικής) αποτυχίας, που γύρισε σε δημοσιότητα, δισκογραφικό συμβόλαιο, επιτυχία. Εν συντομία, συμμετείχε στο ένατο UK X Factor, έπιασε πάτο κατά την 7η εβδομάδα παρέα με τον James Arthur, η υπόθεση παραπέμφθηκε στο κοινό κι εκείνο την έστειλε σπίτι της και τον Arthur στη συνέχεια του σόου –το οποίο και τελικά κέρδισε. Έλα όμως που ξαφνικά πετάχτηκε η Adele, πετάχτηκε κι η Cher, πετάχτηκαν και η Chloë Grace Moretz (του 500 Days Of Summer) με τη Lily Allen· κι έτρεξαν να κατακεραυνώσουν την αδικία, μετατρέποντας την πιτσιρίκα από το Tetney σε οικείο όνομα. Δεν χωράνε εδώ όσες συζητήσεις προκύπτουν, υπερτονίζεται πάντως εκείνο που μας αφορά περισσότερο: το απόθεμα προσωπικότητας που έγινε διακριτό στην περίπτωση Ella Henderson και μια πεποίθηση ότι τέτοια πράγματα όφειλαν να έχουν μεγαλύτερη σημασία στη σύγχρονη ποπ.
Συμβαίνει όμως τελικά κάτι με το Chapter One; Γνώμη μου είναι πως θα έπρεπε να συμβαίνουν περισσότερα. Αναγνωρίζω ότι η Henderson δεν καβάλησε την αναπάντεχη προβολή για να βγάλει ένα βιαστικό άλμπουμ. Αντιθέτως, έριξε ζαριά με τα χούγια της επικαιρότητας και πήρε τον χρόνο της, δουλεύοντας πολύ τον ήχο με τον οποίον λανσάρεται τώρα. Τα πυκνογραμμένα credits αποκαλύπτουν ένα επιτελείο από έμπειρους συνεργάτες δίπλα της, σαν τον Eg White (Adele, Duffy), τον Salaam Remi (Amy Winehouse, Alicia Keys) ή τον οι-συστάσεις-περιττεύουν Babyface. Δεν αμφισβητώ την ικανότητά τους, από τη στιγμή που ακούω μια τόσο καλοστημένη δουλειά. Αμφισβητώ όμως τη διορατικότητά τους και τη φαντασία τους. Γιατί έβγαλαν έναν μεγαλίστικο δίσκο στην Ella Henderson, φορώντας της ένα κοστούμι υπερβολικά ατσαλάκωτο για μια κοπέλα που γράφει, απλά, καθημερινά και της αρέσει και λίγο τσαλάκωμα: θα περίμενες έτσι η ποπ της να ηχεί με μια αμεσότητα που εδώ μαραζώνει, καταπλακωμένη από λεπτοφτιαγμένα επίπεδα παραγωγής και σοφιστικέ ενορχηστρώσεων. Δεν χρειαζόταν επίσης να τη ρίξουν στη soul pop αρένα· τους δικαίωσαν (πανηγυρικώς) τα νούμερα, καμία αντίρρηση –αλλά κάτι δεν λέγαμε πιο πάνω για πράγματα που θα έπρεπε να έχουν περισσότερη σημασία;
Πάντως, ναι, κάτι συμβαίνει με το Chapter One. Ακόμα κι αν το σύνολο καθηλώνεται τελικά σε μάλλον μέτρια επίπεδα, συμβαίνει η Ella Henderson. Έστω κι αν υπερβάλλει ερμηνευτικά εδώ κι εκεί, κινδυνεύοντας να καταχωρηθεί ως μια λευκή ανθυπο-Adele, έχει πραγματικά ωραία φωνή, με σωστότατη άρθρωση. Και, το σημαντικότερο, διαθέτει έναν τρόπο με τις λέξεις· μια φλόγα δηλαδή, η οποία σε πιάνει σε κάμποσες περιστάσεις: οπωσδήποτε στο θαυμάσιο "Glow", αλλά και στα "Pieces", "Ghost", "First Time" και "1996".
Είναι όμως και οι στίχοι. Τα τραγούδια της μοιάζουν με φύλλα εφηβικού ημερολογίου, κάτι βέβαια που περιέχει ένα σημαντικό μερίδιο αφέλειας, αμπελοφιλοσοφίας και βιάζομαι-τόσο-να-μεγαλώσω συμπεριφορικής. Είναι όμως τόσο από καρδιάς αυτή η πτυχή και τόσο εύστοχα τα όσα παράλληλα γράφει για τον θετικό ή αρνητικό αντίκτυπο του έρωτα στη ζωή της (βλέπε λ.χ. το "Hard Work"), ώστε δημιουργείται μια «μαγιά» ικανή να δώσει νόημα στις φιλοδοξίες της, μα και να συνεισφέρει κάτι στο κουρασμένο σκηνικό της βρετανικής mainstream ποπ. Αρκεί οι ιθύνοντες να πάρουν χαμπάρι ότι φτάνει πια με το άρμεγμα της soul αγελάδας ή/και πως δεν είναι ανάγκη οι νέες παρουσίες να κόβονται και να ράβονται στα μέτρα της (κάθε) Leona Lewis και Kelly Clarkson.
{youtube}DKRRg150OYU{/youtube}
