Δεν ξέρω τι καψάλισε πιο πολύ τη γούνα των Alt-J πριν 2 χρόνια: εκείνο το «καινούργιοι Radiohead» που τους φόρεσε (υποθέτω) κάποιος επιτήδειος indie μανατζαραίος στην πατρίδα Βρετανία; Ή εκείνο το «ακούγονται σαν να παίζουν οι Bombay Bicycle Club σε υποβρύχιο» της Laura Snapes του Pitchfork, που –ας είμαστε έντιμοι τώρα– κοπλιμάν δεν το λες. Ναι, κέρδισαν βέβαια το Mercury, πράγματι... Και παραδέχομαι πως τέτοιες βραβεύσεις μετρούν για κάποιους από σας εκεί έξω. Μήπως όμως, τώρα που τελείωσε το νταβαντούρι, θα πρέπει κι εσείς να παραδεχτείτε ότι εκείνο το Awesome Wave δεν είχε στην πραγματικότητα τίποτα το «awesome», πέρα από μερικές συμπαθητικές στιγμές σαν το "Breezeblocks" και το "Matilda";
Με αυτήν την προϋπηρεσία μας ήρθε πάντως ο φετινός δίσκος της παρέας από το Λιντς, η οποία είναι πλέον τρίο (ο Gwil Sainsbury τους άφησε αρχές της χρονιάς και δεν αντικαταστάθηκε) κι αν θέλησε ποτέ η έρμη να μοιάσει σε κάποιον ήταν στους Wild Beasts, όχι στους Radiohead. Έλα όμως που το This Is All Yours φιλοδοξεί, πάνω απ' όλα, να τους καταχωρήσει ως κύριους του εαυτού τους, δρασκελίζοντας αποφασιστικά έξω από τις βρετανικές συμβάσεις! Ήδη το πλουμιστό "Intro" της έναρξης, όπως και η ενδοσκοπική χαρμολύπη των "Arrival In Nara" και "Nara" στη συνέχεια, συστήνουν ένα σχήμα που έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο με τον σωρό από συγκροτήματα-φωτοτυπίες· όσα δηλαδή ψάχνουν ακροατές ανάμεσα σε μια πιτσιρικαρία αποκαρδιωτικά αδιάβαστη για τους μεγάλους του κιθαριστικού παρελθόντος, άρα ανίκανη να αντιληφθεί το ποσοστό ξαναζεσταμένου φαγητού που «τρώει» ως best new music, και καλά.
Δεν ισχυρίζομαι ασφαλώς πως τους βγήκαν όλα όσα δοκίμασαν. Σε ένα δύσκολο άλμπουμ, το οποίο απαιτεί υπομονή και επιμονή και δεν διαθέτει ραδιοφωνικά singles, οι Alt-J έστριψαν και σε ορισμένα εμφανή αδιέξοδα. Το "Every Other Freckle", λ.χ., θα δώσει χαρά στους επικριτές τους, αφού διαβάζεται εύκολα ως αποτυχημένη άσκηση στους Wild Beasts, που με το φετινό Present Tense ειδικά είναι πλέον εκτός συναγωνισμού στο συγκεκριμένο τεραίν· το δε εκτός τόπου και χρόνου "Garden Of England" συνιστά ανερμάτιστη κίνηση, ακόμα και υπό ένα art pop/rock γενικό πρίσμα –δεν είστε και These New Puritans, κ.κ. Newman, Green & Unger-Hamilton...
Όμως το αληθινό κέντρο βάρους του This Is All Yours (πέρα από την κομψή, ονειρική "Nara" ενότητα) συγκροτείται χάρη στο ιδιότροπης ομορφιάς single "Hunger Of The Pine", όπου μέσα σε ένα chamber pop κλίμα σκάει σαμπλαρισμένη η... Miley Cyrus· χάρη στο εύθραυστο "Choice Kingdom", που μεταφέρει με φρεσκάδα την παράδοση μιας folk διηγηματικής μπαλάντας στο indie τεραίν· ή χάρη σε εκείνο το χαμένο στις αμερικάνικες εξοχές "Warm Foothills", με τη φωνή του Conor Oberst (μεταξύ άλλων).
Μακριά λοιπόν από ρετρομανίες ή από την τρέχουσα ποπ/ροκ «κανονικότητα» στο Νησί, οι Alt-J επιδεικνύουν εδώ μια όρεξη για περιπετειώδεις εξερευνήσεις σπάνια για μπάντα της εποχής και της συνομοταξίας τους. Είναι βέβαια μικροί ακόμα και μάλλον γι' αυτό παραστοιβάζουν ετερόκλητα στοιχεία, ενώ τους πιάνει ανά σημεία και μια ακαδημαϊκούρα, η οποία τους στερεί την αμεσότητα της (εναλλακτικής) ποπ γραφής. Σημειώνουν πάντως περισσότερες επιτυχίες παρά αποτυχίες στο τελικό «σκορ», ενώ πλέον γίνονται και ευδιάκριτοι, ως γκρουπ που ψάχνει το δικό του χαρμάνι μέσα στο indie pop πλήθος.
{youtube}dCCXq9QB-dQ{/youtube}
