Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός όταν μιλάω για τους Real Estate, και δεν θέλω κιόλας εδώ που τα λέμε! Στο κάτω-κάτω, πρόκειται για το γκρουπ του οποίου το δεύτερο άλμπουμ Days είχα σαν αγαπημένο μου δίσκο το 2011 –κι όπως βλέπω να πηγαίνουν τα πράγματα, κάπου κοντά στο ίδιο σημείο θα καταλήξει κι αυτό εδώ το τρίτο τους πόνημα στις φετινές λίστες.
Έχουν κάτι στη μουσική τους που αναγνωρίζω σαν ιδιαίτερα δεξιοτεχνικό και υπέροχο: μου μιλάει σε μια γλώσσα που μοιάζει να έχει επινοηθεί ώστε να συνεννοούμαστε εμείς οι δύο. Επειδή όμως μιλάμε για καθαρόαιμη ποπ, όλοι μπορούν να γίνουν κοινωνοί της Τέχνης τους χωρίς απαιτητικές διαδικασίες, χωρίς προαπαιτούμενα κι εξειδικευμένες γνώσεις επάνω σε πολύπλοκες ηχητικές διεργασίες. Με άλλα λόγια, όποιος έχει αυτιά και ξέρει από καλές μελωδίες, είναι σε θέση να εκτιμήσει αυτό που κάνουν οι Real Estate επειδή, ό,τι κι αν είναι, το κάνουν πάρα πολύ καλά. Άριστα θα τολμούσα να πω.
Η παρέα από το Ridgewood του Νιού Τζέρσεϊ, που οπτικά μοιάζει με πέντε γειτονόπουλα τα οποία έπιασαν κιθάρες και τύμπανα επειδή κανείς δεν τους έκανε παρέα (έτσι nerds που δείχνουν φυσιογνωμικά), λειτουργεί σαν συγκρότημα εδώ και μια πενταετία περίπου. Και μιας που τα κορίτσια προτιμούσαν ανέκαθεν τους σκληρούς και όμορφους της τάξης, κλείστηκαν κι εκείνοι στο υπόγειο κι άκουσαν τόνους μουσικής, τους αφομοίωσαν και βάλθηκαν να γράψουν τραγούδια που να μπορούν να σταθούν αντάξια στο πλάι των ηρώων τους. Ποιοι είναι αυτοί; Μα όλες βέβαια οι αμερικάνικες μπάντες που απαρτίζουν το ψυχεδελικό 1960s όνειρο, το οποίο ακόμη στοιχειώνει τη δισκογραφική παραγωγή των ημερών μας· αλλά και ολόκληρη την power pop παραγωγή που καθόρισε διαπαντός τα 1970s της αμερικάνικης ηπείρου, με γκρουπ τα οποία κατέστρωσαν διαβολικά ποπ κομψοτεχνήματα και τα εκτέλεσαν με αξιοσημείωτη ορμή, μα και με λυρικό χαρακτήρα. Σ’ όλα τα παραπάνω, προσθέστε και την αδιαμφισβήτητη προσωπικότητα των Real Estate κι έχετε ένα μείγμα καταδικασμένο να επιτύχει.
Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ τους λόγους που μπορεί να ακούσει κανείς το Atlas και να μην τον αγγίξουν τα τραγούδια του. Αρκεί φυσικά να μην έχει την απαίτηση οι μουσικοί της αρεσκείας του να φορούν δερμάτινα παντελόνια ή να πρέπει η μελωδία να κορυφώνεται με την προσθήκη κουαρτέτου εγχόρδων. Αν όμως η κουβέντα φτάσει στην αγνή γαλανομάτα ποπ, αυτή με τις καμπανιστές κιθάρες και τα γλυκά, αισθαντικά (παρότι αντρικά) φωνητικά, νομίζω ότι δεν μπορείς να συναντήσεις τελειότερους εκφραστές του ιδιώματος από τους Real Estate (άντε και τους The Sea And Cake, στους οποίους επίσης υποκλίνομαι, χρόνια τώρα). Το Atlas είναι ένα αλάνθαστο σύνολο τραγουδιών, από το οποίο δεν περισσεύει τίποτα: όλα βρίσκονται στη σωστή θέση και συναπαρτίζουν ένα μοναδικό ταξίδι σε τόπους ονειρικούς κι ηλιόλουστους –σαν την Καλιφόρνια ας πούμε, η οποία τριγυρίζει για κάποιον λόγο στο μυαλό μου όταν ακούω το συγκεκριμένο άλμπουμ (σαν μύθος βέβαια κι όχι σαν βίωμα).
Και να σκεφτεί κανείς ότι ετούτη τη φορά διακρίνεις μια περισσότερο σκοτεινή διάθεση στη μουσική των Real Estate –αρκεί το "How Might I Live" για να την αντιληφθείς. Ακούγοντας όμως για πολλοστή φορά αυτό το κομψοτέχνημα, δεν μένει κανένα σύννεφο να σκεπάζει την απολαυστική τροπή του δίσκου, η οποία ξετυλίγεται με αφτιασίδωτη χάρη και αβίαστη ροή προς ένα σχεδόν παραμυθένιο τέλος. Έζησαν λοιπόν εκείνοι καλά κι εμείς καλύτερα υπό τους ήχους ενός σινγκλ τόσο υποδειγματικού όσο το "Talking Backwards", ενός οργανικού τόσο αφοπλιστικού όσο το "April's Song", ενός τραγουδιού αγάπης τόσο απαιτητικού όσο το "Crime", και ούτω καθ’ εξής.
Δεν ξέρω αν χρειάζεσαι κάποιο ένζυμο για να απολαύσεις τους Real Estate, όπως είχε δηλώσει κάποτε μια φωνή από τη μπλογκόσφαιρα. Στα δικά μου πάντως βιβλία το να τους αφήνεις να εισχωρούν στους αισθητικούς σου πόρους είναι μια διαδικασία που περπατάει χέρι-χέρι με την ανάγκη για μουσική που ξέρει να σέβεται το παρελθόν μα γνωρίζει αντίστοιχα και τη θέση της στο παρόν, ενώ αφήνει ταυτόχρονα κι ένα μικρό στίγμα στο μέλλον (σου). Εξ ου και η βαθμολογία είναι ενδεικτική: η ιστορία θα δώσει στο Atlas αυτό το έξτρα κάτι που θα το καταστήσει έναν από τους δίσκους που αξίζει να θυμόμαστε από τα αλλοπρόσαλλα '10s…
{youtube}MgsdblVq8wo{/youtube}
