Στα πλαίσια της τερματικής βαλλιστικής ανάλυσης του όγδοου δισκογραφήματος των περήφανων μα ταλαίπωρων τέκνων του Γκέτεμποργκ, η κατάσταση έχει ως εξής: τούτο εδώ το Τραύμα Εξόδου δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης όσον αφορά τον βίαια επιθετικό χαρακτήρα του, ούτε και γίνονται εκπτώσεις στον όγκο, στην ένταση και στην ορμή που το προκάλεσαν. Βλέπετε, η εδώ δυσαναλογία μεταξύ τραυματικού παράγοντα και της κάκωσης που προκύπτει μετριέται σε μηδενικούς δείκτες –είναι τέτοιος ο κατακερματισμός του ηχητικού βλήματος εντός της προσπίπτουσας επιφάνειας, ώστε τα πολλαπλά τραύματα αποτελούν φυσικό επακόλουθο.
Και καθώς η βαρύτητα ενός τραύματος βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τα χαρακτηριστικά του βλήματος που το επέφερε, είναι ασφαλές να συμπεράνουμε πως η επιστροφή του Φινλανδού Marco Aro στην εμπροσθοφυλακή των Στοιχειωμένων Σουηδών (κοντά μια δεκαετία μετά την πρώτη θητεία του, για δύο δίσκους) –μετά του Adrian Erlandsson στα κρουστά– έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επαναφορά των βαρέων όπλων της μπάντας στο προσκήνιο. Σε τέτοιον μάλιστα βαθμό, ώστε η άμεση σύγκριση να κάνει το τελευταίο τους άλμπουμ με τον Peter Dolving στο τιμόνι (το Unseen του 2011, για το οποίο θα βρείτε κριτική εδώ) να φαντάζει σχετικά ήπιο και τιθασευμένο.
Τινάζει λοιπόν μυαλά στον αέρα το Exit Wounds. Αφήνει ξωπίσω του κονιορτοποιημένες τις αισθήσεις, υπηρετώντας την thrash metal φόρμα στο έπακρο και επαναφέροντας τους Haunted στο προσκήνιο αβίαστα και αβάδιστα. Είναι τέτοια η τροχιά των κατά ριπάς σύντομων (μιας και τα περισσότερα από τα 14 κομμάτια κινούνται σε τρίλεπτες διάρκειες) και συνάμα εκκωφαντιών ομοβροντιών που εξαπολύονται προς κάθε κατεύθυνση, ώστε δεν δίνονται περιθώρια για αντιδράσεις. Δοκιμάστε λόγου χάρη να αντισταθείτε στην καταιγιστικά ερεβώδη πυγμή του "Trend Killer" –προσωπικά το βρήκα το κορυφαίο του δίσκου. Έτσι, τούτος ο βαρυμεταλικός βομβαρδισμός από βαρβάτα ριφ τοποθετείται το δίχως άλλο μεταξύ των πλέον ακραίων και σφιχτοδεμένων στιγμών στην κοντά 20ετή πορεία του συγκροτήματος, διατηρώντας την ακεραιότητά του μπροστά στην αβεβαιότητα που φυσιολογικά δύναται να επιφέρει η προ των πυλών (sic) νέα κυκλοφορία των πρόσφατα επανενωμένων At The Gates.
Και μπορεί οι εμφανείς περιορισμοί του πυροβολικού των Haunted, όσον αφορά το εύρος και την απόσταση την οποία καλύπτουν τα βλήματα που εξαπολύει υφολογικά, την έλλειψη ποικιλομορφίας αυτών καθώς και τη σχετικά χαμηλή διατρητικότητά τους στα λημέρια των πιο απαιτητικών ακροατηρίων του ακραίου χώρου –ελέω μιας κάποιας μονοτονίας– να κρατούν την τελική βαθμολογία σε απόσταση ασφαλείας από την κόκκινη ζώνη της υπερβολής, πάντως οι μπαρουτοκαπνισμένες κάνες του δεν δύνανται να αφήσουν τούτα εδώ τα τραύματα να επουλωθούν έτσι εύκολα...
{youtube}RN7HMG4tVI0{/youtube}
