Κατευθείαν από τα (τελευταία θαρρώ) βαγόνια του συρμού των lo-fi ονομάτων που έστησαν τσιφτετέλι πάνω στους τάφους των ψυχεδελικών συγκροτημάτων του '60, οι Allah-Las επανήλθαν φέτος για μια δεύτερη δισκογραφική απόπειρα. Το Worship The Sun στοχεύει σε μια πλουμιστή αναβίωση του ρετρό καλιφορνέζικου garage rock –με αναθυμιάσεις από την 1960s ψυχεδέλεια– όμως το κουαρτέτο δεν μπορεί να σηκώσει στους ώμους του αυτό το μπάσταρδο κράμα: δεν διαθέτει ούτε την ευπρόσωπη χαριτωμενιά του πρώτου, ούτε τη βαρυτική δύναμη της δεύτερης.
Οι Allah-Las είναι πραγματικά ανήμποροι να συντάξουν το αχόρταγο λόου φάι φλιπάρισμα που φιλοδοξεί σε μερικούς έστω γευστικούς ήχους. Το τέλμα του στιλιζαρισμένου αναμασήματος που γίνεται διακριτό στο Worship The Sun θα (έπρεπε να) κάνει και τον πιο φιλικά προσκείμενο fan να καταλάβει ότι η μπάντα έχει σαν ταβάνι δυνατοτήτων τη συγγραφή και την εκτέλεση δευτεροκλασάτων –στην καλύτερη περίπτωση– nuggets.
Όλα τα παραπάνω θα ήταν βέβαια ανεκτά, αν οι ίδιοι συμπεριφέρονταν σαν να έχουν συνείδηση της εφημερότητάς τους· έχω όμως την αίσθηση πως πουλάνε ύφος και στιλιστική πρόταση. Έχω επίσης την εντύπωση πως, ακόμα και αν επιχειρούσαν να γράψουν μοντέρνα mid-tempo καλούδια, θα κατέρρεαν κάτω από το βάρος της στραβοχυμένης αδρεναλίνης τους. Γι’ αυτό αναπτύσσουν ληστρικές διαθέσεις και πάνε να κρυφτούν πίσω από μια έρπουσα εγκεφαλική αναστάτωση στο μυαλό του ακροατή, αφήνοντας τάχα μου κάτι δραματικό να πλανάται στον αέρα.
Τα μηχανοκίνητα μέχρι αναισθησίας και ρηχά σε ενοχλητικό βαθμό τραγούδια τους αντλούν λοιπόν μνήμες από ένα υποθετικό παρελθόν. Και ακούγονται κάπως καλύτερα σε ημιφωτισμένα καταγώγια, από κορίτσια τα οποία λατρεύουν τη μαύρη μάσκαρα και προτιμούν να ακουμπούν με την πλάτη στον τοίχο στα μπαρ, δίπλα σε άδεια κουτάκια μπύρας. Ίσως βέβαια το Worship Τhe Sun να λειτουργεί μόνο αν το αντιληφθούμε σαν σύνολο. Και ίσως να πιάσει τόπο σε ακροατές που το τελευταίο το οποίο απασχολεί το κατευνασμένο τους αισθητήριο, είναι ο βαθμός πρωτοτυπίας.
Οι Allah-Las μπορεί επομένως να παριστάνουν τις χαμένες αναλογικές ψυχές μέσα στο χάος του μοντέρνου ψηφιακού ποπ/ροκ, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται κάτι παραπάνω από μερικές λιπόσαρκες συνθέσεις που στοιχίζονται σε σειρά μπας και φτάσουν όλες μαζί τη διάρκεια ενός άλμπουμ.
{youtube}ZyeIuazQoe4{/youtube}
