Για όλα έρχεται η ώρα. Για τα πάντα. Ακόμα και για να πεις κακό λόγο για άλμπουμ του Prince. Η αντίρρηση εγείρεται βέβαια αμέσως και έχει να κάνει με το ότι είναι ο 33ος του δίσκος –οπότε τι περίμενες βρε άμοιρε, λέω μονολογώντας. Όμως οι καλλιτεχνικές καταθέσεις ποτέ δεν κρίνονται (είτε από τους ακροατές, είτε από την ιστορία) με τον όρο σχετικότητα, μα με την αυτοτέλεια της ύπαρξής τους. Και δυστυχώς στην περίπτωση του Art Official Age έχουμε να κάνουμε περισσότερο με μια δήλωση του στυλ «υπάρχω και μπορώ να υποστηρίζω με ηχογραφήσεις τις τουρνέ μου», παρά με μια δισκογραφική παρουσία με νέα θεματικά πεδία. Και ναι, είναι ο 33ος δίσκος της καριέρας του, αλλά μιας και ο Prince έχει ήδη κάνει τρία reboot στην καριέρα του (τέσσερα, αν βάλουμε και την πλέον αδικημένη δουλειά των '00s, το N.E.W.S.), κάποιοι περιμένουμε κάθε φορά ότι θα στείλει τον Kendrick Lamar σπίτι του.
Όμως με τέτοια άλμπουμ ο Lamar θα συνεχίσει να χτίζει βίλες (και καλά κάνει ο άνθρωπος με τη φρέσκια –ενίοτε– γραφή του), μιας και ο Prince δεν βρήκε τον τρόπο να αποκτήσει το ραβδάκι του... Μάικ Λαμάρ και να τα αλλάξει όλα. Ναι, το ξέρω, μόλις είπα το χειρότερο ευφυολόγημα της δεκαετίας...
Και να πεις ότι ξεκινάει άσχημα ο δίσκος; Όχι. Αν και στην αρχή ακούμε ένα μπερδεμένο πράγμα (στην ομότιτλη του δίσκου σύνθεση), το οποίο ξεκινά με μια ρυθμολογία α-λα-"Sweet Dreams" (ναι μωρέ, των Eurythmics), τελικώς καταλήγουμε σε μια ωραία Chic ρυθμολογία, με τη γνωστή Prince ατμόσφαιρα που η αλήθεια είναι ότι κάπου στο τέλος δεν περνάει με καλό βαθμό το τεστ κοπώσεως και ξεφουσκώνει. Και μπορεί στο "Breakdown" να διαπιστώνουμε ότι στον Πρίγκιπα αρέσουν οι Bee Gees εποχής Spirits Have Flown (1979), αλλά στα περισσότερα σημεία (π.χ. στο "Clouds") βρίσκουμε παλαιότερες ιδέες, την ανάπτυξη των οποίων έχουμε ακούσει ήδη από την εποχή του αριστουργηματικού Parade (1986).
Επιπλέον, καθώς δεν γράφονται κάθε μέρα μεγαλειώδεις μπαλάντες σαν το "The Most Beautiful Girl In The World", γίνεται φανερή η έλλειψη έμπνευσης σε τραγούδια όπως το "This Could Be Us", που θυμίζει τις θαυμάσεις mellow στιγμές του κου. Nelson στις αρχές των 1990s. Θα χρειαστεί έτσι να φτάσετε στο "Funkroll" ώστε να ακούσετε το Art Official Age να παίρνει λίγο την άγουσα: πρόκειται για σύνθεση η οποία αποτυπώνει άψογα αυτό που τα συνθετικά του τίτλου της υπόσχονται. Ο γνωστός δηλαδή βρώμικος και βαβυλωνιακός ήχος που έχει μέσα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια (στα πονήματα του Prince ο όρος είναι ακριβής, γιατί τα ηλεκτρονικά ακούγονται λες και τα βάζει να παίζουν πινγκ-πονγκ), υγρά χείλια να απαγγέλουν και μια μπάντα να κόβει φέτες κεφιού, σερβίροντάς τις ως δροσιστικό επιδόρπιο.
Λείπει όμως το κυρίως πιάτο, όπως προείπαμε, από το νέο άλμπουμ του Prince. Από την εποχή του Musicology (2004) έχουμε μάλιστα να σερβιριστούμε ευάρεστο και πλήρες γεύμα. Πάει πλέον δεκαετία… Μάλλον (υπερ)μέτριο λοιπόν το καταπίστευμα ρε Πρίγκηπα. Εμείς σε αγαπάμε βέβαια και πάντα θα πίνουμε νερό στο όνομα των ενορχηστρώσεων, των παραγωγών και κυρίως των συνθέσεών σου. Αλλά τα σύκα και η σκάφη πρέπει να λέγονται με το όνομά τους.
{youtube}M9R1E4y7_Js{/youtube}
