Ο Trent Reznor επιστρέφει για να υπηρετήσει ξανά την επένδυση μιας κινηματογραφικής πρότασης του David Fincher, όντας πιο ισορροπημένος και δεξιοτεχνικός από ποτέ μέσα στον «τίγκα στους εφιάλτες» μουσικό καμβά του· κι έχοντας πάντα την αυτοπεποίθηση ενός αρωγού της προσωπικής του τέχνης. To Gone Girl περιέχει μερικές ακόμα πιο ολοκληρωμένες και διαυγείς ιδέες του σε σχέση με τα soundtracks για το Social Network (2010) και το Girl With The Dragon Tatoo (2011), ολοκληρώνοντας έτσι μια άτυπη τριλογία.
Εκεί που οι απόγονοι του industrial παίζουν απελπισμένοι με τις αποχρώσεις του μαύρου, ο Reznor παίζει με το σταχτί και το κρύο ατσάλι. Σαν να έλιωσε στο χαλυβουργείο όλα τα οσκαρικά αγαλματίδια που έχουν παραχθεί ποτέ (αυτά που βλέπουν σε υγρά όνειρα οι «συνάδελφοί» του οι οποίοι υπογράφουν score) και να χρησιμοποίησε το τηγμένο μέταλλο για να κατασκευάσει ambient ήχους –τόσο ανθεκτικούς, ώστε να μπορούν να πλαγιοκοπήσουν με τη μουσικότητά τους τις πιο σκοτεινές σκιές. Ο ρυθμικός ηλεκτρισμός που προκύπτει, σχεδόν σηκώνει αέρα από τα ηχεία.
Ο Reznor, με τη «συνενοχή» βέβαια του Atticus Ross, απαγκιστρώνεται εδώ από τον περίτεχνο φορμαλιστικό κορμό των Nine Ιnch Nails και ρίχνει ένα άρτιο τεχνολογικά πανωφόρι στις μουσικές ανάγκες του Gone Girl. Όμως η χολυγουντιανή αισθητική, σαν πέπλο ασφαλείας, περισσεύει για τον Reznor. Το αφράτο ποπ κορν τού βρωμάει· προτιμάει την οσμή της αποσύνθεσης. Τα υγρά πλήκτρα και οι ηλεκτρονικές παραμορφώσεις βρίσκονται έτσι σε πλήρη χημική ένωση με τις επάλξεις του φιλμ, το οποίο ισορροπεί ανάμεσα στο χιτσκοκικό θρίλερ και στην αρρωστημένη σάτιρα.
Κάθε τραγούδι/ιντερλούδιο διαθέτει γεωμετρική ανάπτυξη, ικανή να χωρέσει τους εφιάλτες του μοντερνιστή σκηνοθέτη πριν αυτοί καταλήξουν σε αντι-κλιμάκωση. Το αποτέλεσμα μοιάζει σαν ένα έξοχα εναρμονισμένο χάος, το οποίο μας παρασύρει σε τραχιά μονοπάτια μινιμαλισμού: στα μονοπάτια μιας μουσικής που φαντάζει γραμμένη για να χορευτεί από μαυροφορεμένους shoegazers, σε μια πίστα-κολαστήριο.
Το τοπίο του Gone Girl είναι σκοτεινό και το ίδιο ένα τεχνολογικά περίτεχνο χαλί ήχου, που σαπίζει από τα μέσα του. Ένα soundtrack ατόφιο και διαχρονικό, το οποίο σχηματοποιεί την εξέλιξη της κινηματογραφικής μουσικής για τον 21ο αιώνα.
{youtube}0Fp-9cgcRHE{/youtube}
