Ήταν το 1999 όταν ο Busdriver κυκλοφορούσε το πρώτο του άλμπουμ, εκείνες τις Αναμνήσεις του Ανθρώπου-Ελέφαντα (Memoirs Of The Elephant Man). 15 χρόνια και 9 δίσκους αργότερα, ο κατά κόσμον Regan Farquhar εξακολουθεί να καλλιεργεί τις ιδιοτροπίες του έναντι της χιπ χοπ κανονικότητας, υπό μία έννοια παίζοντας ακόμα τον «Άνθρωπο-Ελέφαντα» μέσα στην πολύ στέρεα θεσπισμένη ήχο-κοινότητα στην οποία κινείται. Και τούτο όχι γιατί αντιμάχεται ακριβώς κάποια κανονικότητα, απλώς γιατί αισθάνεται πιο άνετα ακολουθώντας τις ολόδικές του ιδιοτροπίες.
Είναι λοιπόν αυτή η τάση του Busdriver «να κάνει τα πράγματα διαφορετικά» που διέπει και το Perfect Hair. Για το καλό και το κακό. Διότι απ’ τη μία μένεις να θαυμάζεις τον ανήσυχο, ευφυή και προοδευτικό καλλιτέχνη που δεν έχει καμία διάθεση να περιοριστεί σε ό,τι επιβάλλει οποιοσδήποτε φορμαλισμός· κι απ’ την άλλη διαπιστώνεις πως είναι μια μικρή σπρωξιά που μετατρέπει την τάση σε αυτοσκοπό και κάνει επομένως τη μουσική παράδοξη για χάρη της ίδιας της παραδοξότητας. Και όσο αλήθεια είναι ότι το Perfect Hair περιέχει ορισμένα εξαιρετικά δείγματα ενός χιπ χοπ το οποίο δεν αναλώνεται στα «εξ ων συνετέθη» –αντιθέτως, ανοίγεται ψάχνοντας για διαφορετικά ερεθίσματα– άλλο τόσο αλήθεια είναι και το ότι σε στιγμές απλώς προκαλεί σύγχυση σχετικά με το τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής.
Μέσα πάντως στην όλη διάθεση ανατροπής, δεν λείπει και το ανάλογο χιούμορ. Ακούς για παράδειγμα την –καταφανώς– πιο δυνατή στιγμή του δίσκου, το single “Ego Death”, να ξεκινάει με τον Aesop Rock να αναρωτιέται «Yeah, I understand what you're saying but… is it sexier than torture?» και στα ρεφραίν τον Busdriver να τραγουδά: «we can make it better or not / yes we will / we're just looking for something inside us to kill» και σου αποκαλύπτεται μια πραγματικότητα που μπορεί να είναι ιλαρή και θανάσιμα σοβαρή την ίδια στιγμή. Δεν λείπουν επίσης τα σημεία όπου το ανατρεπτικό χιούμορ συντροφεύεται από την κοφτερή κριτική, όπως στο “Bliss Point”, όπου ο Farquhar καυτηριάζει εύστοχα την εμμονή του χιπ χοπ να αναφέρεται στον (αρρενωπό) εαυτό του.
Κι όλα τούτα, με μια μουσική η οποία θα μπορούσε να καταταχθεί σ’ εκείνη τη φουτουριστική φράξια του χιπ χοπ η οποία κατοικοεδρεύει στην πατρίδα του Farquhar, στο Λος Άντζελες, και απλώνεται από τον Flying Lotus μέχρι το crew της Anticon. Αυτής δηλαδή που εφορμά στο χιπ χοπ με τις παρακαταθήκες της electronica, που περισσότερο συνθέτει παρά σαμπλάρει. Η διάθεση βέβαια παραμένει περιπαιχτική, με τα συνθεσάιζερ και τα midi να ακολουθούν τη ζωηρή αφήγηση του Busdriver. Και μαζί να πέφτουν περιστασιακά και στις ίδιες παγίδες, όπως σ’ αυτή του χιούμορ που υποβιβάζεται σε χαβαλέ ή στου παράδοξου που, αντί να είναι αποτέλεσμα σύνθετης σκέψης, μοιάζει απλώς αποτέλεσμα επιτήδευσης.
Είναι όμως απολαυστικός δίσκος το Perfect Hair διότι, πέρα από τα σημεία όπου ο Busdriver σημαδεύει κέντρο (τα οποία δεν είναι λίγα), καταπιάνεσαι ευχάριστα ακόμα και με τις ατέλειές του. Αναγνωρίζοντας, ίσως, πως υφίστανται λόγω υπερβάλλοντος ζήλου, όχι από νωθρότητα. Βρίσκεται δηλαδή ο δίσκος σε μια διαρκή κίνηση, με το πιθανό σφάλμα να έγκειται ακριβώς σ’ αυτό το ακατάπαυστο της διαδικασίας.
{youtube}lTxDEu1mw68{/youtube}
