Δέκατη προσωπική δουλειά του Τρικαδόρου, ενδέκατη αν συνυπολογίσουμε κι εκείνο το υπέροχο αλλά χαμένο στη λήθη του χρόνου άλμπουμ που είχε βγάλει με το ψευδώνυμο Nearly God (1996). Όχι κι άσχημα, αν αναλογιστεί κανείς πως ουκ ολίγοι είχαν προεξοφλήσει ότι θα χανόταν από την επικαιρότητα όταν το καράβι του trip hop άρχισε να μπάζει νερά, λίγο αφότου μας αποχαιρέτησαν τα 1990s. Αλλά ο Adrian Thaws (ναι, το άλμπουμ έχει ως τίτλο το πραγματικό του όνομα) αποδείχτηκε σκληρό καρύδι και –μετά από πειραματισμούς και επιλογές που ξένισαν κατά καιρούς αρκετό κόσμο– κατάφερε να βρει τη δική του θέση στο ευρύτερο ηλεκτρονικό στερέωμα, δείχνοντας μάλιστα να αισθάνεται, επιτέλους, άνετα στο πετσί του.
Πέρυσι ειδικότερα ο Tricky παρουσίασε έναν δίσκο που τον βρήκε ιδιαιτέρως αναζωογονημένο μουσικά: χωρίς καινοτομίες μεν, μα με ένα τσούρμο από σφιχτοδεμένα και προσεγμένα μέχρι λεπτομέρειας κομμάτια. Είχε επομένως ενδιαφέρον να δούμε πώς θα ηχούσε το επόμενο βήμα μετά το False Idols. Αλλά ο Tricky, που έχει γραμμένους κανόνες και προσεκτικούς σχεδιασμούς, δεν κάθησε να ασχοληθεί ενδελεχώς με την κίνησή του. Σύμφωνα με τις δικές του δηλώσεις, το Adrian Thaws είναι μια δουλειά με το βλέμμα στραμμένο στα clubs και στο χιπ χοπ. Κάτι όμως που ισχύει μονάχα για μερικές στιγμές του, όπως για παράδειγμα το “Nicotine Love” με τις Ladytron αναφορές, το “Ganagster Chronicle” με τον ξεκάθαρο golden era αέρα (ώπα τις και η ομοιοκαταληξία!) ή το “Why Don't You”, με αυτήν την Prodigy γεύση που σου αφήνει.
Στο υπόλοιπο όμως Adrian Thaws είναι κλασικός... Adrian Thaws! Με τις downtempo συνθέσεις του, τις γυναικείες αισθαντικές φωνές, τα δικά του μουρμουρητά και φυσικά τη γενικότερη μουντάδα που διακρίνει το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του. Τίποτα το μεμπτό σε όλα αυτά, μόνο που ο Tricky δείχνει να τα έχει μπλέξει τα πράγματα, παραδίδοντας τελικά ένα ανομοιογενές αποτέλεσμα, με εμφανή την έλλειψη συνθετικής φλόγας. Γιατί μη μου πείτε πως τραγούδια σαν τα “Something In The Way”, “I Had A Dream” και “Keep Me In Your Shake” δεν θα ήταν παραπεταμένα outtakes πίσω στις μέρες της δημιουργικής του δόξας.... Ναι, δεν είναι και τίποτα εκτρώματα, ας μη μπλέκουμε όμως το υποφερτό ή έστω το επαρκές με το εμπνευσμένο και το ελκυστικό.
Κάπως έτσι το άλμπουμ έρχεται μεν να χτυπήσει «κάρτα παρουσίας» για τον εκ Μπρίστολ ορμώμενο μα πολίτη (πλέον) του κόσμου Adrian Thaws, αλλά την ίδια στιγμή επιδεικνύει κι έναν άβολο συμβιβασμό με το μέτριο και με τη μανιέρα. Δεν αμφιβάλω πως κάποιος μπορεί να βάλει τον εν λόγω δίσκο να παίξει και να μη στραβώσει τα μούτρα του. Όμως μετά το τέλος, τι θα έχει μείνει; Η απάντηση είναι όχι και πολλά... Και σε συνδυασμό με το περσινό False Idols, που μας επιβεβαίωσε πως ο Tricky είναι ακόμα ικανός για μεστές δουλειές, η αντίθεση γίνεται ιδιαίτερα εμφανής.
{youtube}PJ2DVq5EOC0{/youtube}
