Στον αθλητισμό το λέμε «επαγγελματική νίκη»: ξέρεις ότι η ομάδα σου είναι η καλύτερη, μπαίνει στο γήπεδο, βάζει ένα γκολ σε κάθε ημίχρονο, και χωρίς πίεση παίρνει το ματς. Μια αντίστοιχη κατάσταση στη μουσική την ονομάζουμε πολλές φορές «τυπικό, καλό άλμπουμ». Εδώ ξέρεις ότι η μπάντα παίζει μπάλα σε υψηλό επίπεδο, περιμένεις λοιπόν ότι θα έχει τουλάχιστον 3-4 καλά τραγούδια και μένεις ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα, έστω κι αν δεν σου προσφέρει ιδιαίτερες συγκινήσεις. Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση των Godsmack. Ενός συγκροτήματος που πήρε(;) το όνομά του από τραγούδι των Alice In Chains, του οποίου ο τραγουδιστής θυμίζει σε υπερβολικό βαθμό τον James Hetfield και στην ουσία παίζει hard/heavy rock. Το κάνουν όμως όλα τόσο καλά, ώστε κανείς πια δεν τους κατηγορεί ως κακιά κόπια –το βλέπεις και από τις πωλήσεις που κάνουν, μα και από τα βραβεία για τα οποία έχουν προταθεί.
Στην 6η κυκλοφορία τους, οι Αμερικανοί δίνουν στους οπαδούς αυτό που περιμένουν. Ξεκινούν με το συναυλιακό “1000hp”, όπου και περιγράφουν την αρχή της μπάντας πίσω στο 1995, όταν δεν ήταν τίποτα, μέχρι που μια μέρα κατάφεραν να γεμίσουν κάποιον χώρο και τα υπόλοιπα πήραν τον δρόμο τους. Συνεχίζουν στο ίδιο ύφος με το βαρύ “FML”, ενώ ακολουθεί το καλύτερο για εμένα τραγούδι του άλμπουμ, “Something Different”: όπως λέει και ο τίτλος εδώ θέλουν να δώσουν κάτι το διαφορετικό, οπότε έτσι εξηγείται το τσέλο κάπου στη μέση του κομματιού, που πράγματι του δίνει μια ιδιαίτερη διάσταση.
Ξεκίνημα λοιπόν με 3-0 (για να επιμείνουμε στις ποδοσφαιρικές διασυνδέσεις), από εκεί και πέρα όμως έχω την αίσθηση ότι οι Godsmack επαναπαύτηκαν κι αρχίσαν την επανάληψη σε όσα ήδη ξέρουμε για εκείνους. Η γνωστή λ.χ. «αγάπη» την οποία έχει ο frontman Sully Erna για τον Nikki Sixx εντοπίζεται κι εδώ· όχι τόσο απροκάλυπτα όπως στο “Cryin' Like A Bitch” από το The Oracle του 2010, αλλά με πιο έμμεσο τρόπο –όπως π.χ. στο “Locked & Loaded”. Δεν λείπουν επίσης ερμηνείες που παραθυμίζουν James Hetfield, με χαρακτηριστικότερη στιγμή το “Nothing Come Easy”.
Στα «δημοφιλή» του Spotify από το 1000hp βγαίνουν το ομώνυμο, το “Something Different”, το “FML” και το “Gerenation Day”, κάτι που με βρίσκει σύμφωνο: είναι όντως τα καλύτερα του άλμπουμ. Ωστόσο για πρώτη φορά από την εποχή του Faceless (2003) μια Godsmack κυκλοφορία δεν πάει στο #1 των αμερικάνικων charts –για την ιστορία, έφτασε μέχρι την «ταπεινή» 3η θέση– σημάδι ίσως ότι οι οπαδοί αντιμετώπισαν τη νέα δουλειά με ένα «ναι μεν, αλλά». Δεν υπάρχει πάντως κάτι λάθος στο 1000hp, ούτε κάποιο άσχημο τραγούδι, ενώ επιμέρους θέματα όπως η παραγωγή κινούνται σε υψηλό επίπεδο. Όμως θα ήθελες κάτι παραπάνω, κάτι να σε ξετινάξει. Και δεν το βρίσκεις, ακόμα κι αν δεχτούμε πως ισχύει ένα κλισέ των κριτικών, που λέει ότι άλλα συγκροτήματα θα «σκότωναν» να έχουν γράψει κάποιο από τα φετινά τραγούδια των Godsmack.
{youtube}6rL4em-Xv5o{/youtube}
