Οι Sixx: A.M. είναι το πρότζεκτ του Nikki Sixx με τους DJ Ashba & James Michael, αρχικός σκοπός του οποίου ήταν να παρέχει το soundtrack του αυτοβιογραφικού βιβλίου που κυκλοφόρησε ο ηγέτης και μπασίστας των Mötley Crüe, με τίτλο The Heroin Diaries: A Year in the Life of a Shattered Rock Star (2007). Η αποδοχή όμως τόσο του βιβλίου όσο και του άλμπουμ τους οδήγησε να κυκλοφορήσουν και το This Is Gonna Hurt (2011), soundtrack για ένα ακόμα φωτογραφικό βιβλίο του Nikki Sixx –με θέματα όπως οργή, αγάπη, βία, ανάμεσα σε άλλα. Και αν κρίνουμε από τη φετινή τους δισκογραφική επιστροφή και την top-20 αποδοχή της στα αμερικάνικα charts, θα πρέπει να θεωρήσουμε πως η μπάντα έχει έρθει για να μείνει. Το Modern Vintage δεν έχει κάποιο σύγγραμμα από πίσω του, κάνει όμως ένα «μουσικό ταξίδι» στις επιρροές του τρίο, δηλαδή σε 1970s καλλιτέχνες σαν τους Queen, Elton John, Electric Light Orchestra, David Bowie, T. Rex κ.ά.
Για κάποιον που δεν τους έχει ακούσει, οι Sixx: A.M. παίζουν χαρντ ροκ αψεγάδιαστης παραγωγής, εκπροσωπούμενο από τραγούδια όπως π.χ. το “Life Is Beautiful”, το οποίο έφτασε στο #2 των mainstream rock charts του Billboard –πράγμα εντυπωσιακό εάν σκεφτείς ότι ο James Michael είναι πρώτα παραγωγός (HammerFall, Papa Roach, Halestorm), μετά συνθέτης και ύστερα τραγουδιστής. Αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι ότι και οι τρεις ξέρουν πάρα πολύ καλά να γράφουν μελωδικά κομμάτια, στοχευμένα στους ροκ ραδιοφωνικούς σταθούς των Η.Π.Α.
Η πρώτη ακρόαση με βρήκε να γελάω νευρικά, αφού τα τραγούδια του Modern Vintage είναι τόσο πιασάρικα, που εύκολα τα φαντάζεσαι να γίνονται mainstream χιτάκια. Το “Miracle”, για παράδειγμα: ξεκινάει με ένα funky ριφ και μ' ένα beat το οποίο θα μπορούσε να είχε γραφτεί στις χρυσές εποχές της ντίσκο. Το “Get Ya Some” έχει καμπαρέ στυλ, ενώ το “Before It’s Over” κινείται σε ragtime/vaudeville μονοπάτια. Το πρόβλημα όμως του δίσκου είναι ότι, ενώ όλα τα τραγούδια έχουν αυτό το «κάτι» που τα κάνει ξεχωριστά, δεν λειτουργούν καλά ως σύνολο. Η διαφορά ύφους από το ένα στο άλλο είναι συχνά τόσο μεγάλη, ώστε καταργεί τη μουσική συνοχή. Τα μόνα που έχουν «κοινά» είναι τα αμερικάνικου χαρντ ροκ στυλ “Stars”, “Relief” και “Give Me A Love”, τα οποία βρίσκονται κοντά στις προηγούμενες Sixx:A.M. κυκλοφορίες. Σε αυτά ξεχωρίζει η δουλειά του DJ Ashba, θυμίζοντάς μας τον λόγο που ο Axl Rose τον έχει στους Guns N’ Roses· όχι μόνο για τις κιθαριστικές του ικανότητες, αλλά περισσότερο για τις συνθετικές του.
Για το Modern Vintage θα βρείτε μια μεγάλη γκάμα κριτικών, από απογοητευτικές μέχρι πάρα πολύ καλές. Κατά τη γνώμη μου, ωστόσο, η προαναφερόμενη έλλειψη συνοχής το καθιστά το λιγότερο καλό άλμπουμ των Sixx:A.M. –και μάλιστα ξεκάθαρα. Παρ' όλα αυτά, εάν θέλετε ν' ακούσετε πολύ εμπορικό (και ευπρόβλεπτο) ροκ, μα καλοφτιαγμένο, γουστόζικο και με μοντέρνα παραγωγή, τότε έχετε έρθει στο σωστό μέρος.
{youtube}MbjLTK2VYXA{/youtube}
