Τέταρτο σόλο άλμπουμ για τον πάλαι ποτέ τραγουδιστή των Madrugada, το Endless Love περιέχει 10 νέα κομμάτια, τα οποία γράφτηκαν τον καιρό που ο Høyem περιόδευε στην Ευρώπη και έχουν να κάνουν με τη δική του ωρίμανση, αλλά και με τις εμπειρίες του ως νέος πατέρας. Αυτά τουλάχιστον αναφέρονται στο δελτίο τύπου, γιατί από την ακρόαση του δίσκου δεν προκύπτουν πολλά που να δείχνουν ότι ο τραγουδοποιός προχώρησε σε σχέση με όσα είχε καταθέσει στις προηγούμενες δουλειές του.
Από το ομώνυμο κιόλας τραγούδι, καταλαβαίνεις ότι έχεις και πάλι να κάνεις με τις βασικές συντεταγμένες της γραφής του Νορβηγού: αδροί κιθαρισμοί και κάποια διακριτικά ηλεκτρονικά στοιχεία ενσαρκώνουν τις ροκ-μπλουζ μελωδίες του, με τη φωνή να κρατά πάντα τον καίριο ρόλο, κινούμενη κυρίως σε δραματικούς/σκοτεινούς τόνους. Πού και πού κάνουν την εμφάνισή τους μερικές ακόμα πιο λιτές, ακουστικές ενορχηστρώσεις, οι οποίες πάνε το πράγμα προς πιο folk κατευθύνσεις. Και κάπως έτσι κυλάει ο δίσκος, χωρίς να σε απωθεί, αλλά και χωρίς να σε πείθει ότι υπάρχει περίπτωση να τον θυμάσαι έπειτα από μερικές ακροάσεις.
Το κυριότερο πρόβλημα του Sivert Høyem είναι ότι πολύ συχνά ακούγεται σαν κάποιος άλλος –κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά και στο Endless Love. Γι' αυτό βέβαια δεν ευθύνεται μόνο η χροιά του, μα και ο τρόπος με τον οποίον τοποθετεί τη φωνή του μέσα στις συνθέσεις. Θέλω να πω, δηλαδή, ότι ο συμπαθής τραγουδοποιός δεν καταφέρνει (ή απλά δεν θέλει) να ξεφύγει από τις μεγάλες επιρροές του, υποβιβάζοντας έτσι τον εαυτό του σε «κόπια» των μουσικών του ηρώων. Σε μεγάλη έτσι μερίδα του παρόντος άλμπουμ ακούγεται έντονα σαν τον Nick Cave, ενώ στο γκόσπελ αποχρώσεων “Handsome Savior” τον περνάς και για τον Elvis Costello, άμα λάχει.
Θα μου πείτε, άμα τα τραγούδια είναι καλά, τι σε πειράζουν οι ομοιότητες; Δεν πάει ακριβώς έτσι κατά τη γνώμη μου (να την κάνουμε αυτή τη συζήτηση κάποια στιγμή), όμως –και πάλι– τα τραγούδια που καταθέτει εδώ ο Høyem για ακόμα μία φορά δεν αποστομώνουν. Το Endless Love είναι μάλλον άχαρο και διέπεται συνολικά από μια χρυσή μετριότητα. Μόνο η ζεστή μελωδία του “Free As A Bird/Chained To The Sky” μένει στη δική μου μνήμη, παρότι κι αυτό «μαγαρίζεται» από κάτι σαχλούς ήχους προς το τέλος. Έτσι όπως στέκεται πάντως η συγκεκριμένη στιγμή, σύντομη κι ανεπιτήδευτη, μοιάζει να αποτελεί έναν φάρο προς τον οποίον θα μπορούσε να κινηθεί ο καλλιτέχνης στη συνέχεια: λίγη παραπάνω ειλικρίνεια και αμεσότητα μοιάζει να είναι εκείνο που χρειάζεται ως δημιουργός...
Video: {youtube}-CtNWwruYJk{/youtube}
