8 χρόνια ταλανίζει η... φαγούρα τον Άγγελο Γεωργιόπουλο και τους ανά τον κόσμο Tool οπαδούς, όπως μπορείτε να διαβάσετε χτυπώντας εδώ, όμως κάτι παρόμοιο βιώνανε παράλληλα και οι φίλοι των Dilated Peoples, μιας και η τελευταία τους δισκογραφική ανάμνηση με όλη την παρέα μαζεμένη ήταν το 20/20 του 2006. Η οποία –αφού κάνουμε αναδρομή στο παρελθόν– δεν ήταν και η καλύτερη. Το άλμπουμ αποδείχθηκε άνιση υπόθεση, καθώς ναι μεν άφησε μερικά χαρακτηριστικά κομμάτια των Αμερικανών (“Back Again”, “You Can’t Hide, You Can’t Run” και φυσικά το “Kindness For Weakness”), όμως παρουσίασε κι ένα συγκρότημα στον αυτόματο πιλότο, με λίγα καινούργια πράγματα να προσφέρει. Ίσως μάλιστα να το αντιλήφθηκαν και οι ίδιοι, κάνοντας έτσι μια παύση στις κοινές τους ανησυχίες για το υπό συζήτηση διάστημα.
Στα χρόνια αυτά, η προσωπική πορεία του Evidence αποζημίωσε εν μέρει τους fans, ο δίσκος-έκπληξη του φειδωλού γενικά Rakaa ξάφνιασε ευχάριστα και ο DJ Babu μας προμήθευε ανά τακτά διαστήματα με τις beat tapes του. Όμως το κοινό διψούσε για φρέσκο Dilated υλικό. Οι παρακλήσεις λοιπόν εισακούστηκαν, το τρίο από την Καλιφόρνια έστρωσε πισινό στο στούντιο και τελικά εγένετο Directors Οf Photography. Και εντάξει, δεν ανακαλύπτουν τον χιπ χοπ τροχό οι Dilated Peoples εδώ, ούτε και επαναπροσδιορίζουν το στυλ τους. Αλλά ακούς και κυρίως νιώθεις μια ορμή, ένα νεύρο και μια έκδηλη χαρά στα αυλάκια του δίσκου: ένα εμφατικό «επιστρέψαμε αλάνια» από πλευράς τους.
Μουσικά το άλμπουμ επιστρέφει στον απογυμνωμένο, underground ηχητικό μανδύα του Platform, όμως η εμπειρία του 20/20 φαίνεται πως έχει προσφέρει πράγματα στο γκρουπ, μιας και δεν υπήρχε καμία περίπτωση να συναντούσες πολυσυλλεκτικά και με εμπορική δυναμική cuts σα τα “Show Me The Way” και “The Bigger Picture” στο προ 14αετίας ντεμπούτο τους. Αντίθετα, τραγούδια όπως το “Century Of The Self” και “Good As Gone” ηχούν σαν outtakes του Expansion Team (2001), ενώ τα “Directions” και “Figure It Out” τους (και μας) γυρνάνε πίσω στα late 1990s, όταν για να σκαρώσεις κομμάτι χρειαζόσουν μονάχα ένα MPC, δυο πικαπ κι ένα σκοτεινό υπόγειο. Το “Let Your Thoughts Fly Away”, πάλι, μας υπενθυμίζει γιατί το συγκεκριμένο τρίο πάντα θα έχει κάτι παραπάνω να πει από το μέσο συγκρότημα του χιπ χοπ underground.
Είναι όμως κι αυτή η προσωπική παύλα βιωματική γραφή των Dilated Peoples που τους δίνει επιπλέον πόντους εμπιστοσύνης: η έντονη αίσθηση πως πρόκειται για «τρεις από εμάς» και όχι για απόμακρους, ιλουστρασιόν MCs που περισσότερο ασχολούνται με τους followers στο Instagram παρά με την ουσία των συμβάντων γύρω τους (παρεμπιπτόντως, αν σας αρέσει η καλλιτεχνική φωτογραφία τσεκάρετε το IG προφιλ του Evidence, καθώς έχει όπως φαίνεται κι εκεί ταλέντο). Έτσι, συναντάμε εδώ στίχους όπως το αφοπλιστικά ειλικρινές και ουσιώδες «I never told my mom I would make it big, I just said "you'll be proud of your kid"», το έξυπνο wordplay περί αξίας του χρήματος στο «On my block they said stacks are king / So once I got a couple stacks, I started packing things» ή μια απόπειρα αυτοπροσδιορισμού και διακήρυξης προσωπικού στίγματος στο «Bridge builders will connect these crowds / Dedicated on my honor you can check these vows / That’s purpose, power to make the powerful nervous / Hard work ain’t easy, but easy usually ain’t worth it».
Επιστρέψανε λοιπόν οι Dilated Peoples 8 χρόνια μετά, όχι ως τρεις ξεβρασμένοι has beens, αλλά ως μια ωριμότερη και πιο έμπειρη τριάδα, τρελαμένη ακόμα με τα beats και τις ρίμες και με μόνιμο σκοπό να βγάλουν κάποιου είδους συμπέρασμα από το μουρλοκομείο της ζωής. Μπορεί να βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής πλέον από τα δεύτερα -άντα, όμως έχουν ακόμα την ικανότητα να συναρπάζουν άτομα με τα μισά τους χρόνια, μένοντας συνάμα πιστοί σε όσα λέγανε πριν πολλά χρόνια στο “Years In The Making”, όταν έκλειναν το κομμάτι με το απλοϊκό αλλά τελικά αληθινό «With your permission of course, we can keep this thing moving alright». Δεν έλεγαν ψέματα.
{youtube}kc35Px3x2Go{/youtube}
