Το να αυτοανακηρύσσεται κάποιος βασιλιάς του οτιδήποτε σίγουρα δεν χτυπάει και πολύ ωραία. Όταν το έκανε λ.χ. ο Lebron James, θεωρώντας εαυτόν βασιλιά του NBA, πολλοί ξίνισαν τα μούτρα με την υπεροψία του, επί της ουσίας όμως θύμωσαν ακόμα περισσότερο γιατί ήξεραν πως αυτό κατά πάσα πιθανότητα θα γινόταν πραγματικότητα κάποια στιγμή (όπως είναι πλέον κοινώς αποδεκτό). Όταν πάλι το έκανε ο Τ.Ι. πίσω στο 2003 μπορεί να μην τον πήρε κανείς στα σοβαρά, αλλά λογιζόταν αποδεκτό πως το ταλέντο του ήταν και υπαρκτό και υπολογίσιμο. Σύμφωνοι, δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει τα επίπεδα «κυριαρχίας» στα οποία σκαρφάλωσε ο LBJ, κατόρθωσε όμως να αναρριχηθεί στις τάξεις του χιπ χοπ με εκείνη την εντυπωσιακή τριάδα δίσκων στις αρχές τις καριέρας του (Trap Muzik, Urban Legend, King) και να βρει μετέπειτα την ισορροπία μεταξύ των charts και της αποδοχής των δρόμων. Η οποία, για να μη ξεχνιόμαστε, σε κάποιους δίσκους του δεν είχε αποδειχθεί και τόσο πραγματοποιήσιμη.
Στο Paperwork, πάντως, όλα φαίνονται φροντισμένα στην εντέλεια, με τις δοσολογίες να δείχνουν ιδανικές, αλλά και τις παραγωγές να έχουν διαλεχτεί μία προς μία –με γούστο και καλαισθησία. Και υπάρχουν κομμάτια τα οποία φωνάζουν επιτυχία από μακριά, όπως το “No Mediocre” για παράδειγμα, που σίγουρα δεν περιμέναμε να παιχτεί παντού για να συνειδητοποιήσουμε πως είχε τέτοια δυναμική. Ίσως ο DJ Mustard δεν είναι και ο πιο ευρηματικός παραγωγός, εδώ όμως στήνει ένα πιασάρικο εμπορικό φόντο, ενόσω η μικροφωνική συνεργασία του T.I. με την επίκαιρη Iggy Azalea αναλαμβάνει τα υπόλοιπα.
Το “About The Money”, από την άλλη, συνδυάζει τον ψευδο-R'n'B χαρακτήρα με ένα κολλητικό ρεφρέν, καταλήγοντας σε ένα χρήσιμο πρώτο single. Το “G Shit”, πάλι, βρωμάει Neptunes αρχών των '00s και φέρνει ένα beat που στην παραγωγή κουβαλάει την υπογραφή του (surprise, surprise!) Pharrell: μπορεί άνετα να διεκδικήσει τον χρόνο του στα dancefloors των αμερικανικών clubs. Αλλά υποψήφια hits κινούνται και σε πιο χαμηλότονες στιγμές, όπως λ.χ. το “At Your Own Risk” με το μυστηριακό instrumental και τα φωνητικά του Usher να το εκτοξεύουν δύο επίπεδα επάνω με τον χαρακτήρα τους.
Δεν είναι όμως μόνο η εμπορική πλευρά παρούσα εδώ. Το “Jet Fuel” φέρνει ένα beat έτοιμο να ξεσηκώσει ολόκληρες γειτονιές στη γενέτειρα του T.I., την Ατλάντα, σε συνδυασμό με τα φουλ-επίθεση φωνητικά τόσο του ίδιου, όσο και του Boosie Badazz. Στο άκουσμα δε του “One Doe, On Phil” το μυαλό σου δημιουργεί φανταστικά σύννεφα καπνού και κακόφημα σοκάκια, με παράνομα νταλαβέρια και αστυνομικές σειρήνες στο βάθος. Το “New National Anthem” μπορεί να μην έχει underground χαρακτήρα, όμως μπλέκει υπέροχα την άμεση μελωδία του με τα λαχταριστά φωνητικά της Skylar Grey και τους βουτηγμένους στους κοινωνικοφυλετικούς προβληματισμούς στίχους του T.I., που ξεκινάει με τη φράση «I know radio prolly ain't gonna play this». Όντως δεν το έπαιξε, αλλά αυτό μάλλον λέει περισσότερα για την καθωσπρέπει εικόνα του εν λόγω μέσου, παρά για την ίδια την αξία του τραγουδιού, που είναι ένα από τα σημαντικότερα στη δισκογραφία του Τ.Ι. –έστω κι αν λίγοι θα το θυμούνται ως τέτοιο. Και οι στιγμές που σου τραβούν το ενδιαφέρον δεν σταματούν εδώ: το “Paperwork” μας χαρίζει μια απολαυστική ερμηνεία από τον Pharrell, το “King” κουβαλάει μια καλοδεχούμενη 1970s αύρα, ενώ το “Stay” φέρνει στο μυαλό τον Kanye West των δύο πρώτων δίσκων.
Είναι δε τόσο μεγάλο το μεράκι που εμπεριέχεται στο Paperwork ώστε οι εντυπωσιακές στιγμές επεκτείνονται ακόμα και στα bonus tracks, κάτι που επιβεβαιώνει την ήδη αρχική υποψία του ακροατή: ναι, ο Τ.Ι. ακούγεται αναζωογονημένος, γεμάτος ενέργεια και όρεξη να αφήσει πίσω του όχι μόνο μερικές επιτυχίες, μα και στιβαρές, ολοκληρωμένες δισκογραφικές απόπειρες. Το ένατο επίσημο άλμπουμ του πετυχαίνει λοιπόν και στα δύο, πιστοποιώντας πως ο Clifford Harris όχι μόνο θέλει να παραμείνει στο προσκήνιο, αλλά εργάζεται και σκληρά γι' αυτό. Κρατάει το κεφάλι του χαμηλά, διατηρεί την επαφή του με τον δρόμο και τον απλό λαό, είναι ενήμερος για τις μουσικές εξελίξεις και –το κυριότερο– ρίχνει ιδρώτα στο στούντιο, μέχρι να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κάπως έτσι είναι άλλωστε που ξεχωρίζει ο ταλαντούχος καλλιτέχνης από τον επαγγελματία και με το Paperwork ο T.I. ξεκαθαρίζει πως η τύχη δεν έχει καμία σχέση με το γεγονός πως βρίσκεται τόσα χρόνια στην επικαιρότητα.
{youtube}vLGHvC-vrnE{/youtube}
