Η Ingrid Schmoliner (πιάνο), ο Thomas Stempkowski (όρθιο μπάσο) και η δική μας Έλενα Κακαλιάγκου (γαλλικό κόρνο/φωνητικά) αποτυπώνονται εδώ σε μια περσινή λάιβ περίσταση στη Βιέννη. Η μουσική των PARA κατατάσσεται μεν σαφώς στον πειραματισμό, αλλά αυτός ο πειραματισμός θα πρέπει να οριοθετηθεί με βάση τα όργανά τους και όχι στον ήχο. Εννοώ δηλαδή ότι το τρίο δοκιμάζει εδώ τις δυνατότητες των οργάνων του και μάλιστα δίχως να τα φέρνει στα όριά τους –και το λέω για θετικό. Ενίοτε μάλιστα παράγουν μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, όπως για παράδειγμα στα τελευταία λεπτά του (μακροσκελούς) "Stormar".
Εντούτοις οι PARA δεν προχωρούν στην εξερεύνηση νέων γαιών ήχου. Τα στοιχεία δηλαδή του πειραματισμού τους, όπως τουλάχιστον καταγράφονται εδώ, έχουν ήδη στοιχειοθετηθεί: όχι ως προς τον συνδυασμό των οργάνων, αλλά ως προς το αποτέλεσμα, το οποίο παραπέμπει στον ευρωπαϊκό αυτοσχεδιασμό των τελών της δεκαετίας του 1980. Παράλληλα, η μίξη του Paraphore αποδεικνύεται κατά σημεία προβληματική. Δεν αναγράφονται πληροφορίες για τον τεχνικό τομέα της ηχογράφησης, υποθέτω ωστόσο ότι υπήρχε πολυπληθεία μικροφώνων στον χώρο όπου έγινε. Και γι' αυτό ακριβώς μου κάνει εντύπωση η τόσο ψηλή τοποθέτηση του πιάνου της Schmoliner, γιατί δίνει έτσι την εντύπωση ενός σόλο οργάνου, τη στιγμή που η συνολική εικόνα του τρίο δεν δείχνει καμία τέτοια διάθεση.
Το artwork επίσης της Sascha Vernik το θεωρώ προσωπικά πολύ βασικής μεθοδολογίας και εκτέλεσης, γιατί, ενώ διέθετε χώρο, αναλώθηκε τελικά σε μια τετριμμένη παράθεση λεπτομερειών· η οποία παραπέμπει ευθέως στην αφηρημένη εκείνη οπτική που τόσο χορτάσαμε στα τέλη της δεκαετίας του 1990 –ακόμα και από τον indie χώρο. Η δε απουσία προσωπικής σφραγίδας συνεχίζεται στη χρήση της συγκεκριμένης word γραμματοσειράς, που δεν πείθει ως επιλογή, αλλά αντιθέτως αρχειοθετείται ως ατυχής υπογραφή της υπευθύνου.
Αυτό ωστόσο που τιμά τους PARA, είναι ότι δεν επιλέγουν τις εύκολες λύσεις του πατερναλιστικού αυτοσχεδιασμού. Αρνούνται έτσι κατά τη διάρκεια του Paraphore να παραμείνουν σε μια συνεχή υψηλή δυναμική και παρουσιάζουν αυξομειώσεις που οδηγούνται από την ίδια την εξέλιξη του αυτοσχεδιασμού και όχι από κάποιο μοτίβο αύξησης/μείωσης/σιωπής (με όποια σειρά θέλετε)· αφήνονται δηλαδή να πάνε όπου οι δυναμικές τους ορίζουν. Σε κάτι τέτοιο, λοιπόν, τους αναγνωρίζεται πλήρης αυτοσχεδιαστική ικανότητα, μα και ιδεολογική καθαρότητα περί του χώρου στον οποίον κινούνται.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει τέλος στην πολυμορφία των φωνητικών της Κακαλιάγκου, η οποία με τη σειρά της αποφεύγει τις παγίδες τύπου Diamanda Galas, που τόσο έχουν ταλαιπωρήσει τον χώρο. Επιτυχώς αποφεύγονται επίσης και διάφορες ιαπωνικές λογικές στο λαρύγγι, γεγονός που επίσης πιστοποιεί την αφοσιωμένη στην έρευνα και όχι στο ποζάρισμα χροιά των PARA.
{youtube}rpQnTC8S7Zg{/youtube}
