Ο νέος δίσκος του Bollani διαθέτει εξώφυλλο ικανό να τραβήξει την προσοχή ακόμα και όσων θα απομακρύνονταν μουρμουρίζοντας «ω μπω μπω μπω», μπροστά στις λέξεις τζαζ και ECM. Γιατί σε μέρες που οι τηλεοπτικοί και ιντερνετικοί δέκτες μαυρίζουν ξανά από τα παγκόσμια νέα (στους δικούς μας βέβαια αρκούν και τα εγχώρια), υπάρχει σ' αυτό το ζευγάρι που παρατηρεί αγκαλιασμένο την καταιγίδα κάτι περισσότερο από έναν πρωτόλειο, «μέσο» ρομαντισμό· ένα μήνυμα αισιοδοξίας, άρρηκτα συνδεδεμένο με τον τίτλο Joy In Spite Of Everything.
Στην τελική βέβαια αποτίμηση, το άλμπουμ δεν μας βγαίνει σπουδαίο. Πολλά από όσα συμβαίνουν εδώ θα αρέσουν σε ανθρώπους που φτιάχνουν ή παίζουν και οι ίδιοι μουσική και είναι έτσι εύκολο να πέσεις στη γνωστή παγίδα της τζαζ κριτικής, επαινώντας πράγματα τα οποία ποτέ δεν θα αντιληφθεί ο ακροατής. Και δεν θα έχει άδικο, ξέρετε. Γιατί μπορεί λ.χ. να είναι πέραν αμφισβήτησης το τι κλάσης πιανίστας είναι ο Stefano Bollani και τι κλάσης κιθαρίστας ο συμμετέχων Bill Frisell, όμως κάτι τέτοιο δεν κάνει ενδιαφέρουσα τη σύμπραξή τους στο "Teddy"· αντιθέτως, θα τη χαρακτήριζα ως μάλλον επίπεδη μέσα στη θαυμαστή της αρτιπαιξία. Οι δυο τους τα καταφέρνουν άλλωστε πολύ καλύτερα στις αέρινες νυχτερινές γραμμές του "Ismene".
Αυτό δεν σημαίνει πάντως ότι το Joy In Spite Of Everything δεν είναι καλή δουλειά. Είναι μια χαρά και μάλιστα έρχεται με τον τρόπο του να συμβάλλει ένα ακόμα λιθαράκι στο όνομα το οποίο φτιάχνει τα τελευταία χρόνια ο Stefano Bollani. Γιατί ο Ιταλός πιανίστας έχει πετύχει να διακριθεί σε πολύ διαφορετικά τεραίν ταυτόχρονα, καταθέτοντας απαράμιλλη τεχνική μα και σοβαρές μουσικές προτάσεις, άσχετα με το πώς αντικρίζει κάθε φορά την υπόθεση τζαζ (και το πόσο πετυχαίνει στους στόχους του).
Φέτος προτάσσει λοιπόν ένα αίτημα για χαρά, που είναι αλήθεια πως έχει λείψει από το είδος, ίσως γιατί θεωρείται «εύκολο» ή «παλιό» και δεν χωράει έτσι δίχως ξινίλες στις νεοτερικές, εγκεφαλικές προτιμήσεις του καταλόγου της ECM, της ACT ή γενικότερα της ευρωπαϊκής τζαζ –η οποία σπάνια τα πήγε καλά με την κινησιολογία των κάτω άκρων (και με άλλα χαρωπά). Στον βαθμό λοιπόν που το υπηρετεί αυτό το αίτημα, o Bollani το κάνει εξαιρετικά. Το ζήτημα του καινούργιου του δίσκου, ή η δική μου βασική ένσταση αν προτιμάτε, είναι ότι απλά το θίγει, δεν το ολοκληρώνει. «Χαραμίζοντας» έτσι τις συμμετοχές των Bill Frisell (κιθάρα), Mark Turner (τενόρο σαξόφωνο), Jesper Bodilsen (κοντραμπάσο) & Morten Lund (τύμπανα) σε διαδρομές οι οποίες δεν υπερβαίνουν τον μέσο όρο που έχουμε μάθει να περιμένουμε από ανάλογες κυκλοφορίες.
Ακούστε λ.χ. την πεντάδα να επικαλείται τη bebop παρακαταθήκη στο "No Pope No Party", φτάνοντας σε ένα χαμογελαστό αποτέλεσμα δίχως να εγκαταλείπεται η ατομικότητα των παιξιμάτων τους. Ή ακόμα περισσότερο το "Easy Healing", την καλύτερη στιγμή του δίσκου, που αναπλάθει με επίκαιρο τρόπο –μα και με προσωπικό τόνο– τη δροσιά της calypso διαλέκτου. Αλλά και το ίδιο το "Joy In Spite Of Everything", με τους ταχείς ρυθμούς και τον Ιταλό πιανίστα στα καταπληκτικά του.
Στο ενδιάμεσο, όμως, το άλμπουμ ξεχνά το «in spite of everything» του τίτλου και χάνεται σε ιδιότροπες καταστάσεις. Διακυβεύοντας έτσι και το «joy» της υπόθεσης, το οποίο παραγκωνίζεται από μια ενδοσκοπική διάθεση –ήταν αλήθεια ώρα τώρα να εξερευνήσουμε διασυνδέσεις με κάτι που φέρνει αόριστα στο προκλασικό παρελθόν της Ευρώπης ("Alobar E Kudra"); Συνεχίζουμε βέβαια ν' ακούμε καλή μουσική, λ.χ. όταν το σαξόφωνο του Turner ανατρέπει το στατικό κλίμα του "Las Hortensias", οδηγώντας τη σύνθεση μακριά από τη βαρεμάρα στην οποία είχε αρχίσει να τυλίγεται. Αλλά δεν ακούμε συναρπαστική μουσική, ούτε και μουσική εμφορούμενη από Joy. Μην τάζεις βρε Bollani κι εσύ, αν δεν είσαι αποφασισμένος...
{youtube}aHVjqpdOnBE{/youtube}
